“เธอร์แมน...”
สิ้นเสียงเรียก เจ้าของชื่อก็ค่อยๆเหลียวหลังมามองอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าซึ่งฉาบไว้ด้วยความนิ่ง แต่แล้วเมื่อเขาหันมาเจอเข้ากับฉัน สีหน้านิ่งๆนั่นก็เริ่มปรากฏรอยยิ้มและคำทักทาย
“อ้าวไง โบอา...” ไม่ใช่แค่ทัก แต่ครูส เธอร์แมนยังวางข้าวของของชมรมที่เขาถือวิสาสะจับต้องลงกับโต๊ะ แล้วหันมาเผชิญกับฉันอย่างซึ่งๆหน้า
แต่เพราะเหตุผลของการกลับมายังห้องชมรมแห่งนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเขา สิ่งที่ฉันแสดงออกไปคือการกวาดตามองหาใครอีกคนที่ควรจะอยู่ในห้องนี้ด้วยเช่นกัน นั่นเลยทำให้คนตัวสูงที่มองอยู่เอ่ยปากถามขึ้น
“มองหาใครอยู่งั้นเหรอ?”
“เด็กผู้หญิงน่ะ ที่เรียนที่นี่เหมือนกับเรา” ฉันตอบเขาทั้งที่สายตายังมองหาก่อนหยุดสายตาลงที่ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มเบื้องหน้า
“เด็กผู้หญิงเหรอ?” ทว่า อีกฝ่ายดันย้อนจนต้องยิงคำถามซ้ำออกไปอีก
“ใช่ นายเห็นเธอหรือเปล่าเธอร์แมน?”
“ไม่นี่ ตอนฉันเข้ามาที่นี่ห้องมันก็ว่าง
