ย้อนเวลามาเปลี่ยนตัวคู่หมั้น ยุค 70

ตอนที่ 3 เรื่องฉาวโฉ่

แปลงนารวม ตอนบ่ายแก่ๆ

‘เฮ้อ!ทำไมมันร้อนอย่างนี้ ดูสิ ผิวฉันดำหมดพอดี ฮื่ย!ทำไมพี่สาวอย่างนังเฟยฮวานั่นมันเกิดมาโชคดีจังนะ วันๆ ไม่ต้องมาทำงานหนักตรากตรำอย่างพวกเรา นั่งกินนอนกิน นี่มันเอาเปรียบกันชัดๆ โธ่เว๊ย!’ หลีเฟยอินนึกบ่นในใจพลางหยิบหมั่นโถว 1 ลูกขึ้นมากัดกิน แม้ว่ารสชาติมันจะจืดชืดแต่ก็ยังดีที่พอช่วยประทังความหิวไปได้บ้าง วันนี้งานที่แปลงนารวมกำลังเร่ง หัวหน้าคอมมูนจึงให้พวกชาวบ้านพักเที่ยงกันตอนบ่าย

หลีเฟยอินเคี้ยวหมั่นโถวไปพลางนึกแค้นใจ ป่านนี้นังพี่สาวตัวดีคงจะกำลังเอาอาหารมื้อกลางวันไปส่งให้จูเหวินเต๋อสินะ เธอนึกภาพพี่สาวคนสวยที่แต่งกายเฉิดฉายยั่วยวนปั่นจักรยานเข้าไปในเขตและเอาอาหารอย่างดีที่ตนเองมีปัญญาซื้อหา ไม่ว่าจะเป็นพวกเนื้อสัตว์ต่างๆ หรือว่าขนมของขบเคี้ยวนั้นนำไปส่งให้คู่หมั้นหนุ่มเพื่อเอาอกเอาใจเขา คิดแล้วหญิงสาวทั้งนึกขัดเคืองใจและเคียดแค้นใจ

‘ฮื่ย!จักรยานนั่นก็อีก’

ในหมู่บ้านนั้นมีคนที่มีจักรยานอยู่ไม่กี่คน ที่แน่ๆ คือเจินโหย่วอี้ ผู้เป็นตาของหลีเฟยฮวา ตัวของหลีเฟยฮวาเอง และจูเหวินเต๋อคู่หมั้นของเธอ เพราะเขาต้องปั่นจักรยานออกจากหมู่บ้านเข้าไปทำงานที่โรงงานในเขตอาทิตย์ละ 5 วัน ชายหนุ่มจำเป็นต้องทำการซื้อจักรยานโดยการผ่อน ส่วนจักรยานของตาหลานคู่นั้นซื้อด้วยเงินสดที่ผู้เป็นตาเก็บหอมรอมริบเอาไว้มานานปี

ยุคสมัยนี้ใครมีจักรยานขี่ถือว่าโก้หรูอย่าให้บอก เพราะราคาจักรยานนั้นปาเข้าไปถึง 100 หยวนเชียวละ หากอยากได้จะต้องไปทำการจองเป็นเวลาหลายเดือนที่ร้านค้าสหกรณ์ในเขต ซึ่งจักรยานนั้นจะถูกส่งมาจากในตัวเมืองใหญ่ๆ การซื้อจักรยานนั้นไม่ต้องใช้คูปอง ให้ใช้เงินสดซื้อได้เพราะจัดว่าเป็นของฟุ่มเฟือย และสามารถซื้อได้ทั้งแบบสดและผ่อน ชาวบ้านธรรมดาๆ ทั่วๆ ไปจะมีจักรยานได้อย่างไรกัน ลำพังการลงแปลงนาเพื่อเก็บแต้มนั้นก็ได้ค่าตอบแทนเป็นคูปองเพียงพอต่อการดำรงชีพเท่านั้น แต่ถ้าจะให้พูดตามตรง บางครั้ง หรือว่าหลายๆ ครั้งมันก็ไม่พอหรอก พวกเขาจึงต้องหาเก็บผักเก็บหญ้าหรือเข้าป่าไปหาเก็บเห็ดหรือจับไก่ป่ากระต่ายป่ามากิน แต่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ หากวันใดจับสัตว์เล็กๆ พวกนี้ได้ก็ถือว่าโชคดีไป ส่วนเรื่องเงินหยวนนั้นหลายๆ บ้านแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ ที่มีก็น้อยนิดเพียงแค่ 5 หยวน 10 หยวนเท่านั้น

