หนูทำอานอนไม่หลับทั้งคืนเลย
1142 Words
ต่อมาในเช้าวันใหม่ ตามที่พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์สั่งการ คเชนทร์และลูกน้องสองคนเฝ้าติดตามมนัสวีอยู่ห่างๆ ตั้งแต่เช้าตรู่ เรียกได้ว่าทำลับๆ ล่อๆ ที่หน้าบ้านโดยไม่ให้ใครรู้นั่นแหละ
“เธอไปปลุกยัยวีลงมาคุยกับฉันซิ” วิชิตบอกกับผู้เป็นภรรยา ทันทีที่แหกขี้ตาตื่นนอน
“ให้มันพักก่อนก็ได้พี่ชิต”
“ฉันให้มันพักตั้งแต่เมื่อคืนที่กลับมา ไม่เรียกออกมาสั่งสอนก็ดีแค่ไหนแล้ว” พอเจอผัวบอกแบบนี้ คนเป็นเมียที่รักผัวมากก็ฟัง แล้วลุกขึ้นหวังจะไปตามแต่มนัสวีเดินลงจากบันไดซะก่อน
“ตื่นแล้วเหรอนังตัวดี ไปหาน้าชิตซิ” มารดาบอกเสียงดุ มนัสทำได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินช้าๆ พอไม่ทันใจเข้าหน่อยมารดาก็กระชากแขนแรงๆ ให้เดินพร้อมกับบีบจนเจ็บ
“โอ๊ยแม่! หนูไม่ใช่วัวใช่คลายนะ”
“จับนิดจับหน่อยทำเป็นร้องโวยวายเดี๋ยวกูตบให้” ว่าแล้วมารดาก็เหวี่ยงลูกสาวไปด้านหน้าซึ่งเป็นโต๊ะกินข้าว และวิชิตนั่งอยู่
“แกกลับมาตอนไหน ทำไมไม่ไปกับท่านทรงกรช”
“วงแตกหนูก็ต้องรีบกลับมาสิ น้าชิตจะให้หนูเข้าไปอยู่ในคลิปที่คุณนายถ่ายเอาไว้อย่างนั้นเหรอ”
“มึงทำให้กูชวดเงินห้าหมื่น ถ้ามึงไปกับเขาป่านนี้ได้เงินมาแล้ว”
“จะให้หนูไปกับเขาทำไม แค่นั่งอยู่ด้วยก็สะอิดสะเอียนอยู่แล้ว” พอสิ้นคำของเธอ วิชิตก็ลุกเดินมาหา พร้อมกับเหวี่ยงมือตบที่ใบหน้า
เพียะ! “กูอุตส่าห์หาลู่ทางให้มึงเป็นคุณนาย มึงนี่ไม่รักดี วงแตกแล้วไง แทนที่จะไปกับท่าน”
“เขาก็ถูกคนของเขาลากตัวหนีกล้องไปเหมือนกัน น้าคงอยากเห็นหนูกับไอ้ท่านทรงกรชนั่นเป็นข่าวหน้าหนึ่งสินะ”
“เขาโทรมาทวงกูยิกๆ ตั้งแต่เช้า คืนนี้กูจะนัดมึงให้เขาใหม่ ไปกินข้าวกับเขา เขาจะจ่ายมึงแสนนึง” แสนนึงคนอื่นคงตาลุกวาว แต่เธอไม่
“แค่กินข้าวแล้วไปนอนกับท่านสักคืน” มารดาเสริมขึ้น
“อะไรนะ นี่มันเรียกว่าขายตัวแล้ว หนูไม่ทำ”
“เขายินดีเลี้ยงมึง ถ้าได้คืนนี้ เขาก็จะให้มึงทั้งบ้านทั้งรถ เงินเดือนอีก แม่กับน้าก็จะได้สบายไปด้วย” มารดาแทรกขึ้น
“หนูไม่อยากมีผัว หนูอยากทำงานเรียนหนังสือ”
“อีโง่ มีคนดูแลไม่ชอบ เป็นคุณนายไม่ดีตรงไหน” มารดาต่อว่าอย่างเหลืออด
“ไม่ดีตรงที่ไปนอนถ่างขาให้เขาเอา โดยที่ไม่ได้รักไงแม่” มนัสวีตะคอกใส่มารดาพร้อมกับน้ำตาร่วง
“แล้วผู้ชายรวยๆ ที่ไหนใครจะมาเอามึงห๊ะ จน ไม่มีอะไรติดตัว นอกจากสวย ถ้ากูไม่พามึงไปขัดเนื้อขัดตัว มึงจะสวยขนาดนี้ไหม”
“แม่เลิกทวงบุญคุณซะที การอาศัยท้องแม่เกิดมามันเป็นบุญคุณมากเลยใช่ไหม ต้องให้หนูตายใช่ไหมบุญคุณถึงจะจบ”
เพียะ! มารดาตบไปที่ใบหน้าของมนัสจนสะบัด
“มึงอย่ามาพูดแบบนี้แม่นะ มึงเป็นลูก มึงไม่มีสิทธิ์มาเถียง” สิ้นคำของมารดา มนัสดีก็ได้สติว่าเถียงไปก็ไม่เกิดประโยชน์ รังแต่จะโดนทำร้ายร่างกายเสียเปล่า เออออไปก่อนเพื่อให้ตัวเองรอดไปจากอารมณ์เช่นนี้
“เงินทุกบาททุกสตางค์ก็เพื่ออนาคต อยากเรียนก็จะได้เรียนไง ท่านเมตตาจะตาย” วิชิตพยายามใจเย็นลงและใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“แต่หนูนอนกับคนที่หนูไม่ได้รักไม่ได้ เขาแก่คราวพ่อ หนูทำใจไม่ได้” มนัสวีพยายามใจเย็นเช่นกัน จะไม่เถียงหรืออะไรแล้ว ทำได้เพียงอธิบาย
“เถอะน่า ดับไฟก็ไม่เห็นอะไรแล้ว”
“ถ้าหนูไม่ไปล่ะ”
“เงินแสนก็ลอยไปเหมือนกัน รู้ไหมมีเด็กผู้หญิงเยอะแยะที่อยากที่อยากเป็นคุณนายท่านทรงกรช อยากมั่งอยากมี รถ บ้าน ได้หมด ไม่ต้องดิ้นรนจนแก่เหมือนน้ากับแม่แก ถ้าแกพลาด โอกาสทองก็ตกเป็นของคนอื่น” วิชิตอธิบายอย่างใจเย็น
“มีใครอยากได้หนูไปเป็นเมียอีกไหมนอกจากท่านทรงกรช”
“ก็มีแหละ แต่มันให้เงินน้อย อีกอย่างคนนี้ระดับท่านทรงกรช พ่อม่าย เมียตายไม่มีพันธะ แถมยังไม่แก่เลย กำลังดูดี”
“หนูกลืนไม่” เธอตอบเสียงเรียบ
“อีวี!” มารดาแทรกขึ้นด้วยความโมโหสุดขีด
“ยัยวี เลือกเอาเพื่ออนาคต คิดเสียว่าน้าขอร้อง ถ้าจบเรื่องนี้ก็จบ น้าจะไม่ขอร้องอะไรแกอีก เพราะถือว่าแกมีครอบครัวออกเรือนแล้ว” วิชิตบอกอย่างใจเย็นอีกครั้ง แต่มนัสวีจะทำอย่างไรให้ตัวเองหลุดพ้นในวันนี้ ต้องใจเย็นมากแค่ไหนกัน
“หนูขอเวลาสัก 2 วันนะคะ แล้วน้าค่อยนัดท่าน”
“อีกสองวัน! ถ้าท่านรอไม่ไหว” มารดาแย้งขึ้นอย่างไม่พอใจ
“เอ่อๆ สองวันก็สองวัน เดี๋ยวโทรบอกท่านให้ ไปทำหน้าตาให้สดชื่น ไป น้าไม่มีอะไรจะคุยแล้ว” พอสิ้นคำ มนัสวีก็เดินก้มหน้าขึ้นบ้าน จิตใจของเธอมันกำลังแหลกสลาย จะหนีออกจากบ้านตอนนี้เลยหรือไม่นะ แล้วถ้าหนีวิชิตตามตัวเจอ คงเอาตายเหมือนกัน เธอคงมีกรรมมากสินะ คิดไปพลางก็ร้องไห้พลาง
และแน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด อยู่ในสายตาของคเชนทร์เรียบร้อย แถมยังได้ยินที่คุยกันด้วย เพราะไม่ได้คุยกันเบาเลย เท่านั้นยังไม่พอ
เสียงทุกเสียงยังดังเข้าโทรศัพท์ของอีกฝั่ง ซึ่งยังอยู่ในห้องของโรงแรมด้วย
“พ่อเลี้ยงจะว่ายังไงครับ”
“อยากได้เงิน ก็เอาเงินให้มัน โทรหามันวันนี้ก่อนที่ไอ้ท่านทรงกรชจะได้ไป นัดให้มันมาเอาเงินที่โรงแรมกับฉัน”
“แน่ใจว่าจะให้มันเห็นหน้าครับ”
“มันควรเห็นหน้า ว่าที่ลูกเขยก่อนจะได้เงินซิ มากราบลูกเขยสักทีก่อนจะได้เสวยสุขจากเงินที่มันขายลูกกิน”
“ได้ครับ ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่ต้องห่วงครับ”
“ดี แค่นี้นะ” สิ้นคำพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ก็วางสาย พลางกัดฟันแน่นข่มอารมณ์โกรธเดือดดาลเอาไว้
สิ่งที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์ทั้งหมด ทำให้เกลียดผัวเมียคู่นั้นเข้ากระดูกดำเหลือเกิน
“อาศัยท้องมาเกิด มันมีจริงๆ สินะ น้องวี หนูทำอานอนไม่หลับทั้งคืนเลย” เขาได้แต่บ่นแล้วถอนใจ หวังก็แต่ว่าคเชนทร์จะทำสำเร็จ
- Writer
