33 ไม่ยอม ก็ไม่หยุด NC18+
1182 Words
มือหนาจับร่างเธอให้มายืนข้างล่าง มือเล็กยกขึ้นดันขอบโต๊ะไว้มั่น แผ่นหลังเขาผ่อง เอวเล็ก สะโพกผาย สวยเซ็กซี่อย่างที่เขาไม่เคยเห็น เจนจิราเป็นคนซ่อนรูป และมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ ใบหน้าคมก้มลงไปดูดเลียแผ่นหลังนวลเนียน มือก็จับแก่นกายไปจ่อต่อจุดเชื่อมต่อ และดันเข้าไปจนสุด สะโพกสอบเพิ่มจังหวะกระแทกเข้าหารัวเร็ว
“ซี้ดดดดส์ เจน...มะ...ไม่...ไหวแล้ว” เธอส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างลืมตัว เมื่อเตวิชญ์กระแทกเข้าออกสั้นบ้างยาวบ้าง แต่ทุกจังหวะหนักหน่วงแนบแน่น ใบหน้าสาวเหยเก ลมหายใจหอบรัว
มือหนาจับสะโพกผายเอาไว้มั่น ก่อนจะโหมจังหวะเข้าออกรัวเร็ว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องไปทั้งห้อง เสียงร้องครางดังประสานกันไม่หยุด
“อ๊า ไม่ไหวแล้ว อูยยยยย ซี้ดดดดส์” ร่างสาวเกร็งกระตุกหลายครั้ง ก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเขาส่งเธอขึ้นไปพบกับสายรุ้งปลายทางแห่งความสุขสมเรียบร้อยแล้ว มือกำขอบโต๊ะแน่น ลมหายใจหอบถี่ เตวิชญ์เพิ่มจังหวะเร่งความเร็วกระแทกเข้าออกรัว เหงื่อไหลซึมเต็มแผ่นหลัง ก่อนจะร้องคำรามออกมา ใบหน้าสุขสม เมื่อฝังตัวตนเข้าไปในกายสาวจนสุด แนบแน่นหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ร่างสูงใหญ่เกร็งกระตุกหลายครั้ง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับแผ่นหลังขาว ลมหายใจหอบแรง มือกอดร่างเล็กไว้ในอกแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะถอนตัวออก
“นายวิชญ์ ปล่อยเจนได้แล้ว”
“ยัง...จนกว่าฉันจะได้ยินว่าเธอ จะไม่ไปทำงานที่ฟาร์มโคนม”
“...”
“ไม่พูดเหรอ...งั้นฉันก็ไม่หยุด!” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นริมหู
“เจน..ยะ...”
เธออ้าปากจะพูดคำว่ายอม แต่เขากลับก้มลงปิดปากทันที เรื่องอะไรจะให้เธอพูดตอนนี้ ในเมื่อเขายังไม่อิ่ม เธอก็ยังไม่มีสิทธิ์ตอบ แล้วเสียงร้องครวญครางก็ดังขึ้นอีก จากแผ่วเบาก็ดังขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ
สุดท้ายเจนจิราก็ต้องไปพบสาคร ตอบปฏิเสธจะเข้าไปช่วยงานที่ฟาร์มโคนม โดยอ้างเรื่องงานที่รัดตัว โชคดีที่ช่วงนี้องุ่นกำลังเก็บผลผลิต และออร์เดอร์สั่งของก็หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ทำให้ข้ออ้างของเธอมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ
ส่วนคนที่บีบบังคับเธอ ก็ลอยตัวเหนือปัญหาแบบสบายๆ ไม่เกี่ยวข้องใดๆ แต่ที่น่าเจ็บใจคือ ตัวเธอเองไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ไม่ได้ไปช่วยงานตามที่รับปากกับสาครไว้
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณเจนจิราอยู่มั้ย”
“สวัสดีค่ะ นัดไว้มั้ยคะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน ตอนนี้ทั้งห้องมีเธอเพียงคนเดียว เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน คนที่คอยดูแลเรื่องนัดหมายของผู้ช่วยสาวก็ยังไม่มา เธอจึงต้องทำหน้าที่ไปก่อน
“นัดไว้ครับ ผมธัชพงษ์ จากธะนะฟาร์ม”
“สักครู่นะคะ” หญิงสาวยังไม่ทันยกหูโทรศัพท์โทรหาผู้ช่วย ก็พอดีเดย์เปิดประตูเข้ามา “อ้าวพี่เดย์ อรกำลังจะโทรเข้าไปแจ้งพี่เจนอยู่พอดี”
“มีไรหรือเปล่า” เดย์เดินเข้ามาหาที่โต๊ะ ปากถามตาก็แอบมองสำรวจไอ้หนุ่มสูงล่ำ ด้วยความสงสัย...ใคร?
