My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก

Chapter 10

หลังจากเรียบร้อยทุกอย่างเจ้าของร้านไม้ก็เชิญพ่อเลี้ยงและคนอื่นๆร่วมงานในค่ำคืนนี้ เห็นว่าลูกสาวเพิ่งเรียนจบอยากจะฉลองกันทั้งหมู่บ้าน ซึ่งพ่อเลี้ยงคาวีก็ไม่อยากเสียมารยาทก็เลยรับปากว่าจะมาร่วมงานตอนเย็นที่บ้านของเขาซึ่งไม่ห่างจากรีสอร์ทมากนัก

"ได้ครับ ผมจะมา"

"ขอบคุณมากเลยนะครับพ่อเลี้ยง ผมจะได้ฝากลูกสาวไว้ด้วย เธอเรียนเกษตรมาโดยตรงเผื่อจะขอคำปรึกษาจากพ่อเลี้ยงได้"

"ครับ งั้นผมไปพักผ่อนก่อน เย็นจะไปหาที่บ้านนะครับกำนัน"

พ่อเลี้ยงคาวีเดินออกไปทันที เขาเป็นคนค้าไม้และยังมีตำแหน่งเป็นกำนันของตำบลด้วยเขาจึงเรียกแบบนั้นสะดวกกว่า และตอนนี้เขากำลังจะเดินทางกลับรีสอร์ทเพราะดูเหมือนว่าขนมผิงจะไม่ไหวแล้ว

"ง่วงมากเลยหรือไงเรา"

"เหนื่อยค่ะ เดินทั่วเลย"

"ก็ซนเองจะโทษใคร"

เขาหลุดขำออกมาก่อนจะดึงเธอมาซบลงกับอกแกร่ง

"นอนเถอะเดี๋ยวปลุกเอง"

ขนมผิงกอดเอวพ่อเลี้ยงก่อนจะยิ้มออกมาหลับตาลงอย่างสบายใจ ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงรีสอร์ทแต่เขาไม่อยากปลุกก็เลยอุ้มเธอไปที่ห้องนอน ห่มผ้าให้แล้วปล่อยเธอนอนหลับไปโดยที่เขาออกมาคุยงานต่อกับผู้ช่วยตรงร้านกาแฟ

"เย็นนี้พ่อเลี้ยงจะให้ผมซื้ออะไรไปเป็นของขวัญแสดงความยินดีกับลูกสาวกำนันดีครับ"

"อะไรดีล่ะ.. นายว่าไง"

"คงต้องเป็นของฝากทั่วไป กระเช้าผลไม้ ช่อดอกไม้ ประมาณนั้นมั่งครับ"

"นายจัดการแล้วกันฉันไม่อยากคิด"

"ได้ครับ"

ดินนั่งจดงานคุยกับเจ้านายอยู่พักใหญ่ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนในระหว่างรอเดินทางไปบ้านกำนันช่วงเย็น เมื่อพ่อเลี้ยงมาถึงในห้องนอนเขาก็มองเด็กสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนหลับอยู่บนเตียง แสดงว่าคงตื่นมาอาบน้ำแล้วนอนต่อเขาจึงไปชำระร่างกายของตัวเองบ้างแล้วมานอนลงข้างเธอ

"อื้อออ พ่อเลี้ยงขา"

หญิงสาวร้องครางออกมาก่อนจะกอดเอวชายหนุ่มหลับตาพริ้มอย่างอารมณ์ดี เขาโน้มใบหน้าไปคลอเคลียกับเธอก่อนจะจูบอย่างดูดดื่มโดยที่ฝ่ายหญิงก็เต็มใจรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ

ใช้เวลาร่วมรักกันอยู่นานก่อนจะสลบไปพร้อมกันตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว

"พ่อเลี้ยงขาไปไม่นานใช่มั้ย"

"แป๊บเดียวแหละไปตามมารยาทเขาอุตส่าห์ชวน"

"ค่ะ แล้วของขวัญล่ะคะ"

