ตอนที่ 7
1098 Words
งานในกองถ่ายมีแทบทุกวัน แต่ถ้าหากเขาหยุดก็หยุดได้ คนอื่นก็มาทำงานแทน ถ้ามันสำคัญมาก ก็ลา ถ้าไม่ ก็อยู่ทำงานดีกว่า
ลูกชิ้นมีวันหยุดแค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้น เสาร์เขาทำงานอยู่แล้ว แต่วันอาทิตย์เป็นวันพักผ่อน ที่ออกกฎอย่างนี้ ก็เพื่อให้คนที่ทำงานเบื้องหลังในวงการบันเทิงพักผ่อนบ้าง
เพื่อไม่ให้หักโหมมากจนเกินไป จะเป็นผลเสียต่อสุขภาพ จะได้มีเวลาอยู่กับคนในครอบครัวที่เรารัก นั่นเอง
"งานของพี่ ก็มี แต่ว่า วันอาทิตย์พี่หยุดทุกครั้ง เพราะถ้าไม่มีงานเร่งปิดกล้อง กองไหนเขาก็หยุดในวันอาทิตย์ทั้งนั้น ถือว่าเป็นวันครอบครัวไงจ้ะ"
"งั้นวันอาทิตย์ก็ได้ค่ะ" ยอมตกลงกับเขา
"งั้นอาทิตย์ พี่ดลไปรับที่หอนะ"
"ค่ะ"
เธอพยักหน้า เวลานี้คือเวลาทำงาน แทบจะไม่สนใจใคร มือถือก็ปิดไว้เพราะเวลาการทำงานคือการใช้สมาธิอย่างยิ่ง
ใช้เวลาขบคิดหัวสมองในการสร้างสรรค์อย่างละเอียดเป็นลายกราฟฟิกมาเป็นสีต่าง ทั้งเข้มอ่อน ลวดลายแปลกที่ดึงดูดสายตา
ลายกราฟฟิกเหล่านี้เป็นลวดลายการ์ตูน กลุ่มลูกค้าคือหนุ่มสาววัยทำงาน ที่ชอบแบบคิกขุ ใส สายหวาน สายเปรี้ยว น่ารัก
ซึ่งจะติดที่ชุดสีและบังโคลนหน้าและหลังของรถมอเตอร์ไซค์ ชวนให้คนชอบและถูกใจต่อแบรนด์เจ้าของบริษัท เป็นลวดลายสีฉูดฉาด บ้าง เข้มบ้าง อ่อนบ้าง แล้วแต่เฉดสีที่พ่นใส่
งานของลูกชิ้นเพียงแค่ออกแบบเป็นรูปเป็นร่าง แล้วให้อีกแผนกเป็นคนจัดการ
เมื่อลูกชิ้นทำงานเสร็จแล้วในช่วงบ่าย พี่ดลโทร.มาหาอีกครั้ง
"ตอนนี้พี่อยู่ในกองถ่ายนะ กับคุณแม่ด้วย ท่านแสดงละครเรื่องนี้" พี่ดลบอก
"ชิ้นล่ะทานข้าวแล้วหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วค่ะจนบ่ายแล้ว ชิ้นกำลังจะไปทำงานต่อ"
"ว้า คุยกันได้ไม่นานเลย พี่คิดถึงชิ้นจะแย่แล้ว คุยกับแฟนไม่ถึงสิบห้านาทีก็จะกลับไปทำงานต่อ"
ลูกชิ้นหัวเราะในคำตัดพ้อของเขา ก็จริงนี่คะต่างคนต่างทำงาน เขาทำงานเธอก็ทำงาน คงรู้รสชาติการทำงานเป็นอย่างไร
"เราเป็นมนุษย์เงินเดือนกันนี่คะ พี่ดล"
"ใช่สิ เห็นชิ้นบอกพี่ว่า บริษัทใหญ่โตได้โบนัสสี่เดือนครั้ง ไม่ใช่เหรอ ค่าตัวอาจะเยอะกว่าพี่อีกนะ"
เขามาแซวเธอต่อ ขณะที่ลูกชิ้นเดินคุยมือถือกับเขา หลังจากออกจากโรงอาหารของบริษัทเพื่อขึ้นไปยังอออฟฟิศที่ทำงานประจำ ในไลน์การผลิต
"ค่ะ ใช่ โบนัสทุกสี่เดือน"
"ชิ้นคงเหนื่อยอย่างมากใช่มั๊ยครับ"
"เหนื่อยค่ะพี่ดล แต่ก็ภูมิใจที่หาเงินได้เยอะมากขนาดนี้"
"ชิ้นจะเอาไปทำอะไรเหรอ เก็บตังเยอะขนาดนั้น"
"ชิ้นว่าจะเอาไปสร้างบ้านใหม่ให้พ่อแม่ ซื้อบ้านสักหลังที่เป็นของตัวเองอาจจะทาวเฮาส์เล็กๆ”
บอกเขา
"หน้าที่ของชิ้นหรือเปล่าอย่างนั้น หน้าที่ของพี่ต่างหาก ถ้าพี่เป็นหัวหน้าครอบครัวพี่ต้องทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง บ้านรถพี่มีพร้อม เหลือแต่ตัวของชิ้น ที่พร้อมใจจะมาอยู่กับพี่"
