“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เช้าที่สดใส ตะวันเดินออกจากห้องนอนเจอเข้ากับผู้เป็นพ่อและแม่ที่นั่งรออยู่โต๊ะทานข้าว ร่างบางเดินเข้าไปหอมแก้มทั้งพ่อและแม่อย่างออดอ้อน
“เมื่อวานไปไหนมาเรา”
“ไปถนนคนเดินมาค่ะ ของกินเยอะมาก” แววตาลุกวาวเมื่อนึกถึงของกินเมื่อคืน ถ้าพายุไม่พาเธอกลับก่อนคงได้กินเยอะกว่านี้
“ไปกับใครเหรอ”
“ลูกค้าที่มาพักที่นี่ ตะวันเคยเจอเขาค่ะ”
“เรานี่!!ไว้ใจคนง่ายเกินไปรึเปล่า”
“เปล่าสักหน่อย ตะวันสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนดีต่างหากค่ะ” เธอตักข้าวเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ต่างพาพ่อและแม่ที่กำลังส่ายหัวเอือมกับลูกสาวที่ชอบสนิทกับคนไปทั่ว จนบางครั้งพวกเขาก็กลัวว่าลูกสาวจะเจอคนไม่ดีเข้า
“ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะลูก”
“ค่า”
แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาภายในห้องพักของพายุ ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ เขาไม่เคยนอนหลับสนิทแบบนี้มาก่อน คงมีแค่ครั้งนี้ที่เขาหลับโดยไม่ฝันร้ายอาจจะเป็นเพราะเดินถนนคนเด
