ตอนที่ 7

1240 Words

เดือนกรีดร้อง หากเสียงนั้นก็เบาลงและแหบหายไปในลำคอ เมื่ออ้อมกอดที่ฉวยเอวเธอเอาไว้นั้นคือท่อนแขนของนาวินนั่นเอง “ปล่อย…คนบ้า อย่าทำอะไรแบบนี้ ถ้าดาวรู้เข้าดาวจะเสียใจ” เดือนพยายามห้าม เมื่อจมูกโด่งระดมซุกไซ้ ปะป่ายไปตามพวงแก้มและลำคอขาวโดยที่สาวเจ้าไม่ทันตั้งตัว ไม้เว้นแม้แต่ติ่งหู ที่โดนขบเม้มรุนแรงด้วยริมฝีปากร้อนของหนุ่มที่กำลังบุกรุกเรือนร่างหล่อนอย่างถือวิสาสะ “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...อย่ามาฉวยโอกาสกับเดือนแบบนี้นะ เดือนไม่ชอบ” หญิงสาวตัดพ้อ เตือนเขา…และเตือนตัวเองไปพร้อมๆกัน ก่อนที่อะไรๆจะเตลิดเลยไปไกลกว่านั้น “นาวิน...หยุดนะ! คนบ้ากาม” เดือนดิ้นขลุกขลัก เมื่อชายหนุ่มไม่นำพา หล่อนจึงกระทุ้งศอกไปที่หน้าท้องของนาวินทร์อย่างแรง จนเขาจำต้องปล่อย คลายกอดที่ยืนคอยด้วยความอดทนให้ยุงกัดอยู่นานสองนานอย่างแสนเสียดาย “ขอโทษนะ…” นาวินกล่าว เมื่อเห็นเดือนอาย “อย่าสับสนสิ…เดือนไม่ใช่ดาว นาวินกำลังสับสนอยู่หรือเปล่า” เดือนตัดพ้ออีกครั้ง ยกฝ่ามือลูบไล้พวงแก้มที่นาวินพรมจูบเอาไว้ทั่ว “ถามจริงๆนะเดือน.....เดือนไม่รู้สึกบ้างเลยหรือ” “รู้สึกอะไร?” “รู้สึกว่าวินก็ชอบเดือน…ไม่น้อยไปกว่าดาว” น้ำเสียงเจ้าชู้ของเขา หยั่งลึกไปในความรู้สึกของเดือนและต้องการคำตอบ “ถามทำไมกัน…อย่าลืมว่าวินเป็นแฟนของดาวอยู่นะ” เดือนให้สติ รู้เท่าทันท่าทีของนาวินที่พยายามจับปลาสองมือ ใครๆก็รู้ว่าเขาเจ้าชู้แค่ไหน “แต่แววตาของเดือน…ก็ฟ้องว่าเดือนชอบวินอยู่ไม่ใช่หรือ วินรู้สึกได้” ชายหนุ่มทึกทัก กระตุกยิ้ม กระหยิ่มใจ กรุ้มกริ่มจนออกอาการหน้าบาน แสงจันทร์นวลสว่างพอให้เห็นไรฟันขาวๆและเคราครึ้มเขียวของเขา ท่ามกลางความมืดมิดของดงกล้วยที่ระบัดใบเบาๆไปตามแรงลมโบก “อย่ามาทึกทัก...กับวิน ก็แค่…แค่ความรู้สึกดีๆ” เดือนว่า ทั้งตำหนิด้วยสายตา รู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาทันทีที่หวั่นไหวขึ้นมาง่ายๆกับคำพูดของผู้ชายที่เธอก็รู้ว่าเขาเจ้าชู้ “เพราะเดือนยังไม่เคยรักใครตะหาก...เดือนเลยไม่รู้ว่าจะเรียกเจ้าความรู้สึกที่มีต่อวินว่ายังไง?...แล้ววันหนึ่งเดือนจะรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้แหละที่เค้าเรียกว่า ‘รัก’ เชื่อวินสิ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างรู้ทัน เดือนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกำยำสูงใหญ่สมชายชาตรี ใบหน้าคมคร้ามที่หล่อเหลากว่าชายคนใดในละแวกนั้น กำลังทำให้หล่อนหวั่นไหวมากขึ้นทุกที “วินชอบเดือน…” เขาสารภาพออกมาเต็มปาก เดือนไม่รู้ว่าหล่อนควรจะดีใจหรือเสียใจ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สับสนว่าควรจะเชื่อคำพูดของเขา…หรือเชื่อในความรู้สึกของหล่อนว่าเขากำลังรักน้อง…เสียดายพี่ หากก็ยอมรับว่ามันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของหล่อนหวั่นไหวขึ้นมารุนแรง “วินเคยเกริ่นเรื่องนี้กับพ่อ...อยากให้พ่อมาสู่ขอหลานสาวยายน้อม คนใดคนหนึ่ง…ไม่ดาว ก็เดือน” นาวินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาหวานวาวคู่นั้นกำลังหว่านล้อม…เดือนสับสนว่าจริงหรือลวง “คนใดคนหนึ่ง?