เมียไม่ปรารถนา

เจ็บปวด 1.3

เกือบห้าทุ่ม

ลัลณ์ลนินมองร่างสูงใหญ่ของสามีที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง เธอแปลกใจที่เห็นเขาเวลานี้ เพราะปกติเขาจะกลับบ้านหลังเที่ยงคืนทุกคืน ทว่าเธอก็ไม่มีคำถาม เนื่องจากกลัวว่าจะโดนสวนกลับมาด้วยวาจาเผ็ดร้อน การนิ่งเฉย ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเขา เป็นหนทางที่ดีที่สุด

“ไปไหนมา ทำไมกลับช้า วันนี้เข้าเวรเช้าไม่ใช่เหรอ”

ตอนแรกคุณานนท์ไม่คิดสนใจ พอกลับมาบ้านตอนสามทุ่ม เขาจึงรู้ว่า ลัลณ์ลนินยังไม่กลับบ้าน สมองเขาเริ่มคิดในทางไม่ดี ทานอาหารใช้เวลาไม่น่านาน ให้เต็มที่คือสองชั่วโมง เธอสมควรกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่ม แต่นี่ห้าทุ่มเพิ่งกลับมา เขาอดคิดไม่ได้ว่า เวลาสองสามชั่วโมงที่หายไป เธอไปทำอะไรกับชายคนนั้นหรือไม่

“ลัลณ์ไปกินข้าวกับเพื่อนค่ะ แล้วก็ไปดูหนังต่อ” เธอตอบตามความจริง

“ไปกับเพื่อน” คุณานนท์ทวนคำพูด “เพื่อนที่เป็นพยาบาลด้วยกันเหรอ”

“ใช่ค่ะ ลัลณ์ไปเดือนค่ะ แล้วก็มีพี่ชายเดือนไปด้วยค่ะ”

ที่แท้ผู้ชายคนนั้นคือเพื่อนของดวงเดือน คุณานนท์พอใจในคำตอบ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหกเขา อารมณ์ขุ่นมัวในใจคุณานนท์ถูกดับด้วยคำพูดไร้การโป้ปด

“ไปอาบน้ำด้วยกัน ฉันอยากให้เธอถูหลังให้” คนพูดวาดเท้ามายืนข้างเตียง ถอดเสื้อผ้าของตัวเองหน้าตาเฉย ถอดทุกชิ้นบนร่างกายจนอยู่ในสภาพชีเปลือย อวดสรีระและสัดส่วนที่ทำให้หัวใจลัลณ์ลนินเต้นแรงได้ทุกครั้งที่เห็น “ถอดเสื้อผ้าแล้วตามฉันเข้าไปในห้องน้ำ”

เป็นคำสั่งที่ลัลณ์ลนินต้องปฏิบัติตาม หากไม่ทำตามความประสงค์ของเขา คำขู่ที่ว่า จะตามล่าพิมาลาและให้บิดามารดาเธอชดใช้เงินที่ถูกพิมาลาเชิดหนีไปก็ต้องถูกเขาพูดออกมา เธออยากให้เรื่องนี้จบที่ตน ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องเดือดร้อน ลัลณ์ลนินวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ถอดชุดทำงานออกทีละชิ้น จนเหลือชิ้นสุดท้ายคือ กางในตัวจิ๋วที่ถูกถอดออกจากปลายเท้าในเวลาต่อมา ก่อนจะเดินย่ำเท้าไปยังห้องน้ำ

คนที่รออยู่ในห้องน้ำมองคนที่เดินเข้ามาด้วยประกายตาหื่นจัด ลัลณ์ลนินเป็นคนผิวขาวอมชมพู สรีระดึงดูดใจชาย มีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนมอง ทรวงอกสล้างเบ่งบานท้าทายแมลงตัวผู้บินโฉบมาแทะเล็ม ลากสายตาต่ำไปยังหน้าท้องไร้ไขมันแล้วเกิดอาการหายใจติดขัด ยิ่งเลื่อนสายตามองพงไพร ซึ่งเขารู้ดีว่า มีสิ่งใดหลบซ่อนอยู่ตรงจุดนั้น บนเรือนร่างเธอน่ามองเป็นที่สุด มองครั้งใดกำหนัดในกายเขาพลุ่งพล่าน ยามเธอตกอยู่ในอาการเขินอาย สีผิวเธอจะเปล่งปลั่งมีเลือดฝาด คุณานนท์แทบลืมความแค้นและความโกรธ

