“ต้องรีบขนาดนี้เชียว”
“ก็พี่บอกว่าสายแล้วนี่คะ” ฉันว่าพลางมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่องเพราะตอนนี้มันเพิ่งเจ็ดโมงเช้าเอง
“พี่บอกว่าจะสายแล้วต่างหาก”
“ฮึ่ย!”
“ฮ่า ๆ” ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก “เอารถเราไว้ที่นี่แหละไปรถพี่แล้วกัน”
“ไม่เติมน้ำมันให้นะคะหนูใช้เงินหมดแล้วเหลือแต่ใช้ชีวิต”
“ฮ่า ๆ” คราวนี้หัวเราะเสียงดังกว่าเดิมอีกค่ะ “ช่างพูดช่างเจรจาเหลือเกินนะเรา” เขาว่าก่อนจะเปิดประตูรถให้ แอบกระซิบค่ะว่าแต่งสวยมากอะไหล่ตกแต่งแต่ละชิ้นแพงจนแทบไม่กล้าสัมผัสเลยทีเดียว
“ถ้าทำแป้งฝุ่นหกใส่พี่จะถีบหนูลงจากรถไหมเนี่ย”
“ใครจะใจร้ายขนาดนั้นครับ”
“ไม่ได้หรอกต้องถามดักไว้ก่อนคนเรารักสิ่งของไม่เหมือนกันนี่คะ”
“ตามสบายครับจะยกโต๊ะเครื่องแป้งมาไว้ในรถพี่ก็ไม่ว่า”
“พี่กำลังใช้วิธีผิด ๆ จีบหนูอยู่นะ ตามใจแบบนี้เสียนิสัยแย่เลย”
“งั้นหนูลงไปล้างหน้าเลยค่ะแล้วค่อยขึ้นรถ”
“แน่ะ! ประชดอีก” เขาไม่ได้ตอบ
