My secretary 5 ไม่ได้เหมือนแค่ชื่อ
1596 Words
วันต่อมา...
“ฟู่วววววว์” ฉันมองตัวเองในกระจกที่ตอนนี้แต่งหน้าและแต่งตัวเสร็จแล้วมันเป็นงานแรกของฉันเพราะงั้นเลยตื่นเต้นมาก ๆ ตื่นขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้าเลยทั้งขัดผิวและแต่งตัวเพราะไม่อยากให้เจ้านายของตัวเองขายหน้า
ตอนนี้ฉันเลยอยู่ในชุดที่เขาฝากคุณมอนมาให้เป็นเดรสสีขาวลายดอกกุหลาบสีฟ้าอ่อนมันสวยมากจนฉันในตอนแรกไม่กล้าใส่ ฉันแต่งหน้าและทำผมเองโดยฉันเลือกที่จะเกล้าผมขึ้นเพื่อโชว์แผ่นหลังและปล่อยผมด้านข้างลงมาหน่อยสวมเครื่องประดับไข่มุกที่เขาเตรียมไว้ให้ในห้องแต่งตัว ตอนนี้ฉันสวยจนเกือบจำตัวเองไม่ได้เหมือนกันฉันใช้เวลานานพอดีสมควรในการจัดการตัวเองแต่ก็สามารถเสร็จได้ทันเวลาพอดี
“ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีได้หรือเปล่านะ?” ฉันพูดกับตัวเองในกระจกใสตรงหน้า
ติ๊งต่อง~ติ๊งต่อง~ติ๊งต่อง~
เสียงออดหน้าห้องทำให้ฉันละสายตาจากกระจกและเดินไปหยิบรองเท้ามาสวมและหยิบกระเป๋ามาด้วยเพื่อให้ดูมีอะไรเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย ฉันสำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
“ฮึบ!!” ฉันสูดลมหายใจและเปิดประตูออกไปก็พบว่าเป็นคุณมานะนั่นเอง
“เอ่อ ชะเชิญครับ” เขาบอกกับฉันก่อนจะผายมือให้ฉันเดินนำหน้าไป
“ฉันดูแปลกหรือเปล่าคะ?” ฉันถามเขา
“ไม่เลยครับต่างจากวันแรกที่เราเจอกันมาก ๆ ครับ^^” สภาพวันแรกของฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไงก็แค่กางเกงยีนเสื้อยืดเอง ไหนจะรองเท้าผ้าวินเทจเลยนะราคาไม่ใช่เล่น ๆ สักหน่อย แต่ช่างเถอะมันก็คงต่างกันจริง ๆ นั่นแหละ
“ฉันจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะคะ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ที่มาพอดี
“ครับ” และเขาก็เดินตามเข้ามา
“คุณพักพิงได้เตรียมตัวอย่างที่คุณมอนบอกหรือเปล่าครับ?” เขาถามฉัน
“ค่ะ นี่!!”
“เฮ้ยคุณ!!” ฉันถกชายกระโปรงขึ้นเพื่อโชว์ปืนพกให้เจ้านายให้มาให้คุณมานะดูแต่เขาตกใจและเอามือปิดตาไว้
“ฉันเตรียมมันมาด้วยเรียบร้อยค่ะ” ฉันบอกไป
“ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับแต่ไม่ต้องเอาให้ผมดูก็ได้”
“อ่อค่ะ” อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงมาเปิดกระโปรงให้ดูเขาคงจะตกใจแต่มันไม่ได้เลิกไปสูงขนาดนั้นสักหน่อยไม่รู้จะอายทำไมแค่นี้เอง -_-
ติ๊ง!
สักพักเราก็ลงมาด้านล่างคุณมานะบอกว่าเจ้านายมาด้วยเพราะว่าเราจะต้องไปงานเลี้ยงด้วยกัน งั้นหมายความว่าฉันจะได้เจอเจ้านายตัวเองแล้ว >.โรงแรม TH
เอี๊ยดดด!!
และไม่นานรถก็จอดฉันมองออกไปก็เจอบรรดานักข่าวจำนวนมาก ๆ และกล้องมากกว่าร้อยล้านตัวถ่ายกันไม่หยุดเลยล่ะ
“กอดแขนของฉันไว้” หมับ! เมื่อบอกแบบนั้นฉันก็เกาะทันที
“หมายถึงตอนลงไปแล้วอย่าพึ่งโง่ตอนนี้พักพิง”
“ฉันแค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหละค่ะ” ด่าเก่งงง~
ปึก!
แชะ! แชะ! แชะ!
และเมื่อรอลงจากรถฉันก็กอดแขนของเขาและมองไปที่บรรดานักข่าวที่ถ่ายรูปกันรัว ๆ ตอนแรกก็ตื่นเต้นแต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วก็เฉย ๆ นะ
“มือเปียกเชียวนะ..” ฉันอุตส่าห์จะหลอกคนอ่านสักหน่อย -_-
“อากาศมันร้อนน่ะค่ะ ^^”
“สวัสดีครับท่านนายกไม่ทราบว่าวันนี้มาในฐานะนายกรัฐมนตรีหรือว่านักธุรกิจครับ?!” เสียงของนักข่าวใจกล้าคนแรกตะโกนถาม
“สำหรับวันนี้ผมมาในฐานะนักธุรกิจคนหนึ่งก่อนครับเพราะยังไม่ได้รับตำแหน่งอย่างทางการ แม้ว่าจะทำงานมาเป็นเดือนแล้วก็ตามครับ” มันยังมีพิธีรีตองอะไรอีกสินะ ระหว่างที่ฉันรอให้เขาสัมภาษณ์ไปฉันก็มองไปรอบ ๆ อย่างระวังเพราะเราไม่รู้นิว่าใครจะเข้ามาตอนไหน...
- Writer
