เธอจะรู้บ้างไหม ว่าตัวเธอกำลังทำให้ผมไม่พอใจ แค่ตอบว่ามันเป็นใคร แค่นี้มันยากตรงไหน หรือเธอเป็นพวกคนประเภทที่ชอบท้าทาย พูดกันดีๆไม่ได้ ชอบทำให้ผมรำคาญอยู่ร่ำไป
สงสัยอยากให้โทรไปถามมันเองสินะ"
ผมหวังจะทำในสิ่งที่พูดจริงๆนั่นแหละ แต่มัชฌิมาแย่งมือถือคืนไป แล้วผมก็ยอมง่ายๆ เพราะถ้าเธอเลือกที่จะไม่ให้ผมโทร มันก็มีเพียงทางเลือกเดียว คือเธอต้องบอกด้วยตัวเธอเอง ว่าผู้ชายที่พึ่งบอกให้เธอฝันดี มันมีสถานะเป็นใคร
พิเศษแค่ไหน ทำไมถึงโทรบอกฝันดีกันดึกดื่นขนาดนี้ได้..
"คนรักของฉันเอง!"
เธอตอบเหมือนจะมั่นอกมั่นใจ แต่ทว่าเธอกลับไม่กล้าสบสายตากับผมสักเท่าไหร่
"คนรักอย่างนั้นหรอ"
ผมทวนคำช้าๆ แล้วคว้าเอวบางเข้าใกล้มากกว่าเก่า
"แล้วไอ้คนรักที่ว่า มันรู้ป่ะ ว่าแฟนมันมีผัวแล้ว"
ผมจ้องหน้าเธอใกล้ๆ แล้วเธอก็หันมาอธิบาย เพื่อหวังจะให้ผมเข้าใจ
"แต่วันหนึ่ง เราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี"
นี่คงคือสิ่งที่เธอคิดไว้
