ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 20. ปล้นสดม !
เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่เยว่ซือออกจากจวนสกุลหยาง และอาศัยพักพิงอยู่กับชนเผ่าซูหยูกลางทะเลทรายอันแสนแห้งแล้งแห่งนี้ หากผู้คนกลับไม่แล้งน้ำใจดังเช่นทะเลทรายเลยสักนิด
ขณะนั้นจอกน้ำดื่มถูกยื่นมาตรงหน้า เยว่ซือผงะด้วยความตระหนกก่อนจะเผยรอยยิ้มส่งให้จู่จ้าน พร้อมกับยื่นมือไปรับจอกน้ำมาดื่มพลางเอ่ยขอบคุณเบา ๆ จู่จ้านเป็นคนมีน้ำใจนัก เขาดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีไม่ต่างจากพี่ชายใจดีคนหนึ่ง จนเยว่ซือเกิดความรู้สึกตื้นตันกับมิตรภาพที่จู่จ้านมอบให้
"อากาศในทะเลทรายร้อนนัก เจ้าต้องดื่มน้ำให้เยอะ ๆ เพื่อเจัาตัวน้อยในครรภ์"
จู่จ้านเอ่ยเป็นภาษากลางช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงแปร่งแปลก หากเยว่ซือก็พอฟังเข้าใจ
"ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วง"
เยว่ซือเรียกจู่จ้านว่าพี่ใหญ่ได้อย่างสนิทใจ ฉีกยิ้มให้ราวกับเด็กน้อย จนคนมองอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นขยี้ศีรษะด้วยความเอ็นด