เขาบอกเธอเป็นทำนองจีบเกี้ยวแถมไปด้วยหลังจากแซวเล่น
ยิ้มอีกครั้ง
"ชิ้นก็ทำเพื่อหน้าที่เหมือนกันค่ะ หน้าที่ของลูกที่ดีที่ต้องตอบแทนพ่อแม่ด้วยกตัญญู"
"พี่ว่าชิ้นทำได้อยู่แล้ว ชิ้นเป็นเด็กดีนะ" เขาเอ่ยชมดิฉัน สรรหาคำพูดเหมือนดิฉันจะตัวลอยเสียแล้วค่ะ
"ขอบคุณค่ะ พี่ดล ชมจนชิ้นจะตัวลอยแล้วล่ะคะ ขอตัวนะคะ ขึ้นทำงานแล้ว"
บอกเขาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อเดินตรงมากำลังจะขึ้นลิฟต์
"จ้ะ งั้นโชคดี อีกอย่าง ว่าง อย่าลืมโทร.มาหาพี่นะ พี่รอสายจากชิ้นเสมอ"
เขาบอก ใบหน้าอุรัสสิกายิ้มแป้นทันที อุบยิ้มไว้คนเดียว ตอนที่เข้าลิฟต์กลัวเพื่อนพนักงานคนอื่นสังเกตเห็นว่ากำลังอินเลิฟกับแฟน
แต่ก็มีคนระแคะระคายบ้างแล้วว่า เธอมีแฟนแล้ว
ระหว่างที่รอเข้าฉากในช่วงบ่ายนั้น คุณยุพาดาเดินเข้ามาหาบุตรชาย
"ดล คุยกับใครน่ะลูก" ดลหันมามองเห็นว่าเป็นแม่ เขายิ้มที่มุมปากก่อน พยายามซ่อนพิรุธจากท่าน
"เพื่อนนะครับแม่"
“เพื่อนเหรอ คนไหนอีก ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายจ้ะ"
เมื่อแม่ถาม ดลเลยตอบ
"ผู้หญิงครับ" คุณยุพาดาตกใจเงยหน้ามองบุตรชาย
"นี่แอบมีลึกลับซ่อนอะไรแม่ไว้หรือเปล่า"
"ไม่มีใคร แต่คนนี้กำลังคบอยู่ ดลบอกแม่ตามตรงแล้วไง"
คุณยุพาดายิ้มที่ลูกชายบอกตามความจริง
"นานมั้ย นานแล้วยังที่คบกับคนนี้ ลูกเต้าเหล่าใคร"
คุณยุพาดาตั้งท่าจะซักลูกชายต่อ พลอยทำให้ธาดลเครียดไปนิด ก่อนที่จะตั้งสติ กลั้นใจแล้วตอบคำถามแม่ พร้อมด้วยพ่นลมหายใจออกมา
"น้องสาวของไอ้เป๊กมันครับ บ้านใกล้ๆกับลุงชัช"
"ชัชชายนะเหรอ" แม่ของผมอุทานเพราะรู้จักตากล้องมือดีคนนี้ไง
"ครับ" ยุพาดารู้ว่าลูกชายรู้จักและสนิทสนมกับเพื่อนที่ชื่อ ปานปรีดามานานและพูดถึงบ่อยๆ
แต่ก็เดาไม่ออก เรื่องเพื่อนของลูกคนนั้นที่เป็นผู้หญิง
รู้จักและเคยเห็นแค่ปานปรีดาที่มาเข้ากองเข้าฉากด้วยกันในฐานะนักแสดงตัวประกอบ เธอเห็นว่าเขาอดทนดี กิริยามารยาทใช้ได้
"คนนี้ล่ะหรือ จริงจังมั๊ย"
"แน่นอนครับ" คุณยุพาดาต้องการความมั่นใจจากตัวบุตรชาย
"แน่นอนหรือ งั้่นพาตัวมาให้แม่รู้จักหน่อยสิ"
ผมต้องการคำนี้มานานแล้วอยากให้แม่พูด
"แล้วนี่แม่ไฟเขียวให้ผมแล้วใช่มั๊ย"
"ยังย่ะ" คุณยุพดาตอบสะบัดเสียงใส่ลูกชายอย่างหมั่นไส้
"แม่ขอดูก่อนเป็นใครมาจากไหนไม่รู้"
"หน้าที่การงานเขาดีนะครับ อาจจะสูงกว่าผมด้วย"
พอเห็นว่าตำแหน่งทางการเงินการงานสูงกว่าลูกชายคุณยุพาดาเลยตาโตมอง
"เหรอ จริงนะ ดีละลูกถ้าคบกับคนมีความสามารถมีฝีมือ เรื่องเงินก็จะตามมา ที่จริงปัจจัยสำคัญของคนเรามันอยู่ด้วยเงินเหมือนกัน แม้จะมีความรักกันเป็นส่วนประกอบ"
เขาเข้าใจสิ่งที่แม่พูดจึงพยักหน้า
- Writer
