My secretary 15 เข้าใจผิด
1558 Words
บ้านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
เอี๊ยดดดด!!
ปึก! เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้านฉันก็ลงจากรถและเดินเข้าบ้านทันที ตั้งแต่ได้รับประโยคนั้นไปก็ทำอะไรไม่ถูกเท่าไหร่ ฉันคงคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปนั่นแหละคิดว่าเราสนิทกัน พักพิงนั่นท่านนายกรัฐมนตรีนะจะไปสนิทกับเขาได้ยังไงกัน ฉันพยายามเตือนสติตัวเอง
ปัง!! ฉันเข้าห้องนอนของตัวเองมาแล้วฉันก็จัดการปิดและล็อกประตูฉันถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็วเพราะว่าเจ็บแผลก่อนจะพบว่าเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผล
“ยัยบ้านั่นอย่าให้เจอนะจะกระชากให้หัวหลุดเลย!” ฉันบ่นก่อนจะค่อย ๆ เอาผ้าพันแผลอันเก่าออก
“อ่าส์!!เจ็บอยู่เลยแหะ”
แกร๊ด!!
“0.0” ฉันตาโตเมื่อพบว่าคุณจอมทัพเปิดประตูเข้ามาแต่ฉันคงไม่ตกใจเท่าไหร่ถ้าเขาไม่เข้ามาจากผนังฝั่งห้องของเขา นะนี่ห้องฉันกับห้องเขาเชื่อมกันเหรอ?
“เป็นอะไร?” เขาถามเสียงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นะนี่คุณเข้ามาได้ยัง...ไง?” เข้ามาทางประตูไงยัยโง่!!แต่ฉันไม่ได้ความหมายว่าอย่างนั้นอ่ะ
“ไม่รู้หรือไงว่าห้องเชื่อมกันแบบนี้ถ้ามีคนเข้ามาฆ่าฉัน ฉันคงตาย” เหอะ!! ก็ประตูมันเรียบกับผนังขนาดนั้นนิใครมันจะไปรู้!!ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นไปสำรวจฝาผนังห้องนะ!!
“ขะขอโทษค่ะ แต่คุณทำไมไม่บอกกันละคะ?” อยากจะพูดแบบนั้นแต่ได้แค่ในใจไม่งั้นคงโดนไล่ออก
“คิดว่าเธอจะฉลาดมากพอ” หมายความว่าฉันโง่สินะ =_=
“ค่ะ ขอโทษค่ะที่โง่” ฉันเลิกสนใจเขาและมาทำแผลให้ตัวเองต่อดีนะไม่ได้แก้ผ้าอยู่ไม่งั้นมองหน้ากันไม่ติดแน่
“อวดดี” หมับ! เขาเดินเข้ามาและแย่งอุปกรณ์ทำแผลไปทำเอง
“ไม่ต้องค่ะฉันทำเองได้...”
“นิ่ง ๆ อย่าให้ฉันพูดซ้ำ”เขาเงยหน้ามองฉันด้วยสายตาดุ ๆ ทราบแล้วค่ะ!!ว่าน่ากลัว!
“...”
“ด่าอะไรในใจอีกละ?” เขาก้มหน้าทำแผลยังจะรู้อีกนะว่าฉันนินทา
“เปล๊า!!นิคะฉันจะไปกล้านินทาท่านนายกได้ยังไง?”
“หึ จะนินทาหรือด่าก็เชิญเถอะเพราะฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้ว” แปะ!!
“กรี๊ดด!!อุ๊บ!!” ฉันกรี๊ดออกมาทันทีเมื่อคุณทัพเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาแปะที่แผลของช้านนน >.< แต่เขาก็เอามืออีกข้างมาปิดปากของฉันแน่นก่อนจะตั้งหน้าทำแผลอย่างรุนแรง
“อืออ!!” พรึ่บ!! ฉันพยายามดิ้นเพราะไม่อยากให้เขาทำแผลให้แล้วเจ็บ!!แสบมาก!!
แต่เขาก็ดันตัวฉันให้นอนลงและล็อกตัวฉันเอาไว้ก่อนจะแผลต่อด้วยมือข้างเดียวเพราะอีกข้างปิดปากของฉันไว้อยู่
“อื้อออ!!!อูดออมอับบบ!!!!เอ็บบบบบบบบบบ!!!”
“เสร็จอดทนเก่งมาก...” เพี๊ยะ!!
“คุณนี่ชอบทำร้ายคนอื่นเหรอคะ?!” ไม่ต้องตกใจไปหรอกฉันตบหน้าของเขานั่นแหละ
“นี่เธอ..”
