ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 19. โทษทัณฑ์ของผู้กระทำความผิด
หยางเฟยฉีผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างด้วยอาการหอบหายใจแรง เหงื่อเม็ดใหญ่จากหน้าผากรินไหลผ่านขมับทั้งสองข้าง ดวงตาคมดุเบิกกว้างขึ้นด้วยอาการตื่นตระหนก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมัวหมองเมื่อรู้สึกตัวว่าอยู่ที่ใด ความรู้สึกที่แล่นตามมาอีกระรอกก็คือความทุกข์ระคนความกังวลใจ
นานเท่าใดไม่อาจรู้ได้ที่แม่ทัพหนุ่มผู้นี้หลับไป หากในห้วงฝันนั้น หยางเฟยฉีเห็นเยว่ซือซึ่งกำลังเดินเท้าด้วยความเหน็ดเหนื่อยในทะเลทรายอันร้อนระอุ นางขาดน้ำ ไม่มีอาหาร และกำลังจะสิ้นใจ ร่างบางล้มลงสู้ผืนทรายผลักดันให้หยางเฟยฉีวิ่งถลาเข้าไปหา แต่เพียงแค่ปลายนิ้วแข็งกระด้างสัมผัสร่างของภรรยาผู้เป็นที่รัก ร่างนั้นกลับกลายเป็นเถ้าธุลีและแหลกสลายไปกับสายลมที่พัดหอบทุกสิ่งอย่างให้หายไปต่อหน้าต่อตา
"แม่ทัพหยาง ท่านตื่นแล้ว"
น้ำเสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้แม่ทัพหน
