ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 8. หนีเที่ยว
"ท่านถอยไปสิ ข้าจะได้ลุก"
เสียงหวานออกคำสั่ง มือเล็กยื่นไปผลักร่างสูงใหญ่ที่ไม่ขยับเลยสักนิดอย่างขัดใจ
"หากข้าถอย เจ้าจะยอมสารภาพหรือไม่"
หยางเฟยฉีกล่าว พลางยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างผู้ที่เหนือกว่า
"ข้าบอกไปแล้วไงเล่า ว่าไม่รู้เรื่อง"
"หากยังปากหนัก ข้าจะง้างปากเจ้าเอง เจ้าเป็นคนบีบคั้นข้าเองนะ"
ว่าแล้วก็ขยับตัวดึงร่างบางขึ้นมานั่งซ้อนตัก มือหนายึดคางมนเอาไว้แน่น ก่อนจับให้เชิดสูงขึ้น จากนั้นใบหน้าคมก็โน้มลงมาจนชิดกับใบหน้านวล จนคนในอ้อมแขนที่ดิ้นไม่หยุดเมื่อครู่นี้ถึงกับตัวแข็งทื่อ เยว่ซือตวัดมือขึ้นปิดริมฝีปากของตนอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ซึ้งถึงความต้องการของอีกฝ่าย พลางขยับตัวดิ้นหนีอีกครั้ง
"หยางเฟยฉี ท่านถอยออกไปนะ หน้าท่านมียางอายบ้างหรือไม่ ถึงได้คิดทำเรื่องน่าอับอายต่อหน้าผู้คนเช