เสือบ้านไร่

ในอ้อมกอด

สหรัฐอเมริกา

"คิน ภาจองตั๋วกลับไทยเรียบร้อยแล้วนะคะ อีกไม่ถึงสองเดือนเราก็จะย้ายกลับไปอยู่ประเทศไทยแล้ว คินตื่นเต้นหรือเปล่า?" รัมภาเอ่ยถามอคิน ฤติวรนันท์แฟนหนุ่ม ระหว่างที่เขากำลังแต่งตัวจะออกไปทำงาน

"ตื่นเต้นสิ แต่ก็ลำบากใจด้วย ไม่รู้ว่าจะกลับไปหาคุณแม่ยังไง ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องต่างๆ ยังไง อย่าลืมว่าผมไม่ได้กลับบ้านตอนที่คุณพ่อเสีย ทุกคนที่บ้านคงเกลียดผม" อคินตัดพ้อ เขาหนีมาอยู่ต่างประเทศกับรัมภาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เพราะเรื่องราวในอดีตที่กลายเป็นความทรงจำอันแสนเลวร้าย ทำให้ทั้งสองไม่สามารถอาศัยอยู่ในประเทศไทยได้

"อย่าคิดมากเรื่องครอบครัวเลยนะคะ ภาเองก็รู้สึกแย่กับเรื่องนี้ แต่คินอย่าลืมว่าเรามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าที่จะต้องให้จัดการ" สิ่งที่ทำให้รัมภารู้สึกว่าชีวิตของตนเองไม่สมบูรณ์แบบ ตอนนี้ทั้งสองคนมีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว มันจึงถึงเวลาที่จะต้องกลับไปสะสางเรื่องในอดีตให้เสร็จสิ้น เพื่อที่จะได้ดำเนินชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข

"ภาแน่ใจนะ ว่าจิตใจของภาเข้มแข็งพอที่จะยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ได้คาดคิด" อคินเอ่ยถามแฟนสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"เพราะความกลัวในอดีตเราถึงได้ทำผิดพลาดกันมาก ภาตั้งใจว่าต่อไปนี้เราจะต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ถูกต้องโดยที่ไม่หวาดกลัวอะไรแล้ว" รัมภาพูดเสียงหนักแน่น จากนั้นจึงสวมกอดกับแฟนหนุ่มไว้ อคินคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจและปลอดภัยตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีมานี้

เช้าตรู่

เวลาตีสี่อันหนาวเหน็บกลางไร่ผัก คนงานในเต็นท์อื่นๆ ต่างพากันเริ่มตื่นนอนและเตรียมตัวสำหรับทำงานแต่เช้า

แต่อินเอวากลับยังคงหลับตาพริ้ม ศีรษะทุยหนุนอยู่บนท่อนแขนกำยำของพ่อเลี้ยงเสือ ชายหนุ่มแทบไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เพราะอากาศหนาวทำให้หญิงสาวนอนดิ้นและขยับเข้ามาเบียดเขา จึงจำใจแบ่งผ้าห่มให้เธอครึ่งหนึ่ง

"ตื่นเดี๋ยวนี้นะ" เสือปลุกเสียงเบาเพราะเกรงว่าคนงานจะได้ยิน หากมีใครรู้เห็นว่าทั้งสองคนนอนด้วยกันในเต็นท์นี้มีหวังได้เอาไปนินทากันทั่ว

"เช้าแล้วเหรอ..." อินเอวาละเมอถามกึ่งหลับกึ่งตื่น ท่อนแขนเล็กวางอยู่บนแผงอกกำยำใต้ผ้าห่ม มือเรียวลูบไล้แผงอกกว้างไม่รู้ตัว ซ้ำยังขยับต่ำลงจนถึงหน้าท้องแกร่งของเขา

"อย่าทำแบบนี้" เสือดุเสียงเบา

"อื้ม...หนาวจัง" เธอพึมพำ มือไม้บิดขี้เกียจ ชายหนุ่มจึงรีบคว้ามือเล็กออกจากหน้าท้องของตนเองก่อนที่มันจะขยับมือต่ำลงกว่านั้น

"อินเอวา คนงานคนอื่นเขาตื่นไปเก็บผักกันหมดแล้ว ฉันบอกให้เธอตื่นเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มจริงจังและเสียงดังยิ่งขึ้น

อินเอวาค่อยๆ เปิดเปลือกตาตื่น จึงได้รับรู้ว่าตนกำลังหนุนแขนของเสืออยู่ ร่างอรชรรีบพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมทั้งโยนผ้าห่มในส่วนที่ตนใช้ห่มกายตลอดทั้งคืนไปคลุมหน้าเขาไว้ ชายหนุ่มรีบคว้ามันออกแล้วลุกขึ้นนั่ง จ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังงัวเงีย หน้าแปลกที่อินเอวามีเสน่ห์เสียจนไม่อาจละสายตา

"อย่าไปบอกใครว่าเธอนอนกับฉันที่นี่ ฉันจะรอให้คุณงานออกไปเก็บผักจนหมดก่อนฉันค่อยจะออกไป แล้วเธอก็รออีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยตามออกไปก็แล้วกัน"

"ก็แค่นอนในเต็นท์เดียวกันไม่ได้ทำอะไรกันซะหน่อย ทำไมต้องกลัวคนอื่นรู้ขนาดนั้นด้วย อ๋อ หรือว่ากลัวผู้จัดการไร่คนสวยของคุณจะรู้ว่าเมื่อคืนฉันนอนอยู่ในนี้"

"แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนิลเหรอ?"

