EP.7 เพิกเฉย

2443 Words
@งานแข่งบอลระหว่างโรงเรียน "ทำไมพวกนั้นเล็งแต่จะชนแอลตัลเนี้ย " ฉันกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นเกมส์การแข่งขัน หลังจากแอลตัลทำประตูยิงเข้าไปได้สองลูกติดกัน อีพวกโรงเรียนคู่แข่งก็วิ่งขนาบซ้ายขวา ชนไหล่ไปมา จนน่าหงุดหงิด " เฮ้ย... อย่าโกงดิวะ " ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่นอย่างไม่สนใจใคร พร้อมทั้งเท้าเอวยืนอยู่ริมสนาม โดยมีป้ายStaff ห้อยคออยู่ และได้มันมาด้วยสิทธิพิเศษนั่นเอง " เอวา ใจเย็น​"สตาฟผู้ชายอีกคนที่แจกน้ำให้นักบอลข้างๆ เอ่ยขึ้น " เย็นไม่ไหวจริงๆ มันจ้องจะชนแต่แอลตัล " ฉันจ้องไอ้ผู้ชายพวกนั้นตาเขม่ง แอลตัลยังคงวิ่งต่อๆไป จนเกือบจะทำประตูที่สามได้ แต่ทันทีที่แอลตัลยกขาจะเตะเข้าประตู ไอ้เวรคนนั้นมันก็ยื่นขามาขัดแบบหน้าด้านๆ จนทำให้แอลตัลล้มลงที่พื้นแบบทันที ปรี้ด.. ..เสียงกรรมการเป่านกหวีดดังขึ้น " อีเหี้ย มึงทำเพื่อนกูเหรอ? "​ฉันชี้ไปที่หน้าของไอ้เวรนั่น อย่างพร้อมีเรื่องมากๆ ฉันเดินตรงเข้าไปในสนามทันที ที่แอลตัลล้มลง ซึ่งพวกนักบอลและฝั่งกองเชียร์ก็แห่กันลงตามกันมา " ใครเข้าไปในสนาม ผมปรับทีมแพ้ทันทีนะ " เสียงของกรรมการประกาศดังลั่นออกไมค์ ทำให้พวกนักฟุตบอลที่เหลือมาช่วยกันจับตัวของฉัน ที่สั่นไปทั้งตัวอย่างโมโห " ไอ้พวกหมาหมู่ ไม่ต้องมาเล่นบอลหรอก ไปใส่กระโปรงเรียนเต้นลีลาศโน้นไป" ถึงจะเข้าไปไม่ได้ เเต่เสียงของฉันมันก็ดังพอที่พวกมันจะได้ยิน " จริง ไอ้พวกระยำ " เสียงของคนในทีมเราตะโกนด่าต่อจากฉัน " ไอ้พวกนรก " ฉันตะโกนด่าอย่างโกรธแทนเพื่อน " นักเรียนไม่หยาบคายนะ ไม่หยาบคาย " เสียงของกรรมการประกาศต่อ " งั้นกรรมการก็ช่วย ตัดสินเป็นธรรมด้วยนะคะ " ฉันตอบอย่างสุภาพเท่าที่จะทำได้ แต่ฉันก็ยับยั้งใจไม่ให้เดินเข้าไปหาเรื่องไอ้เวรนั่นในสนาม เพราะกลัวว่าที่แข่งมาจะพังลงง่ายๆ " ใจเย็นๆ " เสียงของพวกผู้ชายในทีมพยายามหยุดความเลือดร้อนของฉัน " แต่เอาแม่งเลย ขัดขาแบบนี้มันจงใจทำให้เจ็บชัดๆ " แต่บางคนก็เลือดร้อนพอๆกับฉันนั่นแหละ " เจ็บใจชะมัด "ฉันกำหมัดแน่น แต่ยังคงมองไปทางแอลตัล ที่ถูกหามเข้ามาพัก และรอเรียกส่งโรงพยาบาล " ใจเย็นๆดิวะ กีฬามีเจ็บกันบ้าง "ไอ้แอลตัลพูดขึ้นทันทีที่ถูกเปลหามมาถึง " กูจะจ้างคนไปกระทืบมัน เอาให้เจ็บกว่าที่มึงเจ็บอีก " ฉันพูดออกไปอย่างเลือดร้อน "​มีสติหน่อย เอวา " แอลตัลพยายามเตือนฉันอีกครั้ง " กูไม่สน มันทำมึงเจ็บ กูเอาคืนแน่​"ฉันพูดและมองไปทางไอ้นักฟุตบอลสองคนอย่างจดจำรายละเอียด