บทที่ 10
รามิลถอนหายใจยาวขณะนั่งมองเน็กกี้และคนรับใช้ในบ้านซึ่งกำลังช่วยกันจัดเตรียมเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ รวมทั้งอุปกรณ์การเรียน อุปกรณ์กีฬาอีกมากมาย เพื่อนำไปบริจาคให้กับสถานรับเลี้ยงกำพร้าในวันนี้
“เน็กกี้ กี่ปีแล้วที่เราไปทำบุญวันเกิดในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า”
เน็กกี้เงยหน้ามองผู้เป็นเจ้านายพลางเอ่ยตอบพาซื่อ “ก็สี่ปีได้แล้วครับเจ้านาย”
รามิลในยามนี้ไม่มีความสุขอยู่บนใบหน้าและแววตา พยักหน้ารับคำช้าๆ แล้วเอ่ยพูดเป็นนัยว่า
“หมายความว่าปีนี้เข้าปีที่ห้าแล้ว”
“เอ่อ...ครับ” คราวนี้เน็กกี้รู้ได้ทันทีว่าเจ้านายหนุ่มกำลังหมายถึงอะไร
“ผ่านไปห้าปี...แต่เรารู้สึกว่ามันเนิ่นนานราวกับสิบ...ยี่สิบปี”
“เจ้านายยังคิดถึงคุณนลินอยู่ใช่ไหมครับ”
รามิลพยักหน้ารับช้าๆ ไม่คิดปฏิเสธในคำถาม ยอมรับอย่างแมนๆ ไปว่า “ใช่ คิดถึงทุกนาทีเลยก็ว่าได้ เวลาผ่านไปห้าปี มันสร้างความทรมานให้กั