"ดินจัดการแล้ว ไหนมาดูสิแต่งตัวโป๊รึเปล่า"

พ่อเลี้ยงคาวีนั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะดึงหญิงสาวมายืนตรงหน้าแล้วมองสำรวจทั่วร่างกาย ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างพอใจในชุดของเธอวันนี้

"สวยแล้วแบบนี้แหละน่ารักที่สุด"

"ผิงหนาวเฉยๆหรอกนะ"

หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะหันไปใส่ตุ้มหูทั้งสองข้างจากนั้นก็ลุกขึ้นกุมมือพ่อเลี้ยงแล้วพากันเดินออกไปข้างนอกทันที

ตอนนี้ทุกคนรออยู่แล้วเมื่อคนครบก็เดินทางไปที่บ้านของกำนันใช้เวลาไม่เกินสิบนาทีก็มาถึงที่หมาย พ่อเลี้ยงคาวีเดินเข้าไปพร้อมกับขนมผิงและคนอื่นๆ เขาส่งของขวัญไปให้กำนันและลูกสาวเพื่อแสดงความยินดี

"ยินดีด้วยนะครับกำนันที่ลูกสาวเรียนจบแล้ว"

"ขอบคุณมากนะครับพ่อเลี้ยงที่มาตามคำเชิญ ถ้าผมจะขอฝากลูกสาวไว้ให้ปรึกษาบ้างนะครับ ไอ้ปริมมันจบใหม่อยากจะทำเกษตรอินทรีย์แบบพ่อเลี้ยง"

"ได้ครับกำนัน มีอะไรก็ไปดูงานที่ไร่ได้เลย"

"ไอ้ปริมขอบคุณพ่อเลี้ยงเขาสิ"

"ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

ปริมมองพ่อเลี้ยงก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเขินอาย เขาเป็นผู้ชายที่หล่อสมคำร่ำลือมากจริงๆ เพิ่งจะได้เห็นตัวจริงก็วันนี้แหละ พ่อก็บอกว่าเขายังโสดอยู่และถ้าเธอได้เป็นเมียพ่อเลี้ยงไร่คาวีวิลล่ารับรองว่าสบายไปทั้งชาติ

"อืม มีอะไรก็ไปที่ไร่ได้ ผู้ช่วยของผมก็เรียนจบเกษตรมาโดยตรงมีอะไรถามได้เลย"

"งั้นเชิญพ่อเลี้ยงที่โต๊ะก่อนดีกว่า ทานข้าวด้วยกันก่อนนะอย่างเพิ่งรีบกลับไปไหน"

กำนันพาพ่อเลี้ยงคาวีและคนอื่นๆเดินไปนั่งที่โต๊ะโดยให้ลูกสาวนั่งลงข้างชายหนุ่มเพื่อเอาอกเอาใจ ส่วนคนที่เริ่มหน้างอบอกบุญไม่รับคงไม่พ้นขนมผิงที่ไม่ชอบใจเป็นอย่างมากที่กำนันทำเหมือนกำลังจะถวายลูกสาวใส่พานให้พ่อเลี้ยง ถึงจะไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงแต่ใครจะชอบบ้างที่ผู้หญิงคนอื่นมาใกล้ชิดผู้ชายของตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่เจ้าของเขาจริงๆก็เถอะ แต่มันไม่ชอบไง

"อร่อยมั้ยครับพ่อเลี้ยง"

"อร่อยครับกำนัน"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะตักอาหารตรงหน้าไปให้ขนมผิงอย่างเคยชิน กำนันเห็นดังนั้นก็รีบสะกิดลูกสาวให้เอาใจพ่อเลี้ยงบ้าง

"พ่อเลี้ยงคะเมี่ยงปลาเผาอร่อยนะคะ ปริมทำน้ำจิ้มเองเลย"

เธอตักปลาให้พ่อเลี้ยงพร้อมกับน้ำจิ้มที่ภูมิใจนำเสนอ ขนมผิงหันไปมองก่อนจะสลับจานชายหนุ่มทันที

