A Taste of Revenge

Chapter Five

“Good morning, babe! Breakfast in bed.” Malambing na ginising ni Dos si Sav na mahimbing pa rin na natutulog.

Lalo naman ipinikit ni Savannah ang mga mata nang marinig ang boses na iyon. Gusto pa niyang matulog. She was exhausted from last night and that thanks to this man who still find the courage to ruin her sleep.

She was about to get the pillow to cover her face nang biglang napabalikwas nang bangon.

“Oh my! Anong oras na?”

“What? It’s still early,” nakakunot ang noong tanong ni Dos.

Inabot niya ang alarm clock saka nanlalaki ang mga matang napatingin kay Dos.

Kinuha niya ang puting kumot at ipinulupot sa hubad na katawan bago tuluyang bumangon at humahangos na tinungo ang banyo.

Pagkatapos maligo ay lumabas siya nang banyo. Naroon pa rin si Dos na agad na tumayo mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama at nakangiting itinuro ang tray na puno ng agahan.

“Going to work? It’s too early. Have breakfast first.”

Sinulyapan niya lang ito sandali saka umiling. “Thanks but I’m gonna be late. Sa hospital na ‘ko magb-breakfast,” aniya habang kumukuha ng mga damit sa cabinet niya.

Ang totoo ay maaga pa para sa duty niya pero may batang pasyente na nakasanayan na niyang puntahan tuwing umaga.

She has a stage three leukemia and was very fond of her. Minsan niya lang itong nakita sa garden ng hospital at kinausap at mula noon ay lagi na siya nitong ipinapatawag sa ward nito.

Nagulat na lang siya isang araw nang kausapin siya ng mga magulang nito at pakiusapan na samahan ang anak nila dahil siya raw ang lagi nitong hinahanap lalo na kapag nagta-tantrums ito.

She actually well compensated for taking extra care of that child kahit na tinanggihan niya iyon pero dahil mayaman ang pamilya ng bata ay hindi pumayag ang mga ito na hindi siya bayaran para sa mga oras na inilalaan niya para rito.

She gasped when he suddenly wrapped his arms around her waist. Muntik pang bumaba ang towel na nakatapis sa katawan niya kaya agad niya iyon hinawakan.

“About last night…” bulong ni Dos habang nakapatong ang mukha sa balikat niya at inaamoy-amoy ang balat niya kaya hindi niya mapigilan ang pasimpleng paglunok. “Hmmm…”

“What about last night?” She frowned.

“We made love. It means, you’re officially mine.”

Bahagya siyang natigilan. The intimate scene of last night suddenly appeared in her mind.

Ginusto niya ang nangyari at ngayon ay gusto rin niyang iuntog ang ulo sa dingding dahil sa karupukan niya.

She hardly build the wall between them for any possible romantic feelings that may rekindle pero sa isang yakap at halik lang nito ay kusa niyang tinibag ang harang na iyon.

“Sav…” untag nito.

She let out a deep sigh and turned to face him.

“Fine! I agree. Pagkatapos ano?”

“I’ll marry you!”

Napaawang ang bibig niya. Hindi niya inaasahan ang narinig mula rito na para bang napaka-imposible ng sinabi nito.

Bahagya niyang hinampas ang braso nito at inirapan saka kumalas sa hawak nito. “You still know how to crack a joke... Well, it's funny!”

“Do you think, I’m joking?” Sumeryoso ang mukha nito na tila hindi nagustuhan ang sagot niya.

Gusto niyang sagutin ang tanong nito ng ‘oo’ pero bago pa niya maibuka ang bibig ay inilabas nito ang isang maliit na pulang kahon na agad nitong binuksan saka lumuhod sa harapan niya at tumingala sa kanya.

She bit her lower lip and looked down on the ring he was holding. Kumikinang ang maliit na bato sa ibabaw noon.

“Savannah Ruth Aragon, will you marry me?”

She felt an invisible lump on her throat. Nag-umpisa na rin mamasa ang mga mata niya habang pinagmamasdan ang gwapong mukha ng binata na obvious na kinakabahan habang hinihintay ang sagot niya.

Pinakiramdaman niya ang sarili. She was prepared to be alone in this lifetime because of her disability to conceive.

Mula nang malaman niya iyon ay sarado na ang isip niya na walang lalaki ang gugustuhing mapangasawa siya kaya nga nabulag siya sa pagkakataon na inihain sa kanya ni Lucille para magkaroon siya ng anak at sariling pamilya sa pamamagitan nang panlinlang kay Grant.

Pero ngayon ay nasa harapan na niya ang lalaking sa simula pa lang ay nagmahal na sa kanya at handang tanggapin lahat ng pagkakamali at pagkukulang niya.

How could she refused such opportunity to be with someone she really loves? For she knew that shoving him away from her life would only make him difficult for her to do so.

Knowing how persistent he is. Sigurado siya na hindi siya nito titigilan lalo’t tahasan naman niyang inaamin na mahal pa rin niya ito.

