สามี

กระเป๋าสีหวาน หลายต่อหลายใบ ถูกยกเข้ามาไว้ในห้องของผม โดยที่ไม่มีใครคิดจะถามความเห็นผมสักคำ ว่าผมต้องการให้ใครมารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ไหม ผมจ้องมอง 'มัชฌิมา' นิ่งๆ เห็นเธอมองกระเป๋าที่ถูกยกมาไว้ในห้องของผม ใบแล้วใบเล่า ก่อนจะเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างๆหูแม่ของผม แล้วจังหวะนั้น มารดาของผมก็หันมองมา ผมไม่รู้ว่ามารดากำลังคิดอะไร พอคนรับใช้ยกกระเป๋าเข้าไปไว้เสร็จ แม่ก็ตรงดิ่งเข้ามาหา ก่อนจะลั่นวาจาออกมาทันที "มีปัญหาอะไรโย" "มีสิครับ ผมต้องการความเป็นส่วนตัว ผมไม่ต้องการอยู่ร่วมห้องกับใคร" "สามีภรรยาอยู่ห้องเดียวกันน่ะถูกแล้ว" "แต่ผมไม่เต็มใจ แม่บังคับให้ผมจดทะเบียนสมรส แค่นี้มันยังไม่พออีกใช่ไหม ถ้าแม่ยังจะบังคับแบบนี้ วันดีคืนดีผมไม่กลับบ้านมา สาเหตุก็มาจากยัยนี่ แม่รู้ไว้เลย" "โย!" ผมไม่สนใจเสียงร้องของใคร แม่อยากจะจับชีวิตของผมวางไว้ตรงไหนก็ตามแต่ใจเลย แค่ผมต้องมีเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย แค่นี้ชีวิตผมก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ผมกดเบอร์โทรหา ปลายสายที่โทรเข้ามาก่อนหน้านี้ ที่ผมไม่มีปัญญารับสาย เพราะมารดาได้สั่งห้ามเอาไว้ แต่ต่อให้ผมกดโทรออกบ่อยแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ไม่รับสายอยู่ดี 'นุ่น' คือผู้หญิงที่ผมรัก เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆที่โครตจะอ่อนแอ เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคนอย่างผม เธอยอมอยู่ในที่ของเธอ โดยไม่จำเป็นต้องบอกใคร ว่าเราคบกันด้วยสถานะไหน เพียงเพราะเหตุผลที่ว่า ฐานะเรามันต่างกัน เธอไม่รู้หรอก ว่าวันนี้ผมต้องมาจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงที่แม่หาให้ ถ้าผมบอกไป ร่างกายที่อ่อนแอของเธอจะเป็นแบบไหน เธอจะรับไหวหรอ ผมไม่รู้ ว่าที่เธอกระหน่ำโทรหา เมื่อสี่สิบห้านาทีที่ผ่านมา เธอมีเรื่องด่วนหรือร้อนใจ เรื่องอะไร แต่วันนี้ผมคงแบกหน้าไปหาเธอไม่ได้ มันละอายใจ ทั้งๆที่คิดถึงแทบตาย . . . ผมกรอกเหล้าเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมคิดไม่ถึง ว่าชีวิตตัวเองจะต้องมามีเมีย ทั้งที่ไม่เต็มใจ เมียที่ไม่มีสิทธิ์ได้เลือก! "เบาๆก็ได้ มึงจะรีบไปไหน" 'ปั๊บ' เพื่อนชายคนสนิทรีบสะกิดผมไว้ ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมเครียดเรื่องอะไร ก็แล้วมันจะห้ามผมทำไมวะ "กูเข้าใจนะโว้ย ว่ามึงเครียด แต่มึงควรหาทางออกดีๆ ไม่ใช่มานั่งเมาอยู่แบบนี้ป่ะ!" "มึงคิดว่ากูขัดแม่ได้หรอ มึงก็รู้ว่าแม่กูเป็นคนยังไง