"พ่อเลี้ยงไม่กินถั่วค่ะคุณปริม ตักอย่างอื่นให้ดีกว่าเนาะ"

ขนมผิงยิ้มออกมาก่อนจะตักปลาในจานของพ่อเลี้ยงทานอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปริมรู้สึกหน้าชาเป็นอย่างมากแต่ยังพยายามฝืนยิ้มอยู่

"เปลี่ยนจานมั้ยคะ เดี๋ยวปริมเปลี่ยนให้"

"ไม่เป็นอะไรครับผมใช้ของผิงได้"

เขาตักกับข้าวใส่จานของขนมผิงที่สลับของเขาไปก่อนจะทานอาหารต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูอารมณ์คนข้างๆตั้งแต่แรกท่าทางจะไม่ชอบลูกสาวกำนันเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าหึงหวงเขารึเปล่าถึงได้แสดงออกแบบนั้น

"พ่อเลี้ยงขาผิงจะกินอันนั้นอ่ะ"

หญิงสาวชี้ไปยังผัดผักเพราะมันอยู่ห่างจากตัวเธอผิงจึงสะกิดเขาแทน พ่อเลี้ยงตักผัดผักให้หญิงสาวก่อนจะวางน้ำเย็นของเขาให้เธอแทนเพราะแก้วของเธอหมดไปแล้ว

"กินน้ำเยอะเดี๋ยวจุกท้องหรอก"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะขอน้ำเย็นเพิ่ม ขนมผิงดื่มน้ำแก้วของพ่อเลี้ยงต่อเธอชอบทานข้าวพร้อมน้ำจึงถูกเขาดุบ่อยๆ ปริมเริ่มรู้สึกว่าสองคนไม่ธรรมดาซะแล้ว มันมีบางอย่างที่บอกเธอว่าสองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์พิเศษอะไรกันบางอย่าง และเธอต้องรู้ให้ได้

ใช้เวลาอยู่ตรงนั้นนานเกือบชั่วโมง ขนมผิงรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ไหวแล้ว เพราะช่วงบ่ายพ่อเลี้ยงชวนเธอเล่นจ้ำจี้นานเป็นชั่วโมงจนเธออ่อนล้าทั่วตัว

"พ่อเลี้ยงขาผิงง่วงแล้วค่ะ"

หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มพร้อมกับซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง สายตามองไปยังผู้หญิงข้างๆที่ชอบแอบมองพ่อเลี้ยงอยู่บ่อยๆ ปริมหลบสายตาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองทางอื่นแทน

"งั้นกลับกันนะ กำนันครับผมกลับก่อนนะยังไงพรุ่งนี้ผมมาอีกที"

"ยินดีครับ พรุ่งนี้เจอกัน"

พ่อเลี้ยงลูกขึ้นกุมมือขนมผิงเดินออกไปจากงานแล้วไปขึ้นรถ เธอกอดแขนเขาไม่ยอมปล่อยตลอดทางที่รถเคลื่อนที่ไป พ่อเลี้ยงมองอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

"หึงหรือไงเรา"

"ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงจะหึงมั้ยคะ"

ขนมผิงย้อนถามชายหนุ่ม เขายิ้มออกมาก่อนจะจุ๊บแก้มเธออย่างเอาใจก่อนจะดึงเธอมากอดไว้แนบอก

"คิดมาก ลูกสาวกำนันอายุอานามเท่าๆผิงเลยมั่ง ทุกวันนี้มีผิงคนเดียวฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ฉันคงไม่คิดสั้นไปยุ่งกับเด็กอีกหรอก"

ขนมผิงเงยหน้ามองเขาก่อนจะหลับตาลงอย่างสบายใจขึ้นมานิดหนึ่ง ก็เหมือนว่าจะทำใจได้นะเวลาที่เขาจะต้องไปแต่งงานหรือไปรักกับคนอื่น แต่เอาเข้าจริงๆเธอทั้งหึงทั้งหวงและไม่อยากให้เขาไปยุ่งกับใครทั้งนั้น....