Chapter 7
1499 Words
เมื่อมาถึงที่ห้างสรรพสินค้าขนมผิงก็เลือกชุดลุยๆตามที่พ่อเลี้ยงแนะนำ และแน่นอนว่าต้องเป็นเสื้อที่ไม่รัดรูปและต้องเป็นกางเกงขายาวเท่านั้น ส่วนรองเท้าต้องซื้อใหม่เป็นผ้าใบสวมใส่สบายเท้า เธอเลือกยี่ห้อเดียวกับเขาซึ่งจะเรียกว่าแบบเดียวกันเหมือนกันเป๊ะเลยก็ได้
"แบบนี้สวยอ่ะผิงชอบจังเลย"
หญิงสาวชี้นิ้วไปยังเอี้ยมขาสั้นสีน่ารัก พ่อเลี้ยงคาวีหันไปมองก่อนจะส่ายหน้าทันที
"ไม่เอา"
"แบบขายาวก็มีนะคะคุณลูกค้า ชุดนี้ออกแบบมาขาสั้นและขายาวค่ะ ลวดลายต่างๆเหมือนกันเลย"
พนักงานเดินไปหยิบมาให้ดู เขาพยักหน้าอย่างพอใจก่อนจะส่งไปให้ขนมผิงที่นั่งหน้างออยู่ตรงโซฟา
"เอาชุดนี้นะ"
"พ่อเลี้ยงอ่ะ"
เธอบ่นออกมาไม่จริงจังนักก่อนจะยอมซื้อขายาวไปแต่โดยดี ตอนนี้เต็มไม้เต็มมือแล้วอาจจะขาดแค่หมวก แล้วก็เสื้อโค้ทกันความหนาวเผื่อไว้
"เอาเสื้อกันหนาวมั้ยผิง"
"ผิงมีเยอะแล้วค่ะ เอาที่บ้านไปก็ได้"
เขาไม่ว่าอะไรตามใจหญิงสาวเช่นเคย ตอนนี้ทั้งสองคนเดินเอาของมาเก็บที่รถ พ่อเลี้ยงพาเธอมาที่ท่าเรือเพราะทำการจองไว้ดินเนอร์มื้อค่ำในวันนี้ นี่เป็นครั้งแรกของขนมผิงที่ได้มาล่องเรือริมแม่น้ำแบบนี้ หรูหรามากจริงๆ
"ว้าวววว... ผิงไม่เคยมาเลยค่ะพ่อเลี้ยง"
"ชอบเหรอ ไว้พามาอีกนะ รีบลงไปเถอะถึงเวลาแล้ว"
พ่อเลี้ยงคาวีกุมมือหญิงสาวไว้ก่อนจะพาเดินลงไปบนเรือ ตอนนี้เชฟกำลังเตรียมอาหารญี่ปุ่นระดับมิชลินสองดาว เขาจองก่อนหน้าจะมาไม่นานตอนแรกเขาไม่รับจองแล้วแต่ด้วยเงินถึงก็เลยเปิดพิเศษให้
"อาหารญี่ปุ่นด้วย ผิงชอบกินมากเลยค่ะ"
"ก็เพราะผิงชอบไงถึงจอง ปกติเขาไม่ทำอาหารญี่ปุ่นมีแต่อาหารไทย แต่นี่เป็นกรณีพิเศษทางเรือเขาพาเชฟอาหารญี่ปุ่นมาเองนะ"
"พ่อเลี้ยงใจดีกับผิงที่สุดเลยค่ะ"
หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน เวลานี้เขาจะเอาอะไรเธอก็ยอมทั้งนั้นแหละ เล่นเอาใจเอาแต่ของที่ชอบมาประเคนให้ขนาดนี้มีหรือใครจะไม่รักไม่หลงไม่อยากอยู่ด้วยบ้าง
"ไปกินข้าวก่อนเดี๋ยวจะพาไปดูบรรยากาศข้างนอก สวยนะกลางคืนอ่ะ"
เขาพาหญิงสาวมานั่งลงที่โต๊ะก่อนจะให้เชฟเปิดเมนูแรกมาประเดิมก่อน ขนมผิงมองอย่างตื่นเต้นนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นเชฟทำเมนูสดๆตรงหน้า แล้วก็ไม่ผิดหวังรสชาติดีกว่าทานที่ห้างปกติไม่รู้ตั้งกี่เท่า
"อร่อยมากเลยค่ะ งื้อออ"
ขนมผิงยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดีที่ได้ทานของอร่อยอย่างที่ชอบ พ่อเลี้ยงคาวีมองเธอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เขารู้ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไร และโดยปกติเขาจะทำเซอร์ไพรส์แบบนี้ตลอดแต่ส่วนใหญ่เซอร์ไพรส์กินมากกว่าเพราะขนมผิงชอบของอร่อย