…เท่ากับวินจะไม่เลือกเลยหรือ?” เดือนขมวดคิ้ว จริงเท็จอย่างไร…ในสิ่งที่เขาพูด ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านาวินว่ามันเป็นเพียงแค่คารมคมปาก หรือออกมาจากใจจริง “วินเลือกไม่ถูก…วินชอบทั้งสองคน” “วินพูดจริงๆหรอ” เดือนตาวาวด้วยความสงสัย “จริงสิ…ถ้าวินไม่เจอดาวก่อน วินคงรักเดือนไปแล้ว” พูดจบ ชายหนุ่มก็คว้ามือของหญิงสาวที่ยืนใจเต้นอยู่ตรงหน้าขึ้นมาบีบกุม “ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรอย่างนี้…มันสายไปแล้วนะวิน” “ไม่สายเกินไปหรอก…วินรู้สึกว่ามันยังไม่สายเกินไปที่จะบอกรักเดือน เพียงแต่วินหาโอกาสไม่ได้” “แต่…” บางคำพูด ติดอยู่ที่ริมฝีปากของหญิงสาว หล่อนได้แต่กล่าวมันในใจ ‘แต่วินเป็นแฟนดาวอยู่นะ’ มือใหญ่ของชายหนุ่ม บีบมือน้อยๆของหล่อนแน่นขึ้น ความอุ่นซ่านส่งถึงกันทางฝ่ามือ “วินกำลังจะไปกรุงเทพฯแล้ว...วินไม่แน่ใจว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลับมาเจอดาวกับเดือนอีก” นาวินกล่าว เดือนรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นช่างฟังดูเศร้า “วินขอโทษ…วินรู้ตัวว่ากำลังทำผิดที่แยกแยะไม่ได้ ระหว่างความรักที่มีต่อดาวกับเดือน” ชายหนุ่มเปรยขึ้นมาลอยๆ “เมื่อคืนวินคุยกับพ่อเรื่องเดือนกับดาว” “มีเรื่องอะไรให้ต้องพูดถึงดาวกับเดือนด้วยหรือ” หล่อนทำสีหน้าสงสัย “มีสิ!...” “เรื่องอะไรหรือวิน…?” “เรื่องผู้หญิง?.....เรื่องดาว เรื่องเดือน เรื่องที่วินไปสารภาพกับพ่อว่ากำลังหลงรักผู้หญิงสองคนพร้อมๆกัน และวินกำลังสับสนใจว่าวินจะเลือกใคร” “แล้วพ่อของวินว่ายังไง” เดือนถามต่อ “พ่อตำหนิวินที่สองจิตสองใจ ตำหนิที่วินเป็นผู้ชายลังเล พ่อตำหนิว่าวินกำลังเหยียบเรือสองแคม” “แล้ว…เอ่อ! ระหว่างดาวกับเดือน วินชอบใครมากกว่ากัน” อยู่ๆเดือนก็อยากรู้ อยากให้เขาเปรียบเทียบระหว่างเธอกับน้องสาว อยากให้เขาตัดสินใจ “ถ้าเปรียบเดือนกับดาวเป็นผลไม้ เดือนเหมือนทุเรียน” นาวินพยายามเปรียบเปรยให้เห็นความแตกต่าง “บ้า...! วินกำลังจะว่าเดือนเหม็นใช่ไหม” หล่อนทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอด แม้อีกนัยหนึ่ง….ความหมายของทุเรียนอาจจะหมายถึงกลิ่นหอมรัญจวนใจ สำหรับบางคน และเขาอาจหมายถึงราคาของมันที่แสนแพง เมื่อเปรียบกับผลไม้ด้วยกัน “เปล่า.....ที่วินบอกว่าเดือนเหมือนทุเรียนเพราะวินรู้สึกว่ามันกินยาก กว่าจะเข้าถึงเนื้อในก็ต้องฉีกต้องผ่ากันจนเจ็บมือ ต้องอดทนกับหนามแหลมๆของมัน เพื่อไปถึงพูเนื้อเหลืองอร่ามอันโอชะที่ซุกซ่อนเอาไว้ภายใน…เป็นพูเนื้อที่ผู้ชายมักจะคาดหวังในรสชาติอันล้ำเลิศของมัน” “บ้า…..คิดลามกอะไรอยู่หรือเปล่านี่?” เดือนทำสีหน้าอายๆ นาวินขยับเข้ามาใกล้จนน่ากลัว “เปล่า…ไม่ได้ลามก” “งั้นแสดงว่าวินชอบเจ็บมือ...ว่างั้นเถอะ ถึงอยากจะกินทุเรียน” “วินชอบออกแรงมากกว่า” ชายหนุ่มตอบออกมาอย่างมีนัย “บ้า.....กำลังคิดลามกอะไรกับเดือนอยู่ใช่ไหม? ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ ราวกับจะปล้ำเดือนยังงั้นแหละ” “ก็อยากปล้ำอยู่เหมือนกัน” อยู่ๆเขาก็โพล่งออกมาตรงๆ “อะไรนะ!” เดือนชักสีหน้าใส่เขา ฟาดไปหลายเพี๊ยะหลายผัวะที่ท่อนแขนกำยำของชายหนุ่ม “โอ๊ย! เจ็บ” นาวินแกล้งร้องออกมาเกินอาการที่เจ็บจริง “สมน้ำหน้า...ถ้ายังไม่เลิกคิดลามกกับเดือน เดือนจะกลับขึ้นเรือนเดี๋ยวนี้” แม้จะอยู่กับนาวินสองต่อสอง หากความไว้เนื้อเชื่อใจ ที่เดือนรู้สึกได้ในความเป็นลูกผู้ชายของเขากลับไม่ทำให้เดือนรู้สึกกลัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more