My secretary 7 บททดสอบ

1637 Words

แกร๊ด!! “แม่งเอ๊ย!!” เมื่อปะทะกระสุนกันไปสักพักปืนของฉันก็ลูกหมดอีก “คุณมอนฉันขอกระสุน...” ปัง!! ฉันกำลังขอกระสุนปืนจากคุณมอนก็มีกระสุนมาจากไหนไม่รู้เฉียดฉันไปนิดเดียว “ได้ครับ!!” พรึ่บ!! “เฮ้ย!!!” หมับ!! ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ ขณะที่ฉันกำลังเอากระสุนจากคุณมอนเจ้านายสุดหล่อก็ลงจากรถเฉยเลยไม่เห็นหรือไงว่ามันอันตรายแค่ไหน?! “คุณทัพจะลงจากรถทำไมเนี่ย?!” ฉันคว้าแขนของเขาก่อนจะตะโกนถาม “ฉันก็จะช่วยไงเพราะดูเหมือนว่าลูกน้องฉันแต่ละคนจะช่วยอะไรไม่ได้” ปัง! ปัง! และภาพตรงหน้าคือนายกรัฐมนตรีคนใหม่กำลังกราดยิงฝ่ายตรงร่วงไปทีละคน โหดเกิน!!พ่อคุณเอ๊ย!! “แม่ง!!ก็เก่งนี่หว่า” นั่งหน้ามึนอยู่ได้แต่ก็ช่างเถอะทำไมมันรู้สึกเสียศักดิ์ศรีแปลก ๆ วะมันหน้าที่ของฉัน แต่เจ้านายตัวเองกลับลงมาสู้ด้วยเนี่ยนะ?! “ไม่ได้นะคะ!!” ฉันบอกกับเขาเมื่อได้สติ “อะไรไม่ได้ของเธอถ้าไม่มีฝีมือก็กลับเข้าไปในรถและเตรียมออกจากงานพรุ่งนี้ได้เลย” ฉันฝึกมากตั้งเดือนหนึ่งโหดขนาดไหน เหนื่อยขนาดไหนจะมาโดนไล่ออกวันแรกเนี่ยนะไม่ได้ ไม่เอานะ!! “ฉันจัดการได้ค่ะ คุณเอาปืนมาเดี๋ยวฉันจัดการ...” กึก!! ขณะนั้นเองสายตาของฉันก็หันไปเห็นว่ากำลังมีคนเล็งปืนมาทางคุณจอมทัพ และเมื่อเห็นอย่างนั้นสัญชาตญาณของฉันก็ทำงานวิ่งเข้าไปบังตัวของเขาและรับกระสุนแทน ปัง!!! หมับ!! “ฮึก!!” กระสุนเข้าที่กลางหลังของฉันทันที ไม่ได้โดนไล่ออกแรก แต่ตายตั้งแต่วันแรกเนี่ยนะ? พ่อแม่...หนูขอโทษที่แม้แต่เงินเดือน ๆ แรกก็ยังไม่ได้ให้เลย “พักพิง!!” เสียงของคุณเจ้านายเรียกชื่อของฉันเสียงดังแต่เพราะว่าเจ็บมากตอนนี้สติของฉันก็ได้หลุดออกไปแล้วและสลบทันที... หลายชั่วโมงต่อมา “อืออออ” ฉันลืมตาขึ้นก็พบกับแสงไฟสีขาว นี่ฉันตายไปแล้วและได้ขึ้นสวรรค์สินะก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกเพราะว่าฉันสวยเหมือนนางฟ้าน่ะสิ เพราะงั้นเลยได้ขึ้นสวรรค์สินะ “เป็นคนสวยเลยได้ขึ้นสวรรค์..” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “มึงให้หมอมาตรวจดิว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่า?” เสียงของใครกันทำไมพูดไม่ดีเลยอะ แต่ว่าคุ้นหูจังแหะ “เอ่อ อาจจะเป็นอาการข้างเคียงก็ได้นะครับ รอให้ฟื้นเต็มที่ก่อนน่าจะดีขึ้น” “กูคงไม่ได้มีลูกน้องสมองนิ่งหรอกนะ” “เป็นเทวาเหรอ...?” ฉันถามออกไป “อะไรของเธอ?” “แต่คงไม่ใช่หรอกเพราะเทวาจะใจดี ไม่ได้ปากดีแบบนี้ อ่า หรือว่าจะเป็นพวกปีศาจ..” “พักพิง!!” กึก!! เขาเรียกเสียงดัง “ตั้งสติสักทีสิโดนแค่กระสุนยางทำอย่างกับว่าโดนยากล่อมประสาท!” กระสุนยาง..? นั่นสินะ ฉันโดนยิงตายเพราะต้องปกป้องนายกของประเทศสินะได้บุญจากตรงนี้ด้วยหรือเปล่านะ? พรึ่บ!! “กระสุนยาง!!!โอ๊ยยยยยย!!!” เมื่อคิดขึ้นมาได้ฉันก็ลุกอย่างกะทันหันก่อนจะรู้สึกเจ็บที่แผ่นหลังอย่างรุนแรง “โง่” เสียงของคนข้าง ๆ ทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นคุณจอมทัพและคุณมอนที่กำลังยืนอยู่ “ระรอดมาได้สินะ” ฉันก้มหน้ามองมือตัวอย่างรู้สึกผิดทั้งที่ฉันต้องดูแลเขาแท้ ๆ แต่กลับสลบไปซะได้ “อืม เพราะขอบใจเธอที่เอาตัวเองมารับกระสุนแทนฉัน” “ค่ะ...” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ “เธอผ่านการทดสอบต่อไปนี้ก็ทำงานกับฉันต่อไป” พรึ่บ!! เขาพูดแค่นั้นก่อนจะลุกออกไปเลย สมองของฉันเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็วทันที “ผ่านการทดสอบ...” หรือว่า...0_0!!!! “เจ้านาย!!คุณจอมทัพ!!ท่านนายกกกกกกกกกกกกกก!!!” ปึก!!! “โอ๊ยยยย!!” ฉันลงจากเตียงเพื่อตามเขาไปแต่ว่ามันยังเจ็บอยู่ไงเลยร่วงลงจากเตียงทันที คุณมอนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รับฉันไว้ไม่ทันด้วย “คุณพักพิง!ระวังหน่อยครับ” หมับ! เขาเข้ามาประคองฉันขึ้น “นะนี่มันเรื่องอะไรกันคะ...?” ฉันมองหน้าของคุณมอนก่อนจะถาม “เฮ้ออ! คุณคิดว่าไงละครับเป็นเลขาของท่านนายกรัฐมนตีก็ต้องมีไหวพริบหน่อยสิ” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจแต่ตอบออกไปก่อนแล้วกัน “ฉันคิดว่า...เรื่องเมื่อคืนเป็นการสร้างสถานการณ์เพื่อทดสอบฉันใช่ไหมคะ?” เดาเลยเพราะวิเคราะห์จากการที่ฉันโดนกระสุนยางแล้ว “ถูกต้องครับ! สมแล้วที่คุณผ่านบททดสอบของเมื่อคืนมา” “หึหึ” ฉันได้แต่ขำในลำคอเบา “สร้างสถานการณ์ซะสมจริงเลยนะคะ ^^” ฉันกัดฟันพูดชมออกไป “แน่นอนครับเพราะว่าถ้าไม่สมจริง พอถึงสถานการณ์จริงคุณอาจจะรับมือไม่ได้ครับแต่เมื่อคืนนี้คุณได้ทำหน้าที่ของบอดี้การ์ดได้ดีเยี่ยม รวมทั้งเลขาเป็นเดินควงในงานด้วย” “อ่อค่ะ” ไม่รู้จะตอบอะไรเลย “และเพราะว่าคุณทำหน้าที่ได้ดีและผ่านการทดสอบท่านนายกจึงเพิ่มเงินเดือนให้คุณเป็นเจ็ดแสนบาทครับ” “จะเจ็ดแสนนน 0_0” บะแบบนี้ค่อยคุ้มกับเสี่ยงหน่อยเว้ย!! “ครับ เพราะงั้นวันนี้คุณพักพิงพักผ่อนตามสบายเลยนะครับ และพรุ่งนี้เราจะเริ่มงานในส่วนของเลขากัน” เขาพูดจบก็เดินออกไปบ้าง “ฝากขอบคุณเจ้านายด้วยนะคะ!!!!!” ฉันตะโกนไล่หลังของเขาไป พรึ่บ!! ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงเหมือนเดิมงั้นหมายความว่าตอนนี้ฉันได้เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเลขาส่วนตัวของนายกรัฐมนตรีของประเทศเหรอ? “กรี๊ดดดดดดดดด!!!สุดยอดดดไม่เสียแรงที่เลือกให้เป็นกระบอกเสียงให้ >.วันต่อมา... “โอ๊ยยยย!!ทำไมมันลำบากนักวะ?!” ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ฉันกำลังแต่งตัวเพื่อไปทำงานในหน้าที่ของเลขาท่านนายกรัฐมนตรี แต่ว่าร่องรอยความเจ็บของกระสุนยางเมื่อคืนมันยังอยู่น่ะสิ ยังโคตรเจ็บเหมือนเดิม ฮือออ T^T ก็โดนกลางหลังแถมยังเป็นชุดโชว์หลังอีกโดนเต็ม ๆ แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ติ๊งต่อง!! ไม่คุณมอนก็คุณมานะสินะที่มาและก็เป็นจังหวะที่ฉันแต่งตัวเสร็จพอดี แกร๊ด! “มอนิ่งยามเช้าค่ะคุณมานะ” เป็นคุณมานะนั่นเอง “มอนิ่งยามเช้าครับ คุณพักพิงวันนี้ผมรับหน้าที่เป็นคนขับรถไปส่งที่ทำเนียบครับ”เขาบอกกับฉัน ฉันก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินนำเขาออกมา ชั้นที่ฉันอยู่ยังไม่ใช่ชั้นบนสุดหรอกแม้ว่าจะสูงก็ตามแต่มันมีอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งน่าจะของเจ้าของที่นี่แหละ ทำเนียบรัฐบาล เวลาต่อมา... ปึก! ฉันลงจากรถก่อนจะปิดประตูก่อนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่สินะที่เขาเรียกว่าทำเนียบที่เป็นที่ ๆ เหล่าผู้บริหารประเทศทำงานกันอยู่และประชุมเรื่องต่าง ๆ ของประชาชนที่นี่ข้างในจะเป็นยังไงนะ? “เข้าไปกันเถอะครับ” คุณมานะบอกก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปซึ่งว่าจะผ่านเข้าไปได้ต้องตรวจค้นร่างกายก่อน “ขออนุญาตค่ะ” ผู้ชายตรวจผู้ชาย ผู้หญิงตรวจผู้หญิงซึ่งมันก็ดีแหละแต่ได้ข่าวมาว่าเจ้านายฉันเป็นคนสั่งเปลี่ยนเองแหละเพราะเป็นการเกียรติท่านสุภาพสตรีด้วย “เรียบร้อยค่ะ” “ขอบคุณค่ะ...” ฉันและคุณมานะเดินผ่านเข้ามาก่อนไปที่ ๆ ฉันต้องทำงาน ฟู่วววว!!คราวนี้คือของจริงแล้วสินะ... ห้องทำงานของท่านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ ชื่อป้ายหน้ามันยาวเกินไปหรือเปล่านะ? ก๊อก ๆ แกร็ด! คุณมานะเคาะประตูสองครั้งก่อนจะเปิดเข้าไปเลยไม่รอเสียงการได้รับอนุญาตแต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เข้าใจว่าทำไม เพราะมีบุคคลอื่นอยู่ด้วยแต่ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนายกกระทรวงการคลังนั่นเอง “ผมได้จัดหาเลขาไว้แล้วครับทำไมท่านถึงไม่ให้ทำงานละครับ?” อ่า มาโวยวายสินะ “เพราะผมเลือกคนที่จะมาเป็นเลขาของผมแล้วไง และที่สำคัญผมจะเลือกใครมาทำงานมันก็เรื่องของผมไม่เกี่ยวกับคุณพิรุธนะครับ” แค่ชื่อก็พิรุธแล้วดูก็รู้ว่าคงอยากส่งเลขาเข้ามาเป็นสาย “แต่คุณจะเงินของประชาชนเพื่อเลือกเลขาตามใจไม่ได้นะครับ!!” อื้อหื้มม!!เล่นใหญ่เลยแหะ “ครับ เพราะงั้นเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ผมจ้างเลขาเลยเป็นเงินส่วนตัวของผมทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับภาษีของประชาชนเลยสักนิดครับ มานี่...” และเขาก็หันมาฉันเอ่อเขาเรียกฉันเหรอ? “คะ?” ฉันทำหน้างง “มานี่และแนะนำตัว...” เขาแบบนั้นฉันเลยเดินเข้าไปและ “สวัสดีค่ะดิฉันชื่อพักพิงเป็นเลขาของท่านนายกรัฐมนตรีค่ะ ไม่ต้องห่วงนะว่าท่านนายกยกจะเอาภาษีเพื่อมาจ้างฉันเพราะต่อให้เอาภาษีของประชาชนมาจ้าง ฉันก็จะทำงานให้สมกับภาษีของประชนชนแน่นอนค่ะ ^^”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more