"ดีใจนะที่ผิงชอบ"
"ชอบที่สุดเลยค่ะ แต่ผิงว่าแพงคราวหน้าไม่มาแล้วนะเปลืองเงิน"
หญิงสาวกระซิบชายหนุ่มทั้งถูกใจและเกรงใจที่เขาต้องมาจ่ายอะไรแบบนี้ มันดูสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์
"แสนกว่าเอง ไม่แพงนะ"
"ห๊ะ! แสนกว่า มันแพงมากเลยเลยนะคะ"
ขนมผิงเอ่ยอย่างตกใจ เธอมองเมนูตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แสนกว่าเลยเหรอตายๆเธอต้องทำงานกี่เดือนถึงจะได้แบบนี้
"ก็นานๆจะพาผิงออกมานี่ คิดมากทำไมฉันต้องการให้ผิงได้ทานของอร่อยและนั่งมองบรรยากาศดีๆ ไม่ใช่มาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องเงินนะ"
พ่อเลี้ยงคาวีลูบผมหญิงสาวอย่างเอาใจ ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอคิดว่ามันเปลือง แค่อยากให้เธอคิดว่าสิ่งที่เขาทำเพราะอยากให้เธอมีความสุข
"แค่ผิงมีความสุขก็พอแล้ว"
"ขอบคุณนะคะพ่อเลี้ยงที่ทำให้ทุกอย่างขนาดนี้ ไม่รู้ว่าชาตินี้ผิงจะเจอใครที่ทำให้มากขนาดนี้มั้ย"
"ไม่มีโอกาสได้เจอหรอก..."
"หา... ว่าไงนะคะ"
ขนมผิงตักเมนูตรงหน้าเขาปากก่อนจะเหลือบสายตามองพ่อเลี้ยงตาแป๋ว เขายักไหล่ไม่พูดอะไรก่อนจะหยิบเมนูต่อไปให้เธอต่อ
"อันนี้ผิงชอบฉันรู้"
"ใช่เลยค่ะ ผิงชอบกินอูนิ"
"เดี๋ยวสั่งใส่กล่องแช่ไว้ให้ในตู้เย็นนะ อยากกินก็จะได้กินไงแต่ลองชิมก่อนว่าชอบของที่นี่มั้ย เดี๋ยวซื้อติดไปด้วย"
ขนมผิงพยักหน้าอย่างดีใจที่จะได้เอาของอร่อยกลับไปด้วย ไม่มีใครตามใจเธอได้มากขนาดนี้แม้แต่ป้าหรือแม่ก็ยังไม่เคยทำอะไรให้มากขนาดนี้มาก่อน เธอคงจะได้พบเจอเขาคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิตที่ยอมเธอมากขนาดนี้
"อร่อยค่ะ ชอบจัง"
"งั้นเดี๋ยวเชฟใส่กล่องพิเศษให้ผมกลับบ้านกล่องหนึ่งนะครับ"
"ได้ครับ ทางเราจัดการให้"
เชฟเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปสั่งพนักงานให้เตรียมใส่กล่องทิ้งไว้ นานๆจะเจอลูกค้าระดับVIPแบบนี้ เขาเตรียมวัตถุดิบมามากมายพร้อมขายแบบห่อกลับด้วย
ใช้เวลาทานอาหารอยู่นานเกือบชั่วโมงกว่าจะจบลง ยังมีของว่างและไวน์ราคาแพงเสิร์ฟในห้องรับรองบนเรืออีกด้วย แต่พ่อเลี้ยงเลือกที่จะไปนั่งบนระเบียงแทนเพราะอยากพาหญิงสาวไปดื่มด่ำบรรยากาศยามค่ำของริมแม่น้ำ
"สวยจัง ผิงขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ"
"ได้สิ เดี๋ยวฉันถ่ายให้นะ"
เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดถ่ายภาพให้หญิงสาว ภาพทุกอย่างที่เคยได้ทำร่วมกันมาเขามีเก็บไว้เป็นอัลบั้มเลย ทุกครั้งที่ไปเที่ยวหรือไปไหนเขาจะเป็นช่างภาพให้หญิงสาวและจะต้องกรองภาพให้ก่อนจะอัพลงโซเชียลทุกครั้งเพราะเขาไม่ชอบให้เธอลงภาพที่ดูเด่นจนเกินไปหรือโป๊ ห้ามลงเด็ดขาด
และตอนนี้ขนมผิงยืนกดโทรศัพท์ดูรูปถ่ายที่พ่อเลี้ยงถ่ายให้เธอในโทรศัพท์ของเขาเอง ชายหนุ่มกอดเอวหญิงสาวไว้หลวมๆถึงจะอยู่บนเรือแต่เขาก็กลัวว่าเธอจะได้รับอันตรายจึงต้องคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"รูปนี้สวยจัง ต้องอัพแล้ว"
"ไหนดูก่อนว่าผ่านรึเปล่า ทำไมหน้าอกดูใหญ่อ่ะไม่เอาๆเปลี่ยน"
เขาเลื่อนไปภาพอื่นให้หญิงสาวดู ขนมผิงมองหน้าอกตัวเองที่แบนราบเรียบแทบจะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เพราะชุดนักศึกษาที่เขาเพิ่งซื้อให้ใหญ่กว่าตัวเดิมไปอีก
"เอาไหนมามองว่าหน้าอกดูใหญ่เนี่ย"
หญิงสาวอุทานออกมาอย่างงงงวย นี่เธอไม่ต้องปิดหน้าอกทุกครั้งที่ถ่ายภาพหรือยังไงชายหนุ่มตรงหน้าถึงจะพอใจ
"เนี่ยเห็นมั้ย มันนูนออกมาอ่ะ"
"มันเป็นมุมกล้องรึเปล่าคะ ไม่งั้นก็แสงอ่ะ"
"ไม่อ่ะไม่ชอบ เอารูปนี้ดีกว่า"
เขาเลือกให้เธอเรียบร้อย เป็นรูปที่ยืนหันหลังให้กล้องเอียงใบหน้ามายิ้ม45องศาเท่านั้น
"โอ้โห! ผิงละยอมพ่อเลี้ยงเลย แต่ละภาพในไอจีนี่ไม่เคยมีแบบตัวตรงๆเลยซักภาพ ผิงก็อยากลงภาพหน้าตรงสวยๆบ้างอ่ะ"
เธอเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ ภาพดีๆมีเยอะแยะได้แต่เก็บไว้ดูในโทรศัพท์ ไม่มีทางได้เอาไปลงโซเชียลอวดชาวบ้านแน่นอน
"จะไปโชว์ให้ใครดูล่ะ ผัวก็มีแล้วจะอวดรูปตัวเองทำไมอยากจะอวยความสวยโน่นในห้องนอนที่บ้านนู้น เดี๋ยวคืนนี้จะชมความสวยทั้งคืนเลย"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะกอดเอวเธอพร้อมกับหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว ขนมผิงตีแขนชายหนุ่มหลายทีอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเหลือบสายตามองพร้อมอมยิ้ม
"ลามก! พ่อเลี้ยงลามก"
"ลามกอะไรกัน ก็อยากโพสท่าสวยๆก็ไปทำบนเตียงสิ จะชื่นชมทั้งคืนอ่ะยันหว่าง"
"พ่อเลี้ยง! ผิงไม่คุยด้วยแล้วนะ"
หญิงสาวดีดดิ้นไปมาอย่างเขินอาย เธอเป็นคนปกติธรรมดานะไม่ใช่ถ่ายภาพนู้ดซะหน่อย พูดออกมาแบบนี้เธอก็อายเป็นนะ
"คุยกันก่อน ไหนลองบอกสิว่าท่าไหนที่มันสวยอย่างที่ผิงคิด คืนนี้ลองนะ ยิ่งไม่ใส่อะไรเลยผิงยิ่งสวย"
"พ่อเลี้ยง! หยุดพูดเลย อร๊ายยย"
- Writer
