ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 6. เพื่อแผ่นดินซ่งและปวงประชา
เยว่ซือที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนหันไปมองหน้าปุโรหิตเฒ่าอย่างเอาเรื่อง ตาแก่นี่เป็นใครมาจากไหนกัน ทำไมนางถึงจำไม่ได้ว่ามีตัวละครที่น่ารำคาญเช่นนี้อยู่ในนิยายของนางด้วย
"ดังนั้น ขอฝ่าบาทมีราชโองการให้แม่ทัพหยางกับฮูหยินเข้าพิธีแต่งงานอีกครั้งด้วยเถิดพะย่ะคะ"
ปุโรหิตเฒ่าเอ่ย เหลือบมองฮ่องเต้หนุ่มที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งใจฟังอยู่ข้างแม่ทัพคู่ใจที่นั่งทำหน้านิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วยสายตาติดเจ้าเล่ห์ ต่างจากเยว่ซือที่ร้อนรนจนแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้
"ได้สิ ไม่มีปัญหา เหมาต๋าลู่"
ฮ่องเต้หนุ่มตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นดี ก่อนจะหันไปเรียกขันทีรับใช้ประจำพระองค์ที่ยืนรอถวายการรับใช้อยู่ข้าง ๆ
"พะย่ะค่ะฝ่าบาท"
เหมาต๋าลู่ขานรับเสียงอ่อนเสียงหวานตามฉบับขันทีในวังโดยแท้
"อ่านราชโองการ"
พระสุรเสียงตรัสชัดถ้อยชัดคำ มือหนาย