“มาให้กอดหน่อยสิ” ลัลณ์ลนินมองหน้าคนพูดที่วันนี้มาแปลก ปกติเขาใช้น้ำเสียงเข้มห้วนติดตวาด ทว่าครั้งนี้กลับนุ่มนวล กระแสเสียงแบบนี้เองที่เธออยากได้ยิน หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาชายร่างสูงใหญ่ชีเปลือย พยายามไม่หลุบตามองหนอนตัวใหญ่ที่ดิ้นดุกดิก แม้ว่าจะได้สัมผัสมันหลายครั้ง ทว่าเธอก็ยังตื่นเต้น แอบหวาดกลัวกับความรุนแรงที่เขามอบให้

“กลัวเหรอ” เขาถามสั้นๆ เมื่อสวมกอดร่างบาง แล้วรับรู้ถึงแรงสั่น

“ค่ะ” เธอตอบ

“ไม่ต้องกลัว เพราะวันนี้จะไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา” ลัลณ์ลนินเงยหน้ามองสามี แปลกใจที่วันนี้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “รุนแรงกับเธอทุกคืน ฉันกลัวเธอจะตายซะก่อน ฉันจะทำให้เธอรู้จักความสุขบ้างเอาไว้เติมเต็มในวันที่เธอเจ็บปวด”

คุณานนท์เหมือนจะพูดดี คล้ายเป็นห่วงเป็นใย หัวใจคนฟังดีใจได้เพียงเดี๋ยวเดียวก็หมองเศร้าลงทันใด เธอไม่มีค่ามากไปกว่าผู้หญิงบนเตียง ที่เขาสาดซัดความโกรธและความแค้นใส่ตน ลัลณ์ลนินก้มหน้ารับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เพื่อผู้มีพระคุณ

ปากได้รูปของคุณานนท์ปิดทับกลีบปากน่าจูบของลัลณ์ลนิน เขาควานหาความหอมหวานภายในโพรงปากสวยด้วยลิ้นเจนจัด พันเกี่ยวลิ้นเล็กที่เริ่มเป็นงาน โรมรันลิ้นตอบกลับ แน่นอนว่าคุณานนท์ไม่ยอมให้เธอเป็นฝ่ายรุก เขาต่างหากที่จะทำให้เธอหลอมละลายใต้ร่างตน

มือใหญ่ลูบไปตามผิวกายนุ่มมือ ที่มีความหอมจากกรุ่นกลิ่นสาว ส่งผลตรงต่ออารมณ์ปรารถนาที่แทบไม่ต้องถูกเล้าโลม อารมณ์เขาก็พลุ่งพล่าน คุณานนท์ยอมรับว่า หญิงสาวที่ตนเกลียดชังคนนี้ มีผลต่อร่างกายเขามาก ทั้งอารมณ์และเอกบุรุษตอบสนองกันดีมาก

ร่างลัลณ์ลนินถูกอุ้มมาวางบนเคาน์เตอร์อ่างอาบน้ำที่ทำจากหินอ่อน เขาขยับขาทั้งสองข่างของเธอให้แย้มออก นำตัวเองมายืนอยู่กลางระหว่างขาเรียวสวย เขาประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่มอีกครั้ง เนิ่นนาน มือใหญ่ไม่ได้หยุดทำงาน ยังคงลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่ม ก่อนวกมาส่วนหน้า กอบกุมทรวงอกสล้างพอดิบพอดีมือ เคล้นคลึงนวดเฟ้นมันมือ ไม่ลืมสร้างความเสียวให้เธอด้วยการปลุกปั่นยอดถันไปมา จนเกิดเสียงครางเบาๆ ในลำคอเธอ

ทุกครั้งที่ได้ร่วมรักกับสามีสุดหล่อ น้อยครั้งนักที่ลัลณ์ลนินจะรู้ซึ้งถึงความเสียวและความสุข เธอรู้จักเพียงความรุนแรงที่เขาสาดใส่อย่างบ้าคลั่ง วาจาเจ็บแสบที่ได้ยินแล้วปวดไปถึงหัวใจ ร่องรอยบนร่างกายประทับขึ้นแทนที่รอยเก่าที่จางหาย ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่ มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง คุณานนท์ทำให้เธอรู้สึกและรู้ซึ้งถึงความสุขอันซาบซ่าน