ระยะทางจากหมู่บ้านหวงโปไปยังเขตนั้นเป็นระยะทาง 12 กิโลเมตร หากปั่นจักรยานก็จะใช้เวลาราวๆ1 ชั่วโมงได้ แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่นั้นหากมีธุระจำเป็นต้องเข้าไปในเมืองก็จะนั่งเกวียนไป ซึ่งบ้านที่มีเกวียนนั้นก็มีอยู่ไม่กี่บ้าน เพราะต้องใช้วัวหรือควายเทียมเกวียน ซึ่งวัวและควายในยุคสมัยนี้นั้นมีค่าดั่งทองคำ ทั้งราคาแพงและหายาก ถ้าชาวบ้านที่ไม่มีเกวียนแต่อยากเข้าไปในเมืองก็จะขออาศัยเกวียนคนที่มีเกวียนไป โดยจ่ายค่าเกวียนเป็นเงินคราวละ 10 เฟิน

จูเหวินเต๋อให้รู้สึกเดือดดาลยิ่งนัก เวลานี้เขาหิวจนไส้กิ่ว ท้องร้องจ๊อกๆ ทุกๆ วันทำงานของเขาคู่หมั้นตัวร้ายอย่างหลีเฟยฮวานั้นจะปั่นจักรยานนำเอาอาหารมื้อกลางวันมาส่งให้เขา ที่เขายังหลอกให้เธอตายใจว่าเขาเองก็รักเธอไม่แพ้กันมาจนถึงทุกวันนี้นั้นส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะอาหารการกินที่เธอนั้นเทียวทำมาส่ง อาหารของเธอนั้นล้วนแต่เป็นของดี หายาก ราคาแพง เพราะมีเส้นสายของตาเวลาที่มีของดีๆ หายากเข้ามาขายในร้านสหกรณ์อย่างเช่นพวกเนื้อหมู เป็ด ไก่หรือพวกอาหารทะเลแห้ง เธอมักจะสามารถได้มาครอบครองก่อนคนอื่น ก่อนหน้านี้ฝีมือการทำอาหารของหลีเฟยฮวานั้นไม่ได้เรื่องได้ราวอันใด แต่หลังจากที่เธอได้ทำอาหารบ่อยๆ ฝีมือและรสมือก็พัฒนาขึ้น

“ฮื่ย!ทำไมวันนี้หลีเฟยฮวาถึงไม่โผล่หน้าเอาข้าวมื้อกลางวันมาส่งฉันนะ มันเรื่องบ้าอันใดกัน ปั๊ดโธ่เว๊ย!” ชายหนุ่มโมโหจัดจนเผลอเตะโต๊ะ ในมือของเขาถือหมั่นโถวเย็นชืดก้อนหนึ่งกัดกินอย่างเสียมิได้ หากไม่กินแล้วเขาจะมีแรงทำงานต่อในตอนบ่ายได้อย่างไรกัน คอยดูนะกลับไปเขาต้องไปคิดบัญชีกับเธอให้สาสม

‘หญิงชั่วช้าใจหยาบคนนี้ไม่ตายดีแน่’

ชายหนุ่มทั้งเกลียดชังและรังเกียจผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายอย่างหลีเฟยฮวาเสียจริง หญิงสาวเป็นพวกสวยแต่รูป จูบไม่หอม เธอทั้งกลั่นแกล้งและรังแกน้องสาวที่ทั้งแสนดีน่าสงสารอย่างหลีเฟยอิน เขาแทบจะอดรนทนไม่ได้เลยสักครั้งที่เห็นน้ำตาของหญิงคนรักที่แอบคบหากันอย่างลับๆ เมื่อถูกพี่สาวที่แสนร้ายกาจรังแก

แปลงนารวม เวลา 17.00น.

เมื่องานในวันนี้แล้วเสร็จทุกคนจึงพากันเตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่แล้วทุกคนก็ต้องชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกเดินเอาไว้เมื่อมีคนผู้หนึ่งกึ่งวิ่งกึ่งเดินตะโกนเข้ามา

“ข่าวใหญ่ๆๆๆ มาฟังทางนี้จ้า เดี๋ยวตกข่าวนะ ข่าวใหญ่ ข่าวใหม่ สดๆ ร้อนๆ เลยจ้า” ป้าเถิง หรือเถิงลู่เหลียน ยายแก่ปากมากประจำหมู่บ้านกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างล้มลุกคลุกคลานเข้ามาหากลุ่มชาวบ้านที่ลงแปลงนารวมนับร้อยคนในวันนี้