หลังจากที่มันถูกให้ออกจากสนามทันที " กูไม่ได้ขาขาด มึงอย่าเวอร์​" แอลตัลจับแขนของฉันและเขย่าเบาๆ ให้ฉันใจเย็นมากขึ้น ระหว่างที่เคลื่อนย้ายแอลตัลไปยังรถพยาบาล เพราะว่า พยาบาลภาคสนามไม่อนุญาตให้ขามันขยับ เขากลัวว่า อาจจะกระดูกแตกหัก หรือเคลื่อนมากกว่าเดิม " เดี๋ยวให้แฟนน้องขึ้นรถไปด้วยเลยไหม " เสียงของบุรุษพยาบาลเอ่ยถามแอลตัล " อ่อ ..เพื่อนกันนะ " แอลตัลตอบก่อนจะพยักหน้าเรียกให้ฉันขึ้นรถไปกับมัน แต่ยังไม่ทันจะเคลื่อนรถเข็นขึ้นไปบนรถพยาบาล ก็มีผู้ชายจากโรงเรียนฝั่งตรงข้ามวิ่งตรงมาทางเราพอดี " ไอ้แอล เดี๋ยวก่อน " เขาวิ่งมาอย่างหอบเหนื่อย และหยุดตรงหน้ารถเข็น " มีอะไร ??"​ฉันถามออกไปอย่างขึ้นเสียงก่อนจะหันไปมองหน้าอย่างหาเรื่อง และคนคนนั้นก็คือ มอร์ฟิน เพื่อนต่างโรงเรียนของแอลตัลนั่นเอง " ใจเย็น เรามาขอโทษแทนทีมเราอะ " เขาพูดอย่างเกร็งๆ และหันมองไปทางแอลตัล " ไม่เป็นไรๆ ไอ้ฟิน มันก็แค่กีฬาเอง " แอลตัลส่ายหน้าอย่างไม่ว่าอะไร " แต่ฝากไปบอกไอ้สองคนนั้นด้วยนะ ว่าระวังตัวดีๆ " ฉันพูดเสริมออกไปทันที " เอวา มึงอะหยุดได้แล้ว " แอลตัลพยายามสะกิดฉันเบาๆ " จริงๆพวกมันก็น่าโดนแหละ จงใจทำมึงเจ็บขนาดนั้น " มอร์ฟินพยักหน้าเหมือนเห็นด้วยกับฉัน " ยังไง ค่ารักษาทั้งหมดเดี๋ยว ทางโรงเรียนเราออกให้นะ " มอร์ฟินนั้นพูดขึ้น ต่อหน้าฉัน แอลตัล และบุรุษพยาบาล " ถือว่าขอแสดงความรับผิดชอบแล้วกัน " เขาพูดอย่างเป็นกันเอง " อ่า ได้ๆ" แอลตัลก็ตกลงไปแบบง่ายๆ ก่อนจะจับมือชนแขนกันแบบพวกผู้ชายทำกัน " บ๊ายนะเอวาลีน" และมอร์ฟินคนนั้นก็หันมายกมือบ๊ายฉันตามมารยาท ฉันคุ้นๆเหมือนเคยเจอมอร์ฟินตามงานสังคมอยู่บ้าง เขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนนั้น เลยไม่แปลกถ้าจะมารับผิดชอบต่อสิ่งที่ไอ้พวกขี้หมูขี้หมานั้นทำ @โรงพยาบาล อื้อ.... อื้อ.... -คุณอลัน- (สายเรียกเข้า) ฉันมองชื่อคนที่โทรมาอย่างไม่อยากที่จะรับสาย ใช่เขาคือพ่อ ที่ฉันไม่อยากเรียกว่าพ่อ ติ๊ด ฉันกดตัดสายไปสองถึงสามครั้ง ก่อนจะรับสายในครั้งที่สี่ " ฮัลโหล สวัสดีคะ " ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง " วันนี้วันเกิด หนูไม่กลับบ้านเหรอลูก? " พ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคยๆ " พอดี พ่อทำอาหารที่หนูชอบไว้เยอะเลยนะ " พ่อพูดแบบนี้แทบจะทุกปี " พ่อจะทำอาหารให้เหนื่อยทำไม เพราะหนูไม่เคยกลับไปกินเลี้ยงวันเกิดสักปี " ฉันย้อนกลับไปทันทีและพยายามข่มใจไม่ให้หวั่นไหว " ก็เผื่อปีไหนสักปี ลูกยอมกลับมาทานข้าวฝีมือพ่ออีกสักครั้ง " พ่อจะเริ่มดราม่ากับฉัน แต่จิตใจลูกเลวๆแบบฉันมันด้านชาเกินจะรับรู้ได้ ว่าเศร้าจริงๆ หรือแค่เหงาเพราะไม่มีใครกันแน่ " เททิ้งไปเลยก็ได้นะคะ คืนนี้หนูคงไม่กลับบ้าน​" ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ " ไม่กลับบ้าน หนูจะไปนอนที่ไหน กับใคร?"