34 ลูกค้าคนใหม่
1254 Words
หน้าตาไม่ถึงกับหล่อเหลา แต่ดูดี พอเปิดยิ้มกว้างก็เห็นฟันขาวสะอาดตัดสีผิว ยิ่งกว่าโฆษณายาสีฟันยี่ห้อหนึ่ง หญิงสาวลอบยิ้ม บางคนหน้าตาธรรมดา แต่พอยิ้มออกมากลับดูเป็นมิตร น่าพูดคุยด้วย แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ามีเสน่ห์
“ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ พอดีเกิดเอ็กซิเดนท์นิดหน่อย” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ลูกค้าหนุ่ม งัดเอาเสน่ห์ที่คิดว่าพอจะใช้ได้ เผื่อลูกค้าจะได้ใจดีไม่ถือโทษโกรธเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติด้วยซ้ำที่คุณเจนอนุญาตให้ผมเข้าพบวันนี้”
“โอ๊ะ!...คุณธัชพงษ์...พูดอะไรอย่างนั้นคะ เจนสิต้องรู้สึกว่าเป็นเกียรติที่สุด ที่เจ้าของธะนะฟาร์มมาคุยด้วยตัวเอง”
“ธะนะฟาร์มแค่ฟาร์มเล็กๆ เองครับ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แค่แสงสุขยอมคุยด้วย ก็ถือว่ามีไมตรีที่สุดแล้วครับ”
“ใครว่ากันละคะ ใครๆ ก็อยากร่วมงานกับธะนะฟาร์มทั้งนั้น ได้ข่าวว่าเจ้าของฟาร์มเป็นคนรุ่นใหม่ เก่งกาจอย่างหาตัวจับยาก”
“ข่าวลือทั้งนั้นแหละครับ”
“ไม่มั้งคะ เท่าที่สัมผัส คงไม่ใช่แค่ข่าวลือแล้วล่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้ด้วยความชื่นชมจากใจจริง ท่าทางสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน ดูให้เกียรติคนอื่น ทั้งที่เธอเป็นแค่ผู้ช่วยเตวิชญ์ แต่เขาทำราวกับเธอเป็นผู้บริหารแสงสุขฟาร์ม คนแบบนี้ใครเห็นก็อยากร่วมงานด้วย
“ขอบคุณครับ”
ธะนะฟาร์ม เปิดเป็นฟาร์มโคนมคล้ายกับแสงสุข เพิ่งเริ่มต้นเลี้ยงโคนมหลักร้อยตัว ครั้งแรกติดต่อมาเพื่อซื้ออาหารผสมสำเร็จรูปจากที่นี่ จากนั้นมีการซื้อขายกันหลายครั้ง ก่อนทางธะนะฟาร์มจะสนใจเข้ามาสั่งออร์เดอร์จากที่นี่เป็นหลัก เนื่องจากได้ราคาต่ำกว่าที่อื่น อีกอย่างก็ได้สินค้าที่มีคุณภาพ
ธัชพงษ์ติดต่อเข้ามาขอพบสาคร นายใหญ่แห่งแสงสุขฟาร์ม เพื่อจะได้ผูกมิตรทางการค้า ถึงจะทำธุรกิจคล้ายกัน เขาก็ต้องการมิตรมากกว่าคู่แข่ง อย่างน้อยจับมือกับเจ้าใหญ่ไว้จะได้มีอำนาจต่อรองราคา และต้นทุนวัตถุดิบก็จะได้ในราคาที่ไม่สูงมากนัก
แต่สาครปลดระวางตัวเองเป็นเพียงที่ปรึกษา อำนาจการตัดสินใจ และการบริหารจัดการทุกอย่างตกอยู่ที่ลูกชายสองคน เจ้าใหม่ในวงการอย่างเขา สิ่งให้ความสำคัญมากที่สุดตอนนี้ก็คือเรื่องอาหารผสมสำเร็จรูปสำหรับแม่โค จึงต้องเดินทางมาติดต่อด้วยตัวเอง
เขาต้องการเข้าพบเตวิชญ์ รองประธานกรรมการแสงสุขฟาร์ม คนที่ดูแลและบริหารจัดการเกี่ยวกับโรงงานอาหาร แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพบเขา แต่กลับมอบหมายให้ผู้ช่วยสาวเป็นคนมาเจรจาแทน
สายตาลอบสำรวจผู้ช่วยสาว ใบหน้าขาวใส ริมฝีปากบางเรียวเป็นกระจับ สวยหวาน ผิวพรรณนวลเนียน ลออตา ถึงจะสวมใส่เสื้อผ้าหลวมโคร่ง แต่ทรวดทรงองค์เอวมองปราดเดียวก็รู้ว่าซ่อนรูป ขาเรียวยาวหุ่นดี นี่เป็นหลักการตลาดเบื้องต้นหรือเปล่าที่ให้สาวสวยมาคุยงานครั้งแรก
แต่ยอมรับว่ามันตกเขาได้จริงๆ เพราะแค่คุยกันก็รู้ว่าเธอไม่ธรรมดา แต่จะให้ดีก็ต้องรอดูว่าเธอจะมีอำนาจตัดสินใจมากแค่ไหน หากไม่ ก็ยอมรับว่าอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ หรือเพราะธะนะฟาร์มเล็กเกินกว่าจะให้ระดับผู้บริหารแสงสุขฟาร์มมาต้อนรับ
“จริงสิคะ เดี๋ยวเจน...เอ่อ ดิฉันหยิบโบรชัวร์อาหารผสมสำเร็จรูปของแม่โคที่ทางโรงงานเราผลิตให้คุณธัชพงษ์ลองดูก่อนนะคะ ว่าสนใจแบบไหน ส่วนเรื่องราคา เดี๋ยวคุยกันทีหลังได้ค่ะ”