“ข่าวเรื่องอันใดรึ ป้าเถิง ดูท่าจะน่าสนใจไม่น้อย” เจิ้งเสี่ยวหลิงเอ่ยถามยิ้มๆ เธอรู้ว่าข่าวคราวที่ป้าเถิงปากมากผู้นี้นำมาป่าวประกาศนั้นส่วนมากจะเป็นข่าวคาว

“เกิดเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นในหมู่บ้านของเราแล้ว ก็หลานสาวคนสวยของผู้ใหญ่เจินน่ะซี ไม่รู้ว่าผีอะไรเข้าสิง จู่ๆ ก็ไปกอดจูบกับผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นพวกยุวปัญญาชนอีกด้วยนะ” ป้าเถิงพูดไปพลางหอบหายใจไป โชคดีที่เธอวิ่งมาทันก่อนที่ชาวบ้านจะเลิกงานพากันกลับบ้านไปเสียก่อน

“ว่าอย่างไรนะ? เมื่อกี้พี่สาวเถิงบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนะ?” หลีเฉิงเซ่อหน้าแข็งค้าง นี่ลูกสาวคนดังของเขาไปทำเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นมาแล้วหรือ มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อหลีเฟยฮวานั้นคลั่งรักอยู่กับจูเหวินเต๋ออย่างกับอะไรดี

“จริงหรือ พี่สาว” เจิ้งเสี่ยวหลิงขยับเข้าไปกระซิบกระซาบถามเถิงลู่เหลียนเพื่อความแน่ใจ ดวงตาของเธอนั้นเป็นประกายวาววับ

…นี่เท่ากับว่าลูกเลี้ยงตัวดีของเธอกลายเป็นผู้หญิงหยำฉ่านะสิ ฮะๆ ฮ่า

“เรื่องจริงรึ?”

“เป็นเรื่องจริงรึนี่”

“โอ้โห! กอดจูบกับผู้ชายที่เป็นพวกยุวปัญญาชนอะไรนั่นเลยรึ”

“แหม…ถึงคนพวกนั้นจะดูไม่มีอนาคต แต่ฉันเห็นนะว่ามีแต่คนหน้าตาดี หล่อเหลากันทั้งนั้น สงสัยว่าเฟยฮวาคงจะแพ้ความหล่อเข้าให้แล้ว”

“แล้วนี่จะทำอย่างไรต่อไปล่ะ ตัวเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แถมจูเหวินเต๋อนั้นยังเป็นหนุ่มอนาคตไกล มีงานดีๆ ที่โรงงานทำอีก โฮะๆๆๆ น่าเสียดายแทนจริงจริ๊ง”

ชาวบ้านต่างส่งเสียงวิภาควิจารณ์กันอย่างเมามัน หลายๆ คนรู้สึกสาแก่ใจโดยเฉพาะบ้านที่มีลูกสาวในวัยเดียวกับหลีเฟยฮวา เพราะต่างก็พากันจับจ้องชายหนุ่มโปรไฟล์ดีของหมู่บ้านอย่างจูเหวินเต๋อด้วยกันทั้งนั้น

แต่คนที่แทบจะกรีดร้องออกมาอย่างดีใจสุดขีดคงเป็นผู้ใดไปไม่ได้ นอกจาก…หลีเฟยอิน นี่นังพี่สาวตัวดีของเธอมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา จู่ๆ ก็ไปกอดจูบกับพวกผู้ชายที่เป็นพวกยุวปัญญาชนน่ะ