​น้ำเสียงพ่อเปลี่ยนไปทันที " พ่อค่ะ หนู19แล้วนะคะ นี่มันชีวิตหนู " ฉันตอบก่อนจะตัดสายทิ้งไป และพยายามห้ามใจเข้า ห้ามใจออก เพื่อลืมเรื่องราวแย่ๆ พ่อยังคงโทรตามซ้ำๆ อย่างน่ารำคาญ พวกผู้ชายนี่แปลกนะ ปากบอกว่าอย่าทำตัวเป็นของเล่น เป็นที่ระบายอารมณ์ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ชื่นชอบผู้หญิงประเภทนี้กันทั้งนั้น แม่ฉันเพียบพร้อมทุกอย่าง ยังเสียท่าให้อีเลขาหน้าห้องจอมยั่วสวาทนั่นเลย ผู้หญิงอะนะ ถ้าไม่เป็นของเล่น ก็เป็นของตาย.. ฉันกดปิดโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาล แอ๊ด... ทันทีที่เปิดประตูไป ก็เจอกับ ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งบนเตียงของแอลตัลและปลอกผลไม้ให้กับมันอยู่พอดี " อ้าวกูนึกว่ามึงกลับไปแล้ว เห็นหายไปนาน " แอลตัลเอ่ยทักทายฉันตามปกติ ทั้งที่มือของมันยังโอบเอวของยัยกวากวานั้นไม่คลายมือ " สวัสดี เอวาลีน " ยัยผิงผิงนั่นเอ่ยทักทายฉันตามมารยาท แต่ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไร และเมินใส่ " เออเอวา จริงๆคืนนี้มึงกลับไปเลยก็ได้นะ " แอลตัลพูดขึ้นก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลชิ้นเล็กในมือของผิงผิงไปเคี้ยวกินอย่างอร่อย " แล้วจะเฝ้ามึงอะ?​"ฉันถามอย่างงงๆ " ก็ผิงผิงไง "แอลตัลพูดก่อนจะขยับโอบเอวยัยนั่นมากกว่าเดิม " มึงอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ปลอกผลไม้ก็ไม่เป็น ดูแลคนเจ็บก็ไม่ได้ " แอลตัลพูดออกมาแบบขำๆ แต่แปลกที่ ฉันกับรับเรื่องจริง และคำพูดตรงๆของมันวันนี้ไม่ได้ " แอลตัลคะ ทำไมไปพูดกับเอวาอย่างงั้น " ยัยผิงผิงอะไรนั่นรีบตีแขนของแอลตัลราวกับสนิทสนมกันดี ฉันนิ่งไปพักนิ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อย " งั้นก็ดูแลกันไปนะ!! " ฉันพูดกระแทกเสียง ก่อนจะเดินออกจากห้องบ้านั้นมาทันที " หวังว่าจะไม่เปลี่ยนคนดูแลบ่อยๆละ เพราะกูเรียกชื่อไม่ถูกแล้ว " " เปลี่ยนผู้หญิงวันละคนแบบนี้ ต้องมาลำบากเพื่อนอย่างกูจดจำชื่ออีก " ฉันพูดอย่างกระแนะกระแหน ทิ้งท้ายก่อนจากลา ปัง!! เสียงประตูกระแทกดังสนั่น ฉันเดินออกมาอย่างโมโหและเหวี่ยงแบบสุดๆ " ใช่สิ ฉันมันทำอะไรไม่ได้สักอย่างนิ "ฉันกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ปลอกผลไม้ก็ไม่ได้ ดูแลคนเจ็บก็ไม่เป็น " แต่ใครมันทำเป็นตั้งแต่เกิดกันวะ " ฉันทุบผนังลิฟต์อย่างเจ็บใจ " แค่อยากจะเคลมผู้หญิงคนนั้น อยากจะอยู่กับยัยนั้น ก็ไม่เห็นต้องพูดให้ฉันรู้สึกแย่นิ " ฉันไม่พอใจแอลตัลมากๆ แต่ก็พยายามจะเก็บอาการกลับไประบายที่บ้าน " ผิงผิงงั้นเหรอ? " ฉันนึกย้อนไปถึงวันเจอเจ๊เฮเลน กับไอจีที่มือลั่นมาไลค์รูปในวันก่อน " ชอบมากสินะ สวยเอ็กซ์ เซ็กส์จัดๆ "ฉันบ่นๆอย่างหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก ฉันไม่ได้หึงมันหรอกนะ แค่ไม่คิดว่ามันจะเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน @บ้าน จริงๆฉันก็อยากไปร้านเหล้านะ แต่ติดที่ยังอยู่ในสภาพชุดพละเนี่ยแหละ ถึงไปไหนไม่ได้เลย!! ฉันเดินกระแทกส้นเท้าเข้ามาในบ้านอย่างระบายอารมณ์ ..... ......... " เอวา" พ่อที่นั่งรออยู่หน้าบ้านเดินมารับฉันทันที ด้วยท่าทีที่โล่งใจ ในมือของพ่อยังคงกำมือถือเอาไว้แน่น และเบอร์โทรออกยังคงเป็นเบอร์ของฉัน ทำเอาฉันชะงักไปทันที " พ่อกลัวว่าหนูจะไม่กลับบ้าน เป็นห่วงหนูมากเลย หนูไม่ยอมบอกว่าไปกับใคร พ่อติดต่อแอลตัลก็ไม่ได้"พ่อพูดออกมาและโผล่เข้ามากอดฉัน และลูบที่ต้นแขน " หนูโตแล้ว "ฉันตอบไปนิ่งๆ " แต่พ่อก็ยังห่วงหนูอยู่ดีนั่นแหละลูก "พ่อลูบผมของฉันเบาๆ " พ่อแค่อยากจะรอ พูดว่า -สุขสันต์วันเกิดนะลูก-" พ่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้มทั้งที่ในตาเศร้าฉันหยุด ฉันหยุดนิ่ง และปล่อยให้พ่อกอดอยู่แบบนั้น โดยไม่พูดตอบ หรือแสดงความรู้สึกใดๆ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆขยับตัวออกช้าๆ " พ่อยังบอกทันอยู่ใช่ไหม?​" พ่อพูดก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มๆ ที่นาฬิกาโชว์เวลาห้าทุ่มกว่าๆ " เห็นพ่อบอกว่า ทำอาหารไว้​" ฉันพูดออกไปอย่างพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น " ใช่ลูกใช่..พ่อเกือบจะเททิ้งแล้ว เพราะคิดว่าลูกคงไม่กลับมาแน่ๆ " พ่อพูดด้วยความดีใจที่ฉันถามถึง เพราะพ่อต้องรอเก้อ และทิ้งอาหารทิ้งเค้กแบบนี้ทุกๆปี เพราะฉันไม่เคยยอมมากินเลยสักครั้ง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา " วันหลังไม่ต้องรอหรอกนะ " ฉันบ่นๆไป ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องรับประทานอาหาร โต๊ะใหญ่ ซึ่งพ่อก็จัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างไว้จริงๆ จัดในแบบที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ในแบบผู้ชายๆ ทั้งลูกโปร่ง เค้กก้อนเล็กๆต่างๆ พ่อเป็นคนลงมือทำเองทุกอย่าง และทำแบบนี้มาทุกปี โดยไม่เคยบ่นแม้ว่าฉันจะไม่สนใจเลยสักปี " แม่เค้าจัดงานวันเกิดให้หนูได้ดีกว่าพ่อเยอะเลยนะ ฝีมือเทียบกันไม่ติดหรอก " พ่อถอนหายใจและพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมองไปรอบๆห้อง " ใช่ค่ะ หนูถึงไม่ชอบให้ใครมาจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ ถ้าคนนั้นไม่ใช่แม่" ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อ ครั้งแรกในรอบปีเลยมั้ง บรรยายกาศระหว่างเราค่อนข้างเงียบ แต่พ่อก็ยังพยายามชวนคุย และถามไถ่โน่นนี่ไปเรื่อยๆ เงียบบ้าง คุยกันบ้าง.. " พ่อบอกแล้วว่า.. คงมีปีไหนสักปี ที่ลูกจะยอมมาทานข้าววันเกิดที่พ่อทำ" พ่อพูดขณะที่ตักอาหารที่เย็นชืดเพราะทำทิ้งเอาไว้นานแล้ว ใส่จานของฉัน " หนูก็แค่หิว และไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวัน " ฉันพูดอย่างเสียงแข็งใบหน้าเรียบนิ่ง " แต่พ่อก็ดีใจนะ " พ่อยิ้มรับทันที ส่วนฉันก็กินข้าวไปทั้งหยดน้ำตา เพราะมันกลั้นไม่อยู่จริงๆ ฉันเกลียดพ่อ เกลียดมากๆที่พ่อเจ้าชู้จนแม่ตาย และความเกลียดนั้นมันลบล้างออกไปจากความทรงจำและความเจ็บปวดในใจไม่ได้ " ไม่อร่อย " ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา แต่ก็กินต่อไปจนหมด " งั้นปีหน้า พ่อถามสูตรจาก แม่บ้านแวว หรือแอลตัลบ้างดีไหม เห็นลูกชอบอาหารฝีมือพวกเขา " พ่อพยายามชวนฉันคุย แม้ว่าบทสนทนาของเราจะน่าเบื่อมากๆก็ตาม " พ่อเป็นนักธุรกิจก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจงานพ่อครัวหรอก" ฉันตอบไปก่อนจะปาดน้ำตาแบบหยิ่งๆ " แต่สำหรับลูก พ่อเป็นได้ทุกอย่างเลยนะ " พ่อพูดต่ออย่างอิ่มเอมใจ พ่อค่อยๆหัวเราะออกมา เมื่อเห็นฉันกินข้าวที่ท่านทำจนหมดเกลี้ยง ฉันเงยหน้ามองพ่อนิ่งๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มหรือได้ยินเสียงตอนพ่อหัวเราะแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน @ห้องนอนของฉัน Line Alton : ขับรถถึงบ้านยัง? ฉันกดอ่าน ก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์ไปอย่างหงุดหงิด Alton : ตอบดิวะ Alton : เฮ้ย เอวา!!!! ก่อนเลื่อนหน้าจอเล่นไอจีไปเรื่อยๆ และโพสต์รูปภาพลงไปอย่างระบายความรู้สึกตอนนี้ ณเวลานี้!! Evalyn.XL luxury village in Bangkok แคปชั่น :ถ้าวันหนึ่งเราเฉยชากับอะไรสักอย่างไปแล้ว แสดงว่าสิ่งนั้นมันไม่ได้สำคัญ!! 12 Z
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD