รอยยิ้มที่ทำให้นอนไม่หลับ
1034 Words
กรรม หลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ”
“แต่ฉันทำให้เขาหลุดพ้นจากชะตากรรมนั้นได้”
“อย่างที่พ่อเลี้ยงรู้ ผมสืบจากคนในงาน จนรู้แม้กระทั่งกับตัวเธอเองที่บอกผม”
“เล่ามา ฉันพอจะรับได้ไหม”
“อาจจะเกินรับไหว”
“ผมบอกคร่าวๆ ไปก่อนหน้านี้ว่า นายวิชิตเป็นพ่อเลี้ยง หากินด้วยการเอาลูกเลี้ยงมาเร่ขายให้ผู้หลักผู้ใหญ่ เพื่อตัวเองจะได้ไต่เต้ามาจนถึงตำแหน่งเลขานุการสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เอาลูกไปนั่งให้พวกนั้นแตะอั๋ง เป็นเด็กนั่งดริ้งค์ คืนนี้มันหวังจะให้คุณวีเป็นเมียของท่านทรงกรช คิดว่าได้แน่ๆ ห้าหมื่นถึงแสน ถ้าถูกใจคงได้เป็นล้าน ไอ้นี่มันก็แมงดา พ่อเล้าดีๆ นี่เองครับ เพราะไม่ใช่แค่คุณวีที่มันหากินด้วย เด็กๆ คนอื่นมันก็หา”
“ถ้าฉันตัดทางทำมาหากินมันจะเป็นยังไง”
“เรียกได้ว่าเกาะความสวยของลูกกิน ดีนะเธอยังบอกว่าอยู่รอดปลอดภัย”
“ก็คงจะฉลาดดูแลตัวเองไม่เบา ไม่งั้นคงเสร็จไอ้พวกนั้นแล้ว”
“ก็คงต้องเอาตัวรอดให้ได้แหละครับ ไม่งั้นค่าตัวจะสูงเหรอ แต่เธอก็บอกว่าไม่รู้จะพลาดพลั้งเมื่อไหร่”
“ไอ้พ่อเลี้ยงนี่มันมาได้ยังไง”
“พ่อเธอเสียตั้งแต่ยังจำความไม่ได้แล้วล่ะครับ ทิ้งบ้านหลังใหญ่เอาไว้ให้เป็นมรดก แล้วแม่ก็มีผัวใหม่ติดผัวมาก รักมาก เอาใจผัวทุกอย่างแม้กระทั่งทำกับลูกแบบนี้”
“นรกชัดๆ”
“เธอบอกว่าอยากไปให้พ้นเหลือเกิน ผมว่าสักวันหากไม่เข้มแข็งพออาจจะนำมาซึ่งการจบชีวิตก็ได้ ไปเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น”
“ไอ้ท่านทรงกรช คนนี้เป็นพ่อม่ายนี่ อยากมีเมียใหม่ก็ไม่แปลก ไม่คิดว่ารอยยิ้มสวยงามที่ฉันเห็นเมื่อบ่าย เบื้องหลังมันจะระทมแบบนี้”
“พ่อเลี้ยงจะเอายังไงดี”
“ทำอะไรลงไปตอนนี้ก็คงจะไม่เหมาะ เพิ่งรู้จักกันวันเดียว”
“แต่เป็นวันเดียวที่รู้ทุกอย่างขนาดนี้ ฟังแล้วก็นอนไม่หลับนะครับ”
“อืม พรุ่งนี้ไม่รู้จะต้องเจอกับอะไรนะ” ฟังน้ำเสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มแล้วเหมือนครุ่นคิดหลายอย่าง หากช้าไปกว่านี้มันจะทันเวลาไหม มนัสวีอาจจะต้องตกนรกจริงๆ ก็ได้
“ทำไมฉันถึงได้ร้อนรุ่มใจ”
“คงเพราะ คุณวีเป็นคนแรกที่ทำให้วันเซ็งๆ ของพ่อเลี้ยงสดใสขึ้นมามั้งครับ ผมว่าพ่อเลี้ยงตกหลุมรักรอยยิ้มของเธอเข้าแล้วล่ะ” คเชนทร์รู้ดี รู้ทันเจ้านายไปเสียทุกอย่าง ครั้นจะเถียงก็พูดถูกหมด เพราะตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น พรหมลิขิตก็ทำให้เจอในคืนเดียวกัน เพราะฟ้าต้องการให้เขาเจอเธอเพื่อจะได้ช่วยหรือ
“เถียงไม่ออกเลย รู้ไหมตอนนั้นอยากอยู่คุยกับเธอนานๆ เห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว มันทำให้ฉันเหมือนเป็นหนุ่มขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกร้อนหน้า เลือดสูบฉีด แต่เด็กแบบนั้นคงไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“คืนนี้ลองคิดดูสักคืนครับ เผื่อจะได้คำตอบ ว่าควรกลับบ้านสวนเรามือเปล่าไหม”
“ทำแบบนั้นฉันก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้พวกนั้นหรอก”
“ต่างครับ พ่อเลี้ยงของผมไม่ได้ตัณหากลับ แค่ตกหลุมรักเด็กเท่านั้นเอง”
“หึๆ แกกับไอ้เจ้าสองคน คอยตามน้องวีอย่าห่างสายตา ฉันอยากรู้ชีวิตของเธอ ว่าจะต้องเจอกับอะไร”
“แล้วถ้าพ่อเลี้ยงของเธอขายเธออีกล่ะครับ”
“ทำยังไงก็ได้ให้น้องวีปลอดภัย ไม่เสียรู้ไอ้พวกนั้น ทำเนียนๆ อย่างให้รู้”
“หึๆ เหมือนที่พ่อเลี้ยงทำเนียนๆ ด้วยการให้เมียหลวงบุกน่ะเหรอครับ”
“สนุกดีไหมล่ะ”
“วุ่นวายดีครับ เอาล่ะ ผมไปพักแล้วครับ พ่อเลี้ยงก็พักผ่อนนะครับ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านสวน”
“ไปเถอะ จะอาบน้ำสักหน่อย เหนียวตัว”
“ครับผม” รับคำเสร็จ คเชนทร์พร้อมด้วยลูกน้องก็กลับเข้าห้องของตัวเอง คเชนทร์นั้นพักกับพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์นี่แหละ เพราะต้องอยู่ใกล้ เป็นห้องแบบทะลุถึงกัน ส่วนลูกน้องอีกสองคนก็ไปพักห้องแบบเตียงคู่
มาถึงตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ ถึงกับเครียดด้วยความเป็นห่วง สงสาร อาทร และหดหู่กับสิ่งที่ได้ยิน รอยยิ้มหวานนั้น กับคลิปที่เธอแอบร้องไห้ในห้องน้ำ และอีกคลิปคือตอนที่นายวิชิตทำร้าย ทำไมเขาเจ็บแปลบหัวใจจังวะ
“โลกภายนอกยามไม่ได้อยู่บ้าน คือโลกที่ทำให้ยิ้มได้สินะน้องวี ส่วนโลกที่อยู่กับพ่อแม่ คงเหมือนนรก” เขาเอ่ยลอยๆ พลางเปิดคลิปดูตั้งแต่ต้นจนจบ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องปิด พร้อมกับยกเหล้าขึ้นจิบ แล้วกลับเข้าห้องไปอาบน้ำให้ร่างกายชุ่มฉ่ำคลายเครียด เสร็จก็แต่งตัวในชุดนอนแสนสบาย ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอน ใจก็คิดไปว่าป่านนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง จะถูกทำร้ายร่างกายไหม
และอย่างที่คเชนทร์บอก คิดสักคืนว่าอยากจะกลับบ้านสวนมือเปล่า หรือว่าจะทำแบบคเชนทร์บอก
“ถ้าฉันทำแบบนั้น จะต่างอะไรกับไอ้แก่ที่อยากได้เมียเด็ก น้องวีก็ไม่ได้ชอบเรา” เขาคิด พานนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมาหลายตลบ หลับตาลงทีไรก็เห็นแต่ภาพความรุนแรงนั้น และคำพูดของคเชนทร์ที่ว่า เธออยากออกมาให้พ้นๆ
“หัวใจเอ๊ย อะไรวะเนี่ย” เขาเอาแต่คิดถึงน้องวีผู้น่าสงสารจนนอนไม่หลับ
“ตกหลุมรักรอยยิ้มนั้นจริงๆ เหรอเรา จะกลับบ้านคนเดียวได้เหรอ” เขาถามตัวเองอย่างครุ่นคิด ต้องไตร่ตรองดีๆ เพื่อไม่ให้ถูกเหมารวมไปกับไอ้แก่ตัณหากลับเหล่านั้น
“ขอให้อยู่รอดปลอดภัยนะน้องวี รออาก่อน เดี๋ยวเราเจอกัน” เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างที่ใจคิด ไม่งั้นคงทรมานหัวใจไปอีกนาน เขาจะพามนัสวีออกจากนรกแห่งนั้นให้ได้
- Writer
