EP.7 เพิกเฉย
2443 Words
@งานแข่งบอลระหว่างโรงเรียน
"ทำไมพวกนั้นเล็งแต่จะชนแอลตัลเนี้ย " ฉันกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจ
เมื่อเห็นเกมส์การแข่งขัน หลังจากแอลตัลทำประตูยิงเข้าไปได้สองลูกติดกัน
อีพวกโรงเรียนคู่แข่งก็วิ่งขนาบซ้ายขวา ชนไหล่ไปมา จนน่าหงุดหงิด
" เฮ้ย... อย่าโกงดิวะ " ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่นอย่างไม่สนใจใคร
พร้อมทั้งเท้าเอวยืนอยู่ริมสนาม โดยมีป้ายStaff ห้อยคออยู่ และได้มันมาด้วยสิทธิพิเศษนั่นเอง
" เอวา ใจเย็น"สตาฟผู้ชายอีกคนที่แจกน้ำให้นักบอลข้างๆ เอ่ยขึ้น
" เย็นไม่ไหวจริงๆ มันจ้องจะชนแต่แอลตัล " ฉันจ้องไอ้ผู้ชายพวกนั้นตาเขม่ง
แอลตัลยังคงวิ่งต่อๆไป จนเกือบจะทำประตูที่สามได้
แต่ทันทีที่แอลตัลยกขาจะเตะเข้าประตู ไอ้เวรคนนั้นมันก็ยื่นขามาขัดแบบหน้าด้านๆ จนทำให้แอลตัลล้มลงที่พื้นแบบทันที
ปรี้ด.. ..เสียงกรรมการเป่านกหวีดดังขึ้น
" อีเหี้ย มึงทำเพื่อนกูเหรอ? "ฉันชี้ไปที่หน้าของไอ้เวรนั่น อย่างพร้อมีเรื่องมากๆ
ฉันเดินตรงเข้าไปในสนามทันที ที่แอลตัลล้มลง
ซึ่งพวกนักบอลและฝั่งกองเชียร์ก็แห่กันลงตามกันมา
" ใครเข้าไปในสนาม ผมปรับทีมแพ้ทันทีนะ " เสียงของกรรมการประกาศดังลั่นออกไมค์ ทำให้พวกนักฟุตบอลที่เหลือมาช่วยกันจับตัวของฉัน ที่สั่นไปทั้งตัวอย่างโมโห
" ไอ้พวกหมาหมู่ ไม่ต้องมาเล่นบอลหรอก ไปใส่กระโปรงเรียนเต้นลีลาศโน้นไป" ถึงจะเข้าไปไม่ได้ เเต่เสียงของฉันมันก็ดังพอที่พวกมันจะได้ยิน
" จริง ไอ้พวกระยำ " เสียงของคนในทีมเราตะโกนด่าต่อจากฉัน
" ไอ้พวกนรก " ฉันตะโกนด่าอย่างโกรธแทนเพื่อน
" นักเรียนไม่หยาบคายนะ ไม่หยาบคาย " เสียงของกรรมการประกาศต่อ
" งั้นกรรมการก็ช่วย ตัดสินเป็นธรรมด้วยนะคะ " ฉันตอบอย่างสุภาพเท่าที่จะทำได้
แต่ฉันก็ยับยั้งใจไม่ให้เดินเข้าไปหาเรื่องไอ้เวรนั่นในสนาม เพราะกลัวว่าที่แข่งมาจะพังลงง่ายๆ
" ใจเย็นๆ " เสียงของพวกผู้ชายในทีมพยายามหยุดความเลือดร้อนของฉัน
" แต่เอาแม่งเลย ขัดขาแบบนี้มันจงใจทำให้เจ็บชัดๆ " แต่บางคนก็เลือดร้อนพอๆกับฉันนั่นแหละ
" เจ็บใจชะมัด "ฉันกำหมัดแน่น แต่ยังคงมองไปทางแอลตัล ที่ถูกหามเข้ามาพัก และรอเรียกส่งโรงพยาบาล
