“อ้าวก็จริง พระท่านว่าคนมีบุญจะไม่ได้เกิดอีกแล้ว”
“........”
“ไม่มีอารมณ์ร่วมอะเนอะ โอเค” เมื่อเห็นว่าพายุไม่มีท่าทีเล่นกับเธอ ตะวันยกมือขึ้นทัดผมที่หูของตัวเองแก้เก้อ สายตาของพายุจ้องมองคนตัวเล็กที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้า
“นำไปสิ”
“โอเค” ตะวันเดินนำพายุเข้าไปภายในวัด บันไดหลายร้อยขั้นปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอหันไปมองหน้าพายุพยักหน้ากำมือชูขึ้นเป็นเชิงให้กำลังกับเขา ก่อนที่ตะวันจะก้าวขาของตัวเองขึ้นบันไดวัดด้วยความมุ่งมั่น
“แหะ ๆ เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว น้ำ ขอน้ำหน่อย” เดินถึงครึ่งทางเสียงหอบเหนื่อยของตะวันก็ดังขึ้นแต่ต่างจากพายุที่ทำหน้าเรียบเฉยไม่มีอาการใด ๆ ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ
พายุยื่นน้ำให้กับตะวันดื่ม เธอรับไปและรีบดื่มเพื่อดับกระหาย ใบหน้าเนียนใสแดงเป็นลูกตำลึง
“โอ๊ย!!ทำไมเหนื่อยขนาดนี้ นายไม่เหนื่อยบ้างรึไง”
“ไม่”
“ไม่มีความรู้สึกเลยเหร
