เพราะคำพูดแปลกๆที่งูใหญ่กล่าวไว้ในตอนก่อนเข้าโฮมรูม มันทำให้ฉันที่ไม่เข้าใจอะไรเลยเริ่มคิดไม่ตก รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่อีกฝ่ายมีให้อย่างมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะต่อยอดความสงสัยว่าทำไมและเพราะอะไร
“เธอเองก็น่าจะได้รู้ข่าวเรื่องที่คนในเมืองหายไปแล้วไม่ใช่หรือไง?” เสียงเล็กทำฉันสะดุ้งจากวังวนความคิด ช้อนตามองหน้าเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าซึ่งฉาบไปด้วยความนิ่ง
เธอคือหญิงสาวเจ้าของใบหน้าคมคาย อีกหนึ่งความมหัศจรรย์ที่ฉันได้พบเจอในชีวิต
“ใช่ ฉันรู้แล้ว”
“งั้นก็น่าจะได้คำตอบแล้วนี่ ว่าทำไมธอนถึงเป็นห่วงเธอขนาดนั้น..” และใช่! เพราะในหัวมันมีคำถามมากไป และการที่จะใช้คำถามที่เกี่ยวกับงูถามมนุษย์ด้วยกันมันคงแปลกน่าดู เพราะงั้นฉันจึงเลือกพาตัวเองมาหาวิเวียนที่น่าจะให้คำตอบได้ดีกว่า “เขาคงจะกลัวว่าเธอจะถูกกินเหมือนกับเหยื่อรายอื่นๆ”
“…” ฉันไม่ได้รู้สึกคัดค้านต่อสิ่งที่วิเวียนบอก เพรา
