“ยิ้มเล็กยิ้มน้อยมีความสุขจังเลยนะคะ” น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยเมื่อเห็นหน้าผม
“ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมา”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ ถ้าบอกไปแล้วจะได้เห็นใครบางคนยิ้มกับหน้าจอมือถือเหมือนคนบ้าเหรอ”
“เรื่องของผมช่างมันเถอะว่าแต่พี่มายังไงไม่เห็นมีรถจอดเลย”
“พ่อไปรับ”
“แล้วพี่ครามล่ะครับ”
“เขามีประชุมอีกเดี๋ยวก็คงมา”
“แล้ว...” เสียงของผมขาดหายไปพร้อมกับแจ้งเตือนข้อความแช็ตที่เพียงฝันส่งมาว่าถึงบ้านแล้ว ตั้งใจจะตอบกลับแต่มือมันดันเผลอถูกปุ่มวีดิโอคอลนี่สิ
[ถึงขนาดต้องโทรมาเช็กเลยเหรอคะ]
“เปล่า พี่กดผิดน่ะ”
[แย่จัง หนูคิดเข้าข้างตัวเองเหรอเนี่ย]
“น่าจะเป็นแบบนั้น” ผมว่ายิ้ม ๆ แล้วนั่งลงตรงที่ว่างข้างพี่ทอฝัน
[แค่นี้ก่อนนะคะหนูจะไปอาบน้ำแล้ว] จบประโยคก็กดวางสายไปเลยครับ ไม่รู้เคืองหรือเปล่าที่ผมแกล้งพูดแหย่ไปแบบนั้น
“คนนี้เหรอน่ารักดีนะ”
“ใช่ครับน่ารัก”
“พามาให้พี่รู้จักบ้างสิ”
“รอก่อนคร
