เหวินอี้มองฮูหยินใหญ่ด้วยความเคลือบแคลงสงสัย แต่ก็เก็บสีหน้าอาการไว้ไม่ให้มีพิรุธ
“ไม่เป็นไรท่านเสนาบดี ฮูหยินใหญ่ และฮูหยินรอง ข้าเพียงมาส่งเหม่ยอิงตามสัญญาเพียงเท่านั้น” อ๋องแปดยืนนิ่งเคียงข้างหญิงสาว เสนาบดีรีบเชิญท่านอ๋องแปดเข้าไปในเรือนรับรองทันที เนื่องจากข้างนอกมีลมแรงและอากาศหนาวเย็นลงมาก เหม่ยอิงจึงต้องเดินตามท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านอ๋องแปดเข้าเรือนรับรองไปด้วยความไม่ค่อยเต็มใจ เมื่อเข้ามาถึงภายในห้องรับรอง เหม่ยอิงจึงรีบถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ออก จุดประสงค์ก็เพื่อคืนของให้ชายหนุ่ม แต่เขากลับเอื้อมมือมากุมมือของนางแทนในขณะที่หญิงสาวยื่นเสื้อคลุมที่พับไว้อย่างดีให้เขาต่อหน้าต่อตาเสนาบดี ฮูหยินใหญ่ และฮูหยินรอง บรรยากาศภายในห้องรับรองเงียบสนิทลง
เหม่ยอิงจึงพยายามดึงมือของตนเองออก แต่ท่านอ๋องแปดกลับดึงรั้งไว้แล้วกล่าวขึ้นว่า
“อิงเอ๋อ เจ้าไม่ต้องคืนพี่หรอก เก็บเอาไว้ใส่ยามหนาวกายเถิด” อ