เริ่มจากจุมพิตที่ไร้ความกระด้างเอาแต่ใจ เขาตะล่อมลิ้นอ่อนนุ่มของภรรยาด้วยลิ้นอันเจนจัด กวาดไล่ต้อนแล้วดูดดึงเข้าไปในปาก แลกรัดกันเพลิดเพลิน ประสานความเสียวจากมือกอบกุมดอกบัวคู่งาม เคล้นและคลึงเป็นจังหวะ บดบี้ยอดปทุมเป็นบางครั้ง ตัวลัลณ์ลนินสั่นไปทั้งกาย หวามไหวทุกอณูเนื้อ ผิวกายตอบสนองความรู้สึก ขนเส้นอ่อนๆ ลุกซู่

“อา...อา” ลัลณ์ลนินปล่อยเสียงครางรัญจวนออกมาหลังจากเขาปล่อยปากตนให้เป็นอิสระ ขยับหน้าและปากไปยังบงกชคู่อวบที่ตอนนี้ถูกปากเขาครอบงับจงอยถันตั้งชัน ดูดแรงๆ เม้มเบา ขบกัดนิดๆ สร้างลาวาความเสียวกระสันให้ลัลณ์ลนินมากมาย ฟังจากเสียงอันแหบพร่าก็รู้ว่า เธอเสียวไปถึงหัวใจ “อ๊า...อา พี่กล้า”

เพราะขณะนี้คุณานนท์ไม่ได้เร่งเร้าอารมณ์ภรรยาที่ไม่ต้องการแค่ทรวงอก มือใหญ่เลื่อนไปลูบใจกลางร่างตามรูปทรงขึ้นลง ใช้นิ้วแหวกร่องกลีบดอกไม้ถูไถไปมา จงใจให้นิ้วเสียดสีกับเม็ดทับทิม จุดที่จะทำให้โลกแห่งความเสียวของลัลณ์ลนินแตกเป็นเสี่ยงๆ ซึ่งเขาก็ร้ายกาจ ทำให้เสียงครางของเธอดังมากขึ้น ร่างกายตอบสนองตัณหาราคะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่กล้า อา...อา...เสียวค่ะ...อ๊า”

คุณานนท์ปลุกความปรารถนาในตัวเธอสองทาง ทั้งปากที่โอ้โลมภูเขาลูกย่อมทั้งสองลูก มือก็ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ตรงดอกไม้งาม ลัลณ์ลนินที่ไม่เคยโดนฝีไม้ลายมือของสามีแบบเต็มขั้นถึงกับใจกระเจิง โบยบินไปตามแรงพิศวาสที่บ่าไหลต่อเนื่อง

เวลานี้ความรู้สึกของคุณานนท์สับสนตีกันยุ่ง ระหว่างความต้องการทางอารมณ์กับความรู้สึกที่มีต่อลัลณ์ลนิน แล้วดูเหมือนว่าความปรารถนาในกายจะมีชนะความรู้สึก เขามีความคิดอยากทำในเรื่องที่ไม่เคยทำให้หญิงสาวคนใด นอกจากภรรยาคู่ชีวิต กลิ่นสาบสาวที่ไร้กลิ่นอับชื้นหรือกลิ่นเหม็น ความหอมนุ่มจากผิวกายเธอที่เขาสัมผัส เสมือนเป็นแรงดึงดูดใจให้เขาลดใบหน้าลงไปยังจุดสงวนสาว

“ว้าย! ไม่ค่ะ” ลัลณ์ลนินร้องด้วยความตกใจเมื่อจุดซ่อนเร้นถูกคุณานนท์รุกเร้าด้วยปาก เธอรีบหุบขาทว่าช้ากว่ามือใหญ่ที่จับโคนขาสวยไว้มั่น บังคับให้มันกางขาอยู่อย่างนั้น เพื่อที่เขาจะได้สำรวจป่าดงพงไพรอันมีเสน่ห์และเย้ายวน

ทุกอย่างมันช้าเกินห้าม