Hayatım sürekli yeni kararlar alıp, kendime yeni sözler vermekle geçiyor sanırım. En kötüsüde hiç bir sözümü yerine getiremedim. Pazartesi diyete başalayıp ertesi günü bozmak gibiydi hayat, hep bit umutla başlayıp sonu hüsranla bitmişti. Psikoloğa gitmek iyi gelir diye düşünürken, babamın ölümü ile yüzleşmek hiç iyi gelmemişti. Aslın da doktorun bir söylediği çok mantıklı gelmişti. "Eğer imkanınız varsa o evden taşının" demişti. Sanırım ben o evde kaldıkça babamın ölüsü gözlerimin önünden hiç gitmeyecekti. Giyinme odasına her girdiğimde hep aynı şeyleri yaşıyordum, babam öylece kanlar içinde yatmış bana bakıyordu. Babamın gözleri açık gitmişti, oysaki ben ölen kişinin gözleri kendiliğinden kapanır sanıyordum. Öyle olmuyormuş gözleri bir noktada sabit kalmış gibiydi. Bugün doktorla konuştuğ