มึงอยากให้กูเก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านมึงอีกไหมล่ะ" ผมตอกกลับอย่างขัดใจ ก่อนจะกรอกเหล้าเข้าไปอีกครั้ง "ว่าแต่เมียที่แม่หาให้เนี่ย สวยปะวะ!" "ต่อให้สวยเหมือนนางฟ้า กูก็ไม่เอา แม่ง ผู้หญิงบ้าอะไรวะ มานั่งยิ้มหน้าบาน รอจดทะเบียน ทั้งๆที่ไม่เคยเจอหน้าว่าที่ผัวมาก่อน! สงสัยอย่างมีมากมั้ง" "บางทีเขาอาจจะมีเหตุผลก็ได้ป่ะ หรือเขาอยากได้เงินวะ!" "เหตุผลอะไรกูก็ไม่สน กูจะทำให้ออกจากบ้านกูให้ได้ มึงคอยดูเอาไว้เลย" ผมลั่นความตั้งใจเอาไว้ ต่อให้ต้องทำวิธีไหน ผมก็จะเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านให้ได้ ผมกลับเข้าบ้านตอนเกือบจะเช้า ทั้งบ้านเงียบ ไม่มีแม้กระทั่งคนที่คอยจะเปิดประตูให้ แต่ก็ช่างปะไร ผมก็ไม่อยากจะเจอใครเหมือนกัน ที่ผมคิดเอาไว้ ยัยเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย ก็คงจะนอนเหยียดกายอยู่บนเตียงของผมอย่างสบายใจ เดี๋ยวเข้าไปเจอ จะอาละวาดให้ไม่ได้นอนเลยคอยดู แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นแบบที่ผมคิดเอาไว้ ยัยนั่นไม่ได้นอนในห้อง เธอจัดเพียงข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองเอาไว้ แล้วตัวเธอหายหัวไปไหน ผมไล่เปิดตู้เสื้อผ้าทีละตู้ จนพบตู้เสื้อผ้าของผม ที่เธอถือวิสาสะเอาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่เอาไว้ ผมกระตุกยิ้มในใจ แล้วไวเท่าความคิด ผมก็กระชากเสื้อผ้าพวกนั้นออกจากตู้ แล้วปามันทิ้งไปคนละทิศคนละทาง ทนได้ก็ทนไป! ผมคิดในใจ แล้วกวาดสายตามองดูผลงานของตัวเอง ผมเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจ จากนั้นผมก็ทิ้งกายลงนอน โดยไม่คิดที่จะสนใจ ว่าถ้าเจ้าของเขามาเจอ เธอจะว่ายังไง เสียงเหมือนคนเคลื่อนย้ายอะไรสักอย่าง ดังเข้ามากระทบหูผมเป็นระยะๆ ผมเป็นคนตื่นง่าย แค่ได้ยินเสียงอะไรเบาๆ แต่บ่อยเข้า มันก็สามารถทำให้ผมตื่นได้แล้ว แล้วสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้า มันกำลังท้าทายให้ผมเดือด! มัชฌิมา ยืนสั่งให้คนยกตู้ใบใหญ่ ที่ใหม่ เข้ามาไว้ในห้องของผม ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาต "ทำบ้าอะไร.." "พี่คะ เอาขยับเข้าไปชิดตู้ใบเดิมเลยนะคะ" เธอยังคงยืนสั่งต่อไป ก่อนจะค่อยๆตวัดสายตามาหาผม "ตื่นแล้วหรอคะ รบกวนพี่โย จ่ายค่าตู้ใบใหม่และค่าเคลื่อนย้ายให้มัชด้วยนะคะ นี่บิลค่ะ" เธอพูดออกมาหน้าตาย ก่อนจะยื่นกระดาษใบเสร็จให้ เรื่องอะไรที่ผมจะจ่าย.. "ทำไมฉันต้องจ่าย ฉันไม่ได้สั่ง แล้วฉันก็ไม่อนุญาตให้ใครเอาอะไรเข้าห้องฉันทั้งนั้น" "แต่มัชไม่มีตู้ใส่เสื้อผ้า มัชถึงต้องสั่งใหม่ มัชสั่งมาแล้ว รบกวนพี่โยจ่ายค่ะ" "ไม่จ่าย!" ผมย้ำใส่หน้า ก่อนจะรับกระดาษแผ่นนั้นมา