“Will you marry me, Sav?” ulit na tanong nito.

Their eyes locked for a moment. Disappointment gradually flashed in his narrow eyes. Yumuko ito saka nagpakawala nang malalim na buntong hininga.

Pero bago pa nito tuluyan bawiin ang hawak na singsing ay kinuha niya iyon at tinitigan mabuti.

“Kapag ba isinuot ko ito ngayon, kelan mo ‘ko pakakasalan?”

Biglang lumiwanag ang mukha ni Dos na mabilis na tumayo at malapad ang ngiting hinawakan siya sa magkabilang balikat.

“Is that a yes?” he asked expectantly.

Ngumiti siya saka dahan-dahan tumango.

“Yes!” sigaw nito.

“Babe!” napatili siya nang bigla siya nitong buhatin at iniikot habang pinupupog siya ng halik.

“Thank you, babe!”

Mabilis siya nitong ibinaba sa kama at akmang tatanggalin ang tuwalya na nakabalot pa rin sa katawan niya nang pigilan niya ito.

“Not now. May trabaho ako.”

Napapikit ito habang mariing kagat ang labi na tila nahihirapan pigilan ang sarili. Tinitingnan siya nito nang matagal habang nananatili sa ibabaw niya saka naiiling na bumuntong hininga.

Mahina siyang tumawa saka hinaplos ang pisngi ng nobyo. “Save it for tonight, babe,” she said seductively na tingin niya ay lalong nagpainit dito.

Mabilis nitong sinakop ang labi niya na tinugon din naman niya.

“Remember, tonight. You said it yourself,” nangungumpirmang tanong nito na parang bata.

She chuckled and nodded.

Inihatid siya ni Dos sa hospital pagkatapos ay umalis din ito agad.

He’s starting to build a branch of his own investment company sa Italy na unti-unti na rin nakikilala ngayon sa bansa.

--

“Hi, Chloe! Did you sleep well, sweetheart?” malambing na tanong niya sa bata pagkabukas niya ng pinto ng private ward nito.

Nakangiting nilingon siya ng bata at isinenyas na lumapit siya sa tabi nito.

“Yes, pretty Doctor… You know what, I had a great dream last night,” nakangiting sagot nito.

“Really?” natutuwang tanong niya. Kinuha niya ang suklay sa bedside table nito saka marahang sinuklay ang maikli nitong buhok sa pag-aalala na baka masaktan ito. “Do you want to share that great dream with Doctora Sav?”

She looked up and gazed at her with her sparkling eyes. Maputla man ang mukha nito pero tila wala itong iniindang sakit kung pagbabasehan ang kinang ng mga mata nito na hindi pangkaraniwan sa ibang mga batang pasyente nila.

“I saw my brother in my dream,” umpisa nito.

"Then?" malambing na tanong niya nang sandali itong tumigil sa pagsasalita.

“I want to go and play with him but he refused. I cried but then, he agreed to play with me, finally!… That’s why I became happy... We played and played for the whole day, we had so much fun...His place is so beautiful, do you know it, pretty Doctor?” inosenteng tanong nito na lumingon pa sa kanya.

Napalunok siya at malungkot na tiningnan ang bata. She knew the brother she was refering to. Her two year old brother who died with same illness as hers.

“I want to go with him, pretty Doctor. And he promised that he will be back and soon we’ll be together and I will live there, too.”

“Baby!”

Sabay silang napatingin sa pinanggalingan ng boses. Hindi niya namalayan na dumating na pala ang magulang ng bata. Naaawang tiningnan niya ang mag-asawa na siguradong narinig ang sinabi ni Chloe.

She excused herself pagkatapos mangako kay Chloe na babalikan niya ito agad pagkatapos ng trabaho niya.

During her years in the medical field, marami na rin siyang nasaksihan na iba’t ibang sakit at sitwasyon ng mga batang pasyente.

May gumagaling at meron din hindi pinapalad na maka-survive. At sa bawat nasasaksihan niyang paghihirap ng mga bata ay may hatid na kirot sa puso niya.

But from all her patients, kay Chloe siya masyadong apektado. She couldn’t imagine how her parents live each day given their situation.

Wala pang isang taon nang mamatay ang kapatid nitong bunso habang apat na buwan pa lang ang nakalilipas nang ma-diagnose naman si Chloe ng kaparehong sakit na ikinamatay ng kapatid nito.

Her heart aches seeing both fear and sadness in her parent’s eyes when Chloe is struggling her pain.

Kahit sa maikling panahon na nakasalamuha niya ang mga ito at kahit na hindi siya ang mismong attending physician ni Chloe ay sobrang napalapit na ang loob niya rito.

Katunayan ay sumali siya sa isang research team para pag-aralan pang mabuti ang tungkol sa sakit nito.

She snapped back and turned her back nang biglang may tumapik sa balikat niya.

“Tita Arya?”

“Hi, Sav! long time no see.."