สาลินยิ้มแป้นให้ผมแต่ไกลๆ ก่อนที่เธอจะพาร่างกายเข้ามาใกล้ ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เรียกหา
วันนี้เธอใส่เสื้อผ้าสีแปลกตา เหมือนจะดูดีกว่าเมื่อวาน แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ผมเอ่ยชมเธอแบบวันนั้นได้ เพราะเป้าหมายที่ผมหวังจะให้เจ็บใจ เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้!
"มัชฌิมาอยู่ไหน!"
สาลินหน้าเสียลงไปเล็กน้อย แต่เธอก็รีบปั้นยิ้มกลับมาใหม่ แล้วรีบตอบคำถาม ก่อนที่ผมจะหงุดหงิดใจ..
"วันนี้เธอไปอยู่ช่วยงานน้องชาทั้งวันค่ะ!"
"ชา สุมิชาน่ะหรอ!"
"ค่ะ สุมิชา!"
"คุณสั่งงั้นหรอ?"
ผมเอ่ยถามอย่างแปลกใจ และเผลอคิดไปถึงวันนั้น ที่ผมเห็นสองคนนั่นยืนคุยกัน
"เธอขอไปเองค่ะ!"
ทันทีที่ได้คำตอบ ผมก็ตรงดิ่งไปที่โต๊ะของ 'สุมิชา' ในทันที แล้วยัยนั่นก็อยู่ตรงนั้น แบบที่สาลินบอกไว้จริงๆ
ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มออกมาเป็นระยะๆ รอยยิ้มแบบนี้ เหมือนตอนที่เธอยิ้มให้ผมวันแรกเลย! แต่รอยยิ้มพวกนั้นก็เริ่มหายไป เมื่อเธอเริ่มเข้าใจ ว่าเมียแบ