เจนจิราขยับตัวลุกเดินไปที่โต๊ะ มือรื้อหยิบเอกสารที่ยังวางกองกันไม่ได้จัดเป็นชุด ขึ้นมาจัดเรียงเสียใหม่ ขัดใจตัวเองนักที่ดูไม่มืออาชีพ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะเขาคนเดียว ทำให้สมองเธอรวนไปหมด หลงลืมทุกอย่าง
เมื่อได้เอกสารที่ต้องการแล้ว เจนจิราก็เดินกลับมา ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้ลูกค้าหนุ่ม ไร้รอยพิรุธว่าเมื่อครู่เธอลนลานมากแค่ไหน ก่อนจะรีบเข้าเรื่องทันที เกรงใจลูกค้าเสียเวลานั่งรอ
อีกอย่าง ธัชพงษ์เจ้าของธะนะฟาร์มเดินทางมาติดต่อด้วยตนเอง เธอก็อยากดูแลเป็นพิเศษ ยอมรับว่าดีใจ สิ่งที่เธอร่วมลงมือลงแรงกับเตวิชญ์มันสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ และกำลังเติบโต
เมื่อเลขาธัชพงษ์ติดต่อเข้ามา เธอก็รับนัดทันที อะไรที่เป็นประโยชน์กับแสงสุขฟาร์ม เธอไม่เคยจะปล่อยผ่าน จดบันทึกไว้อย่างดี แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้เธอหลงลืมทุกสิ่ง
สายตานุ่มลึกจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า เห็นท่าทางกระตือรือร้นเอาใจใส่ ดูแลเทคแคร์ลูกค้าเป็นอย่างดีของเธอ ก็ทำให้ธัชพงษ์พอใจ และก็เริ่มพิจารณาเธอใหม่ ให้ความสนใจมากขึ้น
ครั้งแรกที่ติดต่อเข้ามา นัดหมายจะให้เขาเข้าพบผู้ช่วยรองประธานกรรมการแสงสุขฟาร์ม คิดว่าเธอคงจะอายุมากแล้ว และมีประสบการณ์ในวงการโคนมมาอย่างยาวนาน
แต่พอมาเจอตัวจริง ไม่คิดว่าผู้ช่วยสาวจะยังอ่อนวัยและสวยมากขนาดนี้ ใบหน้าขาวใส แก้มแดงปลั่งจนอยากเข้าไปดูใกล้ๆ ปากเรียวบางเป็นกระจับ กำลังขยับขึ้นลงน่าสัมผัส
ลูกค้าหนุ่มยกยิ้มมุมปากด้วยความขบขันตัวเอง ให้มาคุยเรื่องงาน แต่กลับมานั่งจ้องหน้าผู้ช่วยสาวสวย และยังกระหายใคร่อยากสัมผัสให้มากขึ้นอีก
“คุณธัชพงษ์จะสอบถามอะไรเพิ่มมั้ยคะ” เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้านั่งนิ่ง ยิ้มน้อยๆ แต่ไม่โต้ตอบใดๆ เจนจิราจึงส่งเสียงเรียกอีกครั้ง
“คุณธัชพงษ์คะ”
“ครับ...เอ่อ...เรียกผมว่าพงษ์ก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องเรียกชื่อกันยืดยาว”
เจนจิราชะงัก ก่อนจะคลี่ยิ้มให้ เมื่อเจ้าของธะนะฟาร์มให้ความสนิทและเป็นกันเอง ทั้งที่เธอก็แค่ลูกน้องของแสงสุขฟาร์ม
ครั้งแรกที่ธัชพงษ์ติดต่อเข้ามา เธอแจ้งเตวิชญ์ว่าเป็นลูกค้าคนสำคัญจะนัดหมายให้เข้าพบเพื่อพูดคุยเจรจาธุรกิจกัน แต่เจ้านายติดงานปลีกตัวไม่ได้ เธอจึงประสานฝ่ายการตลาดให้เข้ามาดูแลต่อ
แต่เพราะลูกค้าเป็นถึงเจ้าของธะนะฟาร์ม อัธยาศัยดี คุยง่าย เธอจะไม่ยอมเสียลูกค้าเกรดเอให้หลุดมือไปเด็ดขาด หากเขาพึงพอใจทั้งสินค้าและบริการ ก็คงจะได้เป็นคู่ค้ากันอีกนาน จึงตัดสินใจดูแลเทคแคร์ลูกค้าด้วยตัวเอง
“เอ่อ...ค่ะ”
“ผมขออนุญาตเรียกคุณเจนนะครับ”
“ยินดีค่ะ”
พอเข้าสู่โหมดทำงานเจนจิราคนเดิมก็กลับเข้าร่าง หญิงสาวทำงานด้วยความมั่นใจ นำเสนอลูกค้าได้อย่างคล่องแคล่ว ตั้งแต่เรื่องอาหารแม่โคของแสงสุขฟาร์ม วัตถุดิบจนถึงขั้นตอนการผลิตได้อาหารสำเร็จรูป ด้วยเวลาอันรวดเร็ว กระชับฉับไว และลูกค้าหนุ่มก็น่ารัก ตัดสินใจรวดเร็วทันใจเช่นกัน
“เรื่องเอกสารสัญญาไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมจะให้เลขาติดต่อมาอีกทีนะครับ”
“ได้ค่ะ ถ้ายังไงคุณพงษ์จะลองไปเยี่ยมชมโรงงานเราก่อนมั้ยคะ เผื่อจะสอบถามอะไรเพิ่มเติม”
“ขอบคุณครับ”
- Writer