“ทั้งพูดจาแย่ ๆ ทำร้ายจิตใจแล้วนี่ยังทำร้ายร่างกายอีกเหรอคะเบามือไม่เป็นหรือไงฉันเจ็บนะคะ!!ถ้าฉันทำแผลให้คุณเจ็บ ๆ บ้างละ?!” ฉันโวยวายใส่เขารู้ว่าไม่ดีแต่ฉันเองก็มีความรู้สึกนะ!! แล้วเพราะทำแผลแบบนี้เองคุณเจ้าจอมเลยไม่อยากให้ทำแผลให้อ่ะ!!
“ถ้าไม่อยากทำให้ก็ไม่ต้องทำค่ะ!!ฉันทำเองได้ไม่ได้ขอร้องให้คุณมาช่วยสักหน่อย!” พรึ่บ!!ฉันยืนขึ้นและเดินเข้าห้องน้ำไปไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้ว!
“เชิญออกไปจากห้องนอนของฉันด้วยค่ะ”
“นี่มันบ้านฉัน” หน้ามึน!
“บ้านคุณแต่ห้องนี่มันเป็นของฉันค่ะ!!ออกไปเลย...ออกไป~” หมับ!!ฉันดันตัวของเขาพยายามให้ออกไปจากห้องนี้
“เดี๋ยวพักพิง...”
“ออกค่ะเดี๋ยวนี้เลย!”
ก๊อก ๆ ขวับ!!เสียงเคาะประตูห้องของฉันดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองทันทีและหันกลับมามองหน้าของคุณทัพที่นิ่งไม่รู้สึกอะไรเลย
“กลับไปห้องตัวเองได้แล้วค่ะ”
“เธอโกรธฉันเหรอ?”เขาถามและไม่ยอมขยับตัว
“ไม่ค่ะ” ฉันจะไปโกรธเขาเรื่องอะไรอ่ะไม่มีเหตุผลส่วนเรื่องที่โดนทำร้ายจิตใจมันก็จริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละแค่เกาะกันกระสุน ฉันตายดีกว่าเขาตายเพราะถ้าเขาตายละก็ประเทศวุ่นวายแน่
“แล้วเป็นอะไร?”
ก๊อก ๆ
“พี่พักพิงงง” เสียงของขนมปังนิ
“ออกไปได้แล้วค่ะ”
“ไม่ออกทำไมอยากอยู่กับไอ้เด็กนั่นหรือไง?” เขาถามด้วยน้ำไม่พอใจ
“ค่ะ เพราะขนมปังน่ารักกว่าคุณทัพมากกกก ๆ ค่ะ! และที่สำคัญชายหญิงจะมาอยู่ห้องเดียวกันแบบนี้ไม่ได้นะคะมันดูไม่ดี”
“ยังไง?” ที่ถามเนี่ยไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ว่าฉันกำลังหมายความว่ายังไง?
ก๊อก ๆ
“พี่พักพิงงง ไม่อยู่เหรอเนี่ย?” เสียงของขนมปังดังขึ้น
“แปบนะ!!” ฉันเลยตะโกนออกไป
“อยู่กับฉันบอกไม่ดีแล้วจะเปิดประตูให้มันทำไม?” เขาถามต่อและไม่มีวี่แววว่าจะออกไปเลยสักนิด
“คุณเป็นใครและฉันเป็นใครคะเพราะงั้นมันไม่เหมาะสมออกไปก่อนนะคะ” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจหรือว่าความจริงแล้วก็เข้าใจแต่ตั้งใจกวนประสาทฉันกันแน่?
“ไม่ออกจนกว่าเธอจะบอกเหตุผลมาว่าทำไมไอ้เด็กนั่นอยู่กับเธอได้ ส่วนฉันอยู่ไม่ได้?”
“เพราะคุณเป็นผู้ชายไงคะ?!” ทำไมเขาเข้าใจอะไรอยากแบบนี้เนี่ย?!
“แล้วมันไม่ใช่ผู้ชายหรือไง?” โว้ยยย!!มันไม่เหมือนกัน!!
“ก็ใช่แต่ว่าขนมปังเป็น...”
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
โอ๊ยยยย!!ฉันจะได้พูดไหมเนี่ยว่าขนมปังชอบผู้ชายยยยย!!ไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างฉันหรอก!!