" ใจเย็นๆดิวะ กีฬามีเจ็บกันบ้าง "ไอ้แอลตัลพูดขึ้นทันทีที่ถูกเปลหามมาถึง
" กูจะจ้างคนไปกระทืบมัน เอาให้เจ็บกว่าที่มึงเจ็บอีก " ฉันพูดออกไปอย่างเลือดร้อน
"มีสติหน่อย เอวา " แอลตัลพยายามเตือนฉันอีกครั้ง
" กูไม่สน มันทำมึงเจ็บ กูเอาคืนแน่"ฉันพูดและมองไปทางไอ้นักฟุตบอลสองคนอย่างจดจำรายละเอียด หลังจากที่มันถูกให้ออกจากสนามทันที
" กูไม่ได้ขาขาด มึงอย่าเวอร์" แอลตัลจับแขนของฉันและเขย่าเบาๆ
ให้ฉันใจเย็นมากขึ้น
ระหว่างที่เคลื่อนย้ายแอลตัลไปยังรถพยาบาล เพราะว่า พยาบาลภาคสนามไม่อนุญาตให้ขามันขยับ เขากลัวว่า อาจจะกระดูกแตกหัก หรือเคลื่อนมากกว่าเดิม
" เดี๋ยวให้แฟนน้องขึ้นรถไปด้วยเลยไหม " เสียงของบุรุษพยาบาลเอ่ยถามแอลตัล
" อ่อ ..เพื่อนกันนะ " แอลตัลตอบก่อนจะพยักหน้าเรียกให้ฉันขึ้นรถไปกับมัน
แต่ยังไม่ทันจะเคลื่อนรถเข็นขึ้นไปบนรถพยาบาล ก็มีผู้ชายจากโรงเรียนฝั่งตรงข้ามวิ่งตรงมาทางเราพอดี
" ไอ้แอล เดี๋ยวก่อน " เขาวิ่งมาอย่างหอบเหนื่อย และหยุดตรงหน้ารถเข็น
" มีอะไร ??"ฉันถามออกไปอย่างขึ้นเสียงก่อนจะหันไปมองหน้าอย่างหาเรื่อง
และคนคนนั้นก็คือ มอร์ฟิน เพื่อนต่างโรงเรียนของแอลตัลนั่นเอง
" ใจเย็น เรามาขอโทษแทนทีมเราอะ " เขาพูดอย่างเกร็งๆ และหันมองไปทางแอลตัล
" ไม่เป็นไรๆ ไอ้ฟิน มันก็แค่กีฬาเอง " แอลตัลส่ายหน้าอย่างไม่ว่าอะไร
" แต่ฝากไปบอกไอ้สองคนนั้นด้วยนะ ว่าระวังตัวดีๆ " ฉันพูดเสริมออกไปทันที
" เอวา มึงอะหยุดได้แล้ว " แอลตัลพยายามสะกิดฉันเบาๆ
" จริงๆพวกมันก็น่าโดนแหละ จงใจทำมึงเจ็บขนาดนั้น " มอร์ฟินพยักหน้าเหมือนเห็นด้วยกับฉัน
" ยังไง ค่ารักษาทั้งหมดเดี๋ยว ทางโรงเรียนเราออกให้นะ " มอร์ฟินนั้นพูดขึ้น ต่อหน้าฉัน แอลตัล และบุรุษพยาบาล
" ถือว่าขอแสดงความรับผิดชอบแล้วกัน " เขาพูดอย่างเป็นกันเอง
" อ่า ได้ๆ" แอลตัลก็ตกลงไปแบบง่ายๆ ก่อนจะจับมือชนแขนกันแบบพวกผู้ชายทำกัน
" บ๊ายนะเอวาลีน" และมอร์ฟินคนนั้นก็หันมายกมือบ๊ายฉันตามมารยาท
ฉันคุ้นๆเหมือนเคยเจอมอร์ฟินตามงานสังคมอยู่บ้าง เขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนนั้น เลยไม่แปลกถ้าจะมารับผิดชอบต่อสิ่งที่ไอ้พวกขี้หมูขี้หมานั้นทำ
@โรงพยาบาล
อื้อ.... อื้อ....
