ผมได้แต่มองตามร่างเล็กๆนั่นไป จะรู้สึกผิดก็ไม่ใช่ แต่ยัยบ้านั่นจะส่งสายตาเหมือนผมทำผิดอะไรมากมาย..
ถ้าเธอยอมรอแบบที่ผมบอกไว้ เธอจะเป็นแบบนี้ไหม ยัยนั่นดื้อเองแท้ๆ ถึงผมจะตั้งใจไปรับช้าๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่ไปนี่นา เธอนั่นแหละ ที่หาเรื่องให้ตัวเอง..
ทันทีที่เธอถึงห้อง ร่างบอบบางก็หายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาอีกที ในชุดใหม่ที่ดูสบายมากกว่าเดิม
มัชฌิมายังคงทำท่าเฉยชาใส่ เธอเดินผ่านหน้าผมไป ก่อนจะหยิบหมอนใบใหม่ แล้วตั้งท่าจะออกจากห้องไปอย่างเดิม
"จะไปไหน! ถ้าคุณแม่ลุกมากลางดึก แล้วไม่เจอเธอจะว่าไง! จะหาเรื่องให้แม่ด่าฉันอีกใช่ไหม"
ยัยนั่นไม่ได้สนใจคำพูดของผม เธอตั้งท่าจะออกไปให้ได้ เลยเป็นผม ที่รีบลุกไปคว้าแขนของเธอเอาไว้
แต่ใครจะไปคิด มือข้างที่ผมฉุดดึงเอาไว้ มันยังอยู่ในอุ้งมือของผมก็จริง แต่มือข้างที่ยังว่าง ก็ถูกเจ้าตัวตวัดมาตบหน้าของผมจนเต็มแรง
เพี๊ยะ!
"มัช!!"
"ทำไม