“คุณธัชพงษ์จากธะนะฟาร์มมาขอพบจ๊ะ”
เดย์พยักหน้ารับทราบเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกค้า เห็นทีแรกนึกว่าไอ้หนุ่มที่ไหนมาตามจีบลูกพี่ อ้อ...ลืมไปลูกพี่ไม่ชอบผู้ชาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ”
“สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมแจ้งพี่เจนให้” เดย์เชิญลูกค้าหนุ่มนั่งรอที่เก้าอี้ เสร็จก็กดโทรศัพท์ตามตัวลูกพี่สาว
ตั้งแต่เช้ายังไม่เจอกัน เพราะเจนจิราสั่งให้เขาลงไปดูแลคนงานจัดองุ่นใส่ลังส่งลูกค้า และทยอยเตรียมป้อนเข้าโรงงาน โดยปกติหน้าที่นี้เจนจิราจะลงไปดูแลเองไม่เคยขาด แต่วันนี้กลับโทรหาเขาแต่เช้าให้ลงไปกำกับแทน
“ฮัลโล พี่เจนอยู่ไหน พอดีมีแขกมารอพบ ชื่อคุณธัชพงษ์ จากธะนะฟาร์ม นัดไว้ตอนแปดโมง ได้ๆ” น้ำเสียงร้อนรนของลูกพี่สาวยิ่งทำให้เดย์แปลกใจ ปกติเจนจิราจะมาถึงที่ทำงานก่อนใคร และไม่เคยลืมนัดสำคัญกับลูกค้าสักครั้ง แต่คราวนี้กลับลืมถามว่าอยู่ไหนก็ไม่ยอมตอบ
“คุณธัชพงษ์ครับ เดี๋ยวเข้าไปรอในห้องก่อนนะครับ อีกประมาณสิบนาที ลูก...เอ๊ย! พี่เจนกำลังมา”
“ขอบคุณครับ”
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เดย์เพิ่งจะหยิบเอกสารขึ้นมายังไม่ทันกางดู ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้ากลั้นยิ้มด้วยความขบขัน เมื่อเห็นเจนจิราวิ่งกระหืดกระหอบเปิดประตูเข้ามาสีหน้าตื่นๆ มาเร็วกว่าที่คิดแหะ จึงแกล้งเอ่ยทักออกไปน้ำเสียงปนหัวเราะ
“จะรีบไปตามควายที่ไหนลูกพี่”
“อย่ามากวนตีน...อยู่ไหน” สายตากวาดมองหา แต่ไม่พบใคร
“อยู่ไหน? พี่เจนมองหาอะไร”
“ลูกค้าล่ะ” เจนจิราไม่สนใจต่อปากต่อคำกับลูกน้อง ตอนนี้เธอต้องรีบไปพบลูกค้าก่อน รู้สึกผิดอย่างแรง เพราะตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยมีในประวัติสักครั้ง ที่เธอจะหลงลืมนัดกับลูกค้า
“อยู่ในห้องแล้ว ฉันให้...” เดย์พูดไม่ทันจบ ลูกพี่สาวก็พุ่งไปยังประตูห้อง เปิดผลั้วะเข้าไปด้วยความรีบเร่ง
สายตากวาดมองหาแขกที่นัดไว้ สีหน้ากังวล รู้สึกผิดอย่างแรง เธอไม่เคยบกพร่องในหน้าที่สักครั้ง ตั้งแต่ทำงานมา แต่เพราะ...เขาคนเดียว
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยทักขึ้น เจนจิราหันขวับไปมอง เห็นแขกหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา กำลังส่งยิ้มมาให้ หญิงสาวรีบเดินเข้าไป ก่อนจะส่งยิ้มขอลุแก่โทษ อย่างรู้สึกผิด ที่ปล่อยให้ลูกค้าต้องมารอ และที่สำคัญเธอลืมเสียสนิทว่านัดลูกค้าไว้
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเจนจิรา ผู้ช่วยรองประธานค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมธัชพงษ์จากธะนะฟาร์ม ที่นัดคุณเจนจิราไว้ ยินดีที่รู้จักครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพลางกล่าวแนะนำตัวอย่างเป็นทางการครั้งแรก เคยคุยทางโทรศัพท์ ได้ยินเสียงกันมาบ้าง แต่ไม่เคยเจอตัว นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้พบหน้ากัน ธัชพงษ์ยื่นมือออกมาสัมผัสมือหญิงสาว พร้อมเขย่าเบาๆ
“เช่นกันค่ะ เอ่อ ต้องขอโทษคุณธัชพงษ์ด้วยนะคะที่ปล่อยให้รอนาน”
“ไม่หรอกครับ ผมก็เพิ่งมา”
หญิงสาวผายมือเชื้อเชิญให้ลูกค้าหนุ่มนั่งลงบนโซฟา ก่อนเธอจะหย่อนสะโพกลงนั่งตรงข้าม ต่างคนต่างลอบมองสำรวจกัน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้ม คาดเดาอายุคงไม่เกินสามสิบห้า
- Writer