-คุณอลัน- (สายเรียกเข้า)
ฉันมองชื่อคนที่โทรมาอย่างไม่อยากที่จะรับสาย ใช่เขาคือพ่อ ที่ฉันไม่อยากเรียกว่าพ่อ
ติ๊ด ฉันกดตัดสายไปสองถึงสามครั้ง
ก่อนจะรับสายในครั้งที่สี่
" ฮัลโหล สวัสดีคะ " ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
" วันนี้วันเกิด หนูไม่กลับบ้านเหรอลูก? " พ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคยๆ
" พอดี พ่อทำอาหารที่หนูชอบไว้เยอะเลยนะ " พ่อพูดแบบนี้แทบจะทุกปี
" พ่อจะทำอาหารให้เหนื่อยทำไม เพราะหนูไม่เคยกลับไปกินเลี้ยงวันเกิดสักปี " ฉันย้อนกลับไปทันทีและพยายามข่มใจไม่ให้หวั่นไหว
" ก็เผื่อปีไหนสักปี ลูกยอมกลับมาทานข้าวฝีมือพ่ออีกสักครั้ง " พ่อจะเริ่มดราม่ากับฉัน
แต่จิตใจลูกเลวๆแบบฉันมันด้านชาเกินจะรับรู้ได้ ว่าเศร้าจริงๆ หรือแค่เหงาเพราะไม่มีใครกันแน่
" เททิ้งไปเลยก็ได้นะคะ คืนนี้หนูคงไม่กลับบ้าน" ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
" ไม่กลับบ้าน หนูจะไปนอนที่ไหน กับใคร?"น้ำเสียงพ่อเปลี่ยนไปทันที
" พ่อค่ะ หนู19แล้วนะคะ นี่มันชีวิตหนู " ฉันตอบก่อนจะตัดสายทิ้งไป
และพยายามห้ามใจเข้า ห้ามใจออก เพื่อลืมเรื่องราวแย่ๆ
พ่อยังคงโทรตามซ้ำๆ อย่างน่ารำคาญ
พวกผู้ชายนี่แปลกนะ ปากบอกว่าอย่าทำตัวเป็นของเล่น เป็นที่ระบายอารมณ์
แต่สุดท้ายพวกเขาก็ชื่นชอบผู้หญิงประเภทนี้กันทั้งนั้น
แม่ฉันเพียบพร้อมทุกอย่าง ยังเสียท่าให้อีเลขาหน้าห้องจอมยั่วสวาทนั่นเลย
ผู้หญิงอะนะ ถ้าไม่เป็นของเล่น ก็เป็นของตาย..
ฉันกดปิดโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาล
แอ๊ด... ทันทีที่เปิดประตูไป
ก็เจอกับ ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งบนเตียงของแอลตัลและปลอกผลไม้ให้กับมันอยู่พอดี
" อ้าวกูนึกว่ามึงกลับไปแล้ว เห็นหายไปนาน " แอลตัลเอ่ยทักทายฉันตามปกติ ทั้งที่มือของมันยังโอบเอวของยัยกวากวานั้นไม่คลายมือ
" สวัสดี เอวาลีน " ยัยผิงผิงนั่นเอ่ยทักทายฉันตามมารยาท
แต่ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไร และเมินใส่
" เออเอวา จริงๆคืนนี้มึงกลับไปเลยก็ได้นะ " แอลตัลพูดขึ้นก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลชิ้นเล็กในมือของผิงผิงไปเคี้ยวกินอย่างอร่อย
" แล้วจะเฝ้ามึงอะ?"ฉันถามอย่างงงๆ
" ก็ผิงผิงไง "แอลตัลพูดก่อนจะขยับโอบเอวยัยนั่นมากกว่าเดิม
" มึงอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ปลอกผลไม้ก็ไม่เป็น ดูแลคนเจ็บก็ไม่ได้ " แอลตัลพูดออกมาแบบขำๆ
แต่แปลกที่ ฉันกับรับเรื่องจริง และคำพูดตรงๆของมันวันนี้ไม่ได้
" แอลตัลคะ ทำไมไปพูดกับเอวาอย่างงั้น " ยัยผิงผิงอะไรนั่นรีบตีแขนของแอลตัลราวกับสนิทสนมกันดี
ฉันนิ่งไปพักนิ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อย
" งั้นก็ดูแลกันไปนะ!! " ฉันพูดกระแทกเสียง ก่อนจะเดินออกจากห้องบ้านั้นมาทันที
" หวังว่าจะไม่เปลี่ยนคนดูแลบ่อยๆละ เพราะกูเรียกชื่อไม่ถูกแล้ว "
" เปลี่ยนผู้หญิงวันละคนแบบนี้ ต้องมาลำบากเพื่อนอย่างกูจดจำชื่ออีก " ฉันพูดอย่างกระแนะกระแหน ทิ้งท้ายก่อนจากลา
ปัง!! เสียงประตูกระแทกดังสนั่น ฉันเดินออกมาอย่างโมโหและเหวี่ยงแบบสุดๆ
" ใช่สิ ฉันมันทำอะไรไม่ได้สักอย่างนิ "ฉันกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น
ปลอกผลไม้ก็ไม่ได้ ดูแลคนเจ็บก็ไม่เป็น
" แต่ใครมันทำเป็นตั้งแต่เกิดกันวะ " ฉันทุบผนังลิฟต์อย่างเจ็บใจ
" แค่อยากจะเคลมผู้หญิงคนนั้น อยากจะอยู่กับยัยนั้น ก็ไม่เห็นต้องพูดให้ฉันรู้สึกแย่นิ " ฉันไม่พอใจแอลตัลมากๆ แต่ก็พยายามจะเก็บอาการกลับไประบายที่บ้าน
" ผิงผิงงั้นเหรอ? " ฉันนึกย้อนไปถึงวันเจอเจ๊เฮเลน กับไอจีที่มือลั่นมาไลค์รูปในวันก่อน
" ชอบมากสินะ สวยเอ็กซ์ เซ็กส์จัดๆ "ฉันบ่นๆอย่างหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก
ฉันไม่ได้หึงมันหรอกนะ แค่ไม่คิดว่ามันจะเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน
@บ้าน
จริงๆฉันก็อยากไปร้านเหล้านะ แต่ติดที่ยังอยู่ในสภาพชุดพละเนี่ยแหละ ถึงไปไหนไม่ได้เลย!!
ฉันเดินกระแทกส้นเท้าเข้ามาในบ้านอย่างระบายอารมณ์
.....
.........
" เอวา" พ่อที่นั่งรออยู่หน้าบ้านเดินมารับฉันทันที ด้วยท่าทีที่โล่งใจ
ในมือของพ่อยังคงกำมือถือเอาไว้แน่น และเบอร์โทรออกยังคงเป็นเบอร์ของฉัน ทำเอาฉันชะงักไปทันที
" พ่อกลัวว่าหนูจะไม่กลับบ้าน เป็นห่วงหนูมากเลย หนูไม่ยอมบอกว่าไปกับใคร พ่อติดต่อแอลตัลก็ไม่ได้"พ่อพูดออกมาและโผล่เข้ามากอดฉัน และลูบที่ต้นแขน
" หนูโตแล้ว "ฉันตอบไปนิ่งๆ
" แต่พ่อก็ยังห่วงหนูอยู่ดีนั่นแหละลูก "พ่อลูบผมของฉันเบาๆ
" พ่อแค่อยากจะรอ พูดว่า -สุขสันต์วันเกิดนะลูก-" พ่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้มทั้งที่ในตาเศร้าฉันหยุด
ฉันหยุดนิ่ง และปล่อยให้พ่อกอดอยู่แบบนั้น
โดยไม่พูดตอบ หรือแสดงความรู้สึกใดๆ
ก่อนที่ฉันจะค่อยๆขยับตัวออกช้าๆ
" พ่อยังบอกทันอยู่ใช่ไหม?" พ่อพูดก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มๆ ที่นาฬิกาโชว์เวลาห้าทุ่มกว่าๆ
" เห็นพ่อบอกว่า ทำอาหารไว้" ฉันพูดออกไปอย่างพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น
" ใช่ลูกใช่..พ่อเกือบจะเททิ้งแล้ว เพราะคิดว่าลูกคงไม่กลับมาแน่ๆ " พ่อพูดด้วยความดีใจที่ฉันถามถึง
เพราะพ่อต้องรอเก้อ และทิ้งอาหารทิ้งเค้กแบบนี้ทุกๆปี เพราะฉันไม่เคยยอมมากินเลยสักครั้ง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
" วันหลังไม่ต้องรอหรอกนะ " ฉันบ่นๆไป ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องรับประทานอาหาร โต๊ะใหญ่
ซึ่งพ่อก็จัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างไว้จริงๆ จัดในแบบที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ในแบบผู้ชายๆ ทั้งลูกโปร่ง เค้กก้อนเล็กๆต่างๆ
พ่อเป็นคนลงมือทำเองทุกอย่าง และทำแบบนี้มาทุกปี โดยไม่เคยบ่นแม้ว่าฉันจะไม่สนใจเลยสักปี
" แม่เค้าจัดงานวันเกิดให้หนูได้ดีกว่าพ่อเยอะเลยนะ ฝีมือเทียบกันไม่ติดหรอก " พ่อถอนหายใจและพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมองไปรอบๆห้อง
" ใช่ค่ะ หนูถึงไม่ชอบให้ใครมาจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ ถ้าคนนั้นไม่ใช่แม่" ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อ ครั้งแรกในรอบปีเลยมั้ง
บรรยายกาศระหว่างเราค่อนข้างเงียบ แต่พ่อก็ยังพยายามชวนคุย และถามไถ่โน่นนี่ไปเรื่อยๆ
เงียบบ้าง คุยกันบ้าง..
" พ่อบอกแล้วว่า.. คงมีปีไหนสักปี ที่ลูกจะยอมมาทานข้าววันเกิดที่พ่อทำ" พ่อพูดขณะที่ตักอาหารที่เย็นชืดเพราะทำทิ้งเอาไว้นานแล้ว ใส่จานของฉัน
" หนูก็แค่หิว และไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวัน " ฉันพูดอย่างเสียงแข็งใบหน้าเรียบนิ่ง
" แต่พ่อก็ดีใจนะ " พ่อยิ้มรับทันที
ส่วนฉันก็กินข้าวไปทั้งหยดน้ำตา เพราะมันกลั้นไม่อยู่จริงๆ ฉันเกลียดพ่อ เกลียดมากๆที่พ่อเจ้าชู้จนแม่ตาย และความเกลียดนั้นมันลบล้างออกไปจากความทรงจำและความเจ็บปวดในใจไม่ได้
" ไม่อร่อย " ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา แต่ก็กินต่อไปจนหมด
" งั้นปีหน้า พ่อถามสูตรจาก แม่บ้านแวว หรือแอลตัลบ้างดีไหม เห็นลูกชอบอาหารฝีมือพวกเขา " พ่อพยายามชวนฉันคุย แม้ว่าบทสนทนาของเราจะน่าเบื่อมากๆก็ตาม
" พ่อเป็นนักธุรกิจก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจงานพ่อครัวหรอก" ฉันตอบไปก่อนจะปาดน้ำตาแบบหยิ่งๆ
" แต่สำหรับลูก พ่อเป็นได้ทุกอย่างเลยนะ " พ่อพูดต่ออย่างอิ่มเอมใจ พ่อค่อยๆหัวเราะออกมา เมื่อเห็นฉันกินข้าวที่ท่านทำจนหมดเกลี้ยง
ฉันเงยหน้ามองพ่อนิ่งๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มหรือได้ยินเสียงตอนพ่อหัวเราะแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน
@ห้องนอนของฉัน
Line
Alton : ขับรถถึงบ้านยัง?
ฉันกดอ่าน ก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์ไปอย่างหงุดหงิด
Alton : ตอบดิวะ
Alton : เฮ้ย เอวา!!!!
ก่อนเลื่อนหน้าจอเล่นไอจีไปเรื่อยๆ
และโพสต์รูปภาพลงไปอย่างระบายความรู้สึกตอนนี้ ณเวลานี้!!
Evalyn.XL
luxury village in Bangkok
แคปชั่น :ถ้าวันหนึ่งเราเฉยชากับอะไรสักอย่างไปแล้ว แสดงว่าสิ่งนั้นมันไม่ได้สำคัญ!!
12
Z
- Writer