"แหม เรียกซะสนิทสนมเลยนะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ เมื่อคืนตอนที่ฉันเข้ามานอนในนี้ คุณนิลเขาเห็นด้วยแหละ ป่านนี้งอนคุณแล้วมั้ง" หญิงสาวแกล้งกระแนะกระแหน ทว่าเสือกลับยังคงมีสีหน้านิ่ง เขาไม่ได้สนใจนิลลาเลยสักนิด ไม่สนใจว่าหล่อนจะคิดอย่างไรเสียด้วยซ้ำ

"ถ้าอยากจะป่าวประกาศให้คนงานรู้ว่าเมื่อคืนเธอมานอนกับฉันก็เชิญ"

"แล้วคิดว่าคนอย่างฉันจะอายเหรอ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะฉะนั้นฉันจะบอกใครก็ได้ว่าเมื่อคืนฉันนอนอยู่กับพ่อเลี้ยงเสือแต่เขาไม่ทำอะไรฉันเลย"

"อินเอวา!" เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มเอ่ยเรียกเธอเสียงดุ เสือตระหนักดีว่าหญิงสาวช่างกวนประสาท คำพูดคำจาทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่ร่ำไป

"ค่ะ คุณราชันย์ ราชสีห์" พ่อเลี้ยงหนุ่มหันขวับมาจ้องมองใบหน้าสวยอีกครั้ง เขาทำตาโตเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เสือแสดงอารมณ์ทางสีหน้าอย่างชัดเจน

"เธอรู้ชื่อจริงฉันได้ยังไง อย่าบอกนะว่าคุณแม่บอก" แน่นอนว่าใช่ คุณนีรนาทบอกทุกอย่างเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงเสือให้อินเอวาฟัง เพราะว่าเธอมีหน้าที่ทำให้เขาตกหลุมรักและเปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่ไม่ใช่คนเย็นชาเช่นนี้

"ชื่อจริงคุณมันไม่ได้เป็นความลับขนาดนั้น อย่างน้อยๆ คนงานในไร่นี้เขาคงรู้กันหมด แล้วทำไมฉันจะรู้ชื่อจริงของคุณไม่ได้คะ?"

"แต่ฉันไม่รู้จักเธอ และเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย"

"พ่อเลี้ยงก็ยอมรับซะทีสิว่าเรารู้จักกันแล้ว เมื่อคืนเรานอนด้วยกันทั้งคืนนะ เลิกพูดว่าไม่รู้จักฉัน เพราะถ้าคุณยังพูดแบบนี้อยู่ ฉันจะทำให้คุณรู้จักฉันคนนี้เองดีขึ้น..." อินเอวาพูดเสียงเล็กเสียงน้อยและยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเสือป่ารดใบหน้า

อินเอวาไม่ได้มีเจตนาปั่นป่วนอารมณ์ของเขา เพียงแค่อยากทำตัวสนิทสนมเพื่อที่จะทำงานให้บรรลุเป้าหมาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ คือความรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้พ่อเลี้ยงเสือ

"พฤติกรรมที่เธอทำกับฉันมันบ่งบอกชัดเจนว่าเธออ่อยผู้ชายเก่ง เที่ยวผับเก่งแล้วยังดื่มเหล้าเมา เรื่องผู้ชายคงจะขึ้นเตียงกับใครก็ได้ง่ายๆ สินะ เธอถึงกล้าเสนอหน้ามานอนกับฉัน คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ ตอนนี้เธอผิดหวังแล้วใช่หรือเปล่า?" ด้วยความที่เป็นผู้หญิงที่มีความมั่นอกมั่นใจสูง ทำให้เสือคิดว่าอินเอวาเป็นผู้หญิงกร้านโลกแม้ความจริงแล้วจะไม่เคยมีแฟนเลยสักคน แต่ในเมื่อภาพลักษณ์ของเธอเป็นเช่นนั้นไปแล้วในสายตาเขา ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

"เห็นฉันแบบนี้ฉันก็ไม่ได้มั่วขนาดนั้น อีกอย่างที่ฉันก็มานอนในเต็นท์ของคุณก็เพราะว่าคุณเป็นลูกชายของป้านี จะให้ฉันไปนอนในเต็นท์ของคนงานหรือยังไง อย่ามากล่าวหาว่าฉันปล่อยตัวมั่วผู้ชายไปทั่ว"

" แต่ที่แน่ๆ เธออ่อยฉัน"

"ถูก แต่ดูแล้วอ่อยยาก ทำยังไงคุณก็ยังเป็นผู้ชายเย็นชา ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก ตายด้านไปแล้วมั้ง" เธอพลั้งปากว่าให้เขา จากนั้นจึงเดินเข่ามารูดซิปเต็นท์นอนและมุดตัวออกไป ไม่ฟังที่ชายหนุ่มบอกไว้ก่อนหน้านี้เลยสักนิด เสือได้แต่มองตามหญิงสาวด้วยความหงุดหงิดใจ