ในสายตาของชาวบ้านนั้นพวกยุวปัญญาชนทั้งชายและหญิงถือว่าเป็นพวกไม่มีอนาคต พวกเขาเคยเป็นพวกคุณหนูคุณชายในเมืองใหญ่ๆ แต่ถูกทางการส่งมาให้ทำงานใช้แรงงานในภาคเกษตรกรรม ทั้งนี้เพราะเป็นนโยบายในการเร่งการผลิตอาหารให้กับคนในชาติและเพื่อเป็นการกระจายจำนวนประชากรไปสู่ชนบทอันห่างไกล อีกทั้งยังเชื่อว่านี่คือวิธีการลดความเหลื่อมล้ำ พวกยุวปัญญาชนนั้นถูกส่งมาที่ชนบทอันห่างไกลทุกๆ ปี ปีละเป็นล้านๆ คน พวกเขาจำเป็นต้องมาและจำเป็นต้องอยู่ในที่ห่างไกลความเจริญเช่นนี้โดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับเมืองใหญ่ที่จากมาเมื่อไหร่ บางคนมาอยู่นานหลายปีก็ตัดสินใจแต่งงานมีครอบครัวกับคนในพื้นที่เพราะต้องการหาคนมาดูแล อย่างพวกผู้หญิงนั้นบางคนที่ทนทำงานหนักเพื่อแลกแต้มแลกคูปองไม่ไหวก็ต้องเริ่มมองหาผู้ชายในพื้นที่มาแต่งงานด้วยเพื่อให้เขาได้เลี้ยงดู จะได้ไม่ต้องทำงานปากกัดตีนถีบเช่นนี้ตลอดไป ซึ่งหญิงสาวที่มาจากเมืองใหญ่เหล่านั้นส่วนมากมักจะดูดี เป็นพวกลูกคุณหนู ชายหนุ่มในชนบทเหล่านี้จึงยินดีหาเลี้ยงอยู่แล้ว แต่พวกผู้ชายที่เป็นยุวปัญญาชนนี่สิ ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะดูดี ดูมีเกรด แต่กลับถูกชาวบ้านมองว่าเป็นพวกไร้อนาคต เพราะลำพังตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด พวกนี้เคยใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ในเมืองไม่เคยพบเจอความลำบาก ไม่เคยทำงานหนักๆ อย่างงานภาคเกษตรมาก่อน แต้มที่ได้จากการทำงานจึงได้แค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองให้รอดไปวันๆ เท่านั้น ไฉนเลยจะสามารถเลี้ยงดูผู้หญิงในฐานะภรรยาได้

ย้อนกลับไปเมื่อตอนสายๆ หลีเฟยฮวาจำได้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่เซิ่นลี่หมิงนั้นไปตกปลาเธอจึงรีบตรงไปที่นั่น จู่ๆ หมวกของเขาก็ถูกลมพัดตกลงไปในแม่น้ำเหยินซี ชายหนุ่มรีบตาลีตาเหลือกกระโดดคว้าหมวกของตนไว้และนั่นทำเขาเกิดพลาดลื่นตกลงไปในแม่น้ำที่จู่ๆ น้ำก็เกิดหมุนวนขึ้นมาพัดพาเอาชายหนุ่มไปถึงกลางแม่น้ำ หลีเฟยฮวาที่วันนั้นในอดีตตั้งใจจะไปเก็บผักที่ขึ้นริมน้ำมาผัดกับเนื้อหมูเพื่อเป็นอาหารกลางวันให้กับคู่หมั้นของเธอเห็นดังนั้นจึงได้โยนเชือกที่อยู่ใกล้มือลงไปให้ เมื่อชายหนุ่มจับเชือกได้แล้วเธอก็ทำการดึงเชือกให้เขาเข้าฝั่ง แต่เพราะกำลังผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งนั้นไม่อาจที่จะดึงของหนักๆ จากแม่น้ำขึ้นมาได้ เธอจึงตะโกนร้องเรียกให้คนมาช่วยซึ่งแถวๆ นั้นก็มีชาวบ้านและเด็กโตหลายคนรวมทั้งป้าเถิงปากมากนั่นด้วยให้มาช่วยกัน เมื่อเซิ่นลี่หมิงถูกดึงเข้ามาจนถึงฝั่งแล้วหลีเฟยฮวาก็พบว่าเขานั้นหมดสติไปแล้ว ทุกคนจึงช่วยกันดึงเขาขึ้นมาจากน้ำและจับเขานอนราบลงไปบนพื้น อารามตกใจที่เห็นคนจมน้ำและหมดสติไม่รู้ว่าตายหรือยัง ด้วยความที่ถูกผู้เป็นตาพยายามปลูกฝังเรื่องความมีน้ำใจต่อผู้อื่นและตาของเธอก็ได้เล่าถึงวิธีการช่วยคนหมดสติมาบ้าง ผีห่าซาตานอะไรดลใจหลีเฟยฮวาก็ไม่รู้ เธอจัดการปั๊มหัวใจและเป่าปากให้เขาโดยมีสายตานับสิบของผู้คนที่มาช่วยกันดึงชายหนุ่มขึ้นมาจากน้ำจ้องมองตาไม่กระพริบ เวลานั้นหญิงสาวลืมไปเสียสนิทว่าการกระทำนี้จะส่งผลกระทบต่อตนเองอย่างไร เธอเพียงแค่คิดว่าต้องช่วยคนให้ฟื้น

1 หยวน = 10 เจี่ยว

1 เจี่ยว = 10 เฟิน

1 หยวน = 100 เฟิน (เฟิน เป็นหน่วยเล็กที่สุด)