พร้อมกับปามันไปอีกทาง "แม่บอกแล้วไง ว่าให้มัชรับเงินกับแม่ไปไว้ใช้ เวลามัชอยากสั่งอะไร หรืออยากได้อะไร มัชจะได้สั่งได้ตามใจ ไม่ต้องลำบากไปขอใคร!" แม่ผมเดินเข้ามาด้วยท่าทีสง่าอย่างกับนางหงส์ เขาจ้องหน้าผมเขม่ง ก่อนจะก้มหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา แล้วเพ่งมองไปที่จำนวนที่ว่า "เดี๋ยวแม่จ่ายเอง จัดเรียงไว้อย่างที่ลูกสะใภ้ฉันสั่ง แล้วไปเก็บเงินกับฉัน" แม่สรุป ก่อนจะหมุนกายเดินออกไป แล้วตู้ใบใหม่ ก็ถูกจัดเรียงไว้อย่างที่ยัยนั่นต้องการ "เหอะ พึ่งจะเข้ามาอยู่วันแรก ก็ชี้นิ้วสั่งเลยว่างั้น" "พี่โยต้องไปทำงานไม่ใช่หรอคะ มัชเตรียมอาหารเช้ารอแล้ว พี่โยอาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าวนะคะ" "ไม่ต้องมาแสดง ไม่ชอบ แล้วไม่ต้องมาเสนอหน้าเรียกฉันว่าพี่" "ไม่ให้เรียกว่าพี่ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ คุณแม่สั่งเอาไว้ ว่าให้มัชเรียกพี่ ว่าพี่โย" "คนที่จะเรียกฉันว่าพี่ได้ ต้องเป็นคนที่ฉันสนิทใจ ไม่ใช่คนที่ฉันไม่อยากได้แบบเธอ" ผมเกรี้ยวกราดใส่ และหมายจะเบี่ยงกายเข้าห้องน้ำ แต่ยัยนั่น กลับผลักร่างผมออกห่าง ก่อนที่เธอจะเดินมาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง "แต่มัชเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่หรอคะ" "เมียที่คนเป็นผัวไม่อยากจะได้ มันจะไปมีความหมายอะไร" ผมแสยะยิ้มใส่ ก่อนจะปลายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ต่อให้สวยยังไง ถ้าผมไม่ถูกใจ จ้างให้ผมก็ไม่เอา ยัยบ้านั่นเหยียดยิ้มกลับ พร้อมกับเชิดหน้าเข้าใส่ "แล้วคิดว่ามัชอยากได้ผัวแบบนี้หรอคะ มัชก็แค่ทำตามหน้าที่ มัชรักคุณป้าก็เท่านั้นเองค่ะ" "รักหรอ เหอะ รักแม่ฉัน หรือรักเงินแม่ฉันกันแน่ล่ะ" ผู้หญิงร้อยทั้งร้อย ก็ต้องยอมเทกายเทใจ ให้คนที่มีเงินให้ เพราะแบบนี้ไง ผมถึงรัก 'นุ่น' ถึงเธอจะไม่ได้สวยหรู ดูเด่นอย่างใคร แต่เธอก็ไม่เคยมักมากอยากได้ในสิ่งที่ผมไม่ให้ แล้วยิ่งเธอไม่เรียกร้องอะไร ผมก็มีแต่อยากให้กับให้ "มัชรักคุณป้าค่ะ" "ก็เพราะแม่ฉันมีเงินให้ไง เธอถึงบอกว่ารักเขา เหอะ ไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่" ยัยนั่นยังคงเชิดใส่ เธอเม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง พรางจ้องหน้าผมนิ่งๆ "ฉันไม่มีทางให้เธออยู่แบบสุขสบาย เตรียมรับมือไว้ได้เลย" ผมเดินเข้าหา ก่อนจะจงใจเฉียดกายเข้าหาไหล่บาง ยัยนั่นส่งเสียงร้องเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ในขณะที่เธอทำเหมือนว่าเจ็บจะตาย แต่ผมกลับสะใจ ต่อให้เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ถ้าผมไม่อยากได้ ผมก็จะไม่ไว้หน้า