“พี่พักพิงง!!พี่พักพิงค้าบบบ!!” คราวนี้เป็นคุณเจ้าจอมนั่นเอง
“ไม่ออกก็ไม่ต้องออกค่ะ!!” ฉันบอกก่อนจะเดินไปเปิดประตู
แกร๊ด! และแทรกตัวออกไปไม่ให้เห็นว่าคุณจอมทัพอยู่ในห้อง
“มีอะไรกันเหรอเด็ก ๆ ?” ฉันถามเมื่อประตูปิดลงสนิท
“พอดีว่าเจ้าจะชวนไปเล่นที่สวนฮะ!” คุณเจ้าจอมบอกเสียงดังแต่ตอนนี้มันใกล้ค่ำแล้วคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะออกไปด้านนอก
“คือพี่ช่วยพูดหน่อยสิปังพยายามแล้วอ่ะ” ขนมปังเองก็คงพยายามห้ามแล้วแต่เจ้าจอมไม่ฟังสินะเลยพากันมาหาฉันเพื่อให้ฉันช่วยพูดให้
“คุณเจ้าจอมค่ะตอนนี้ท้องฟ้าเป็นยังไงบ้างคะ?” ฉันถามและหันไปมองทางหน้าต่างกระจกที่ตอนนี้ใกล้มืดแล้ว
“อืมม ใกล้จะมืดฮะ!!”
“เก่งมากค่ะ...และมืด ๆแบบนี้ไม่มีใครกล้าออกไปข้างนอกหรอกค่ะ” ฉันพยายามทำเสียงว่ากำลังหวาดกลัวอยู่
“ทะทำไมเหรอครับ?” ตอนนี้คุณเจ้าจอมเองก็เริ่มกลัวเหมือนกัน
“เพราะมันมีปีศาจร้ายยยย...จะมากินเลือด!!ยังไงละคะ?!!”
“กรี๊ดดด!!” หมับ!!!คุณเจ้าจอมตกใจจนไปกอดขนมปังเอาไว้แน่น
“น่ากลัวมากกก!!เราไม่ออกไปข้างนอกและเล่นข้างในกันเถอะครับคุณเจ้าจอม!!” ขนมปังเองก็เล่นด้วย
“มันจะดูดเลือดดดด~~~” ฉันแกล้งทำท่าทางน่ากลัว
“ไม่อาววววววววว!!!ยะอย่าดูดเลือดเจ้าาา~” และคุณเจ้าจอมก็วิ่งหนีไปห้องของเล่นของตัวเอง
“ขอบคุณมากนะครับพี่พักพิงไม่งั้นไม่ยอมง่าย ๆ ผมเจอเด็กมาเยอะแต่ก็รับมือไหวจริง ๆ ครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกเด็กแสบ ๆ พี่เจอมาเยอะน้องของขนมเป็นน่ารักนิ” หมับ! ฉันเคยชินเอามือไปลูบหัวของขนมปังเพราะฉันมองเขาเป็นน้องชายคนหนึ่ง
“คุณเจ้าจอมก็น่ารักครับดื้อสมวัยนั่นแหละ -////-”
“จ้า ๆ วันนี้จะนอนนี้หรือกลับบ้านอ่ะ?” ฉันถาม
“คงนอนนี่แหละครับ...”
“นอนห้องพี่ไหมคะน้องงง?” ฉันแกล้งถามเพราะรู้ว่าขนมปังมันไม่นอนหรอก ก็น้องชอบผู้ชายนี่น่าไม่ยุ่งกับฉันหรอกเพราะงั้นฉันเลยกล้าเล่นแบบนี้ด้วยไง
“ไม่ละครับผมกลัวพี่กินตับผม!!” ขนมปังก็เล่นกับฉันด้วยแหละ
“พี่ไม่กินแค่ตับหรอกนะ พี่กินทั้งตัวเลย...”
ปัง!!!
“ว้ายย!!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อคุณจอมทัพเปิดประตูออกมาและปิดเสียงดัง มะมาตั้งแต่ตอนไหนแต่ดีนะที่เขาออกมาจากห้องตัวเอง...
“ทำตัวน่าสมเพชดีนะ...”
“วะว่าไงนะคะ?” คงได้ยินที่ฉันพูดกับขนมปังละสิ ฉิบหายแล้ว
“บ้านฉันไม่ใช่ซ่องถ้าอยากนักก็ออกไปเปิดโรงแรม ไม่ใช่มายืนอ่อยกันเหมือนพวกไร้การศึกษา!!”
“คือว่ามันไม่มีอะไรนะครับ...”
“ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องรู้นิ!!อยากทำอะไรก็ทำแต่อย่าให้ลูกฉันเห็นความ...ใคร่ของเธอสองคน!!!”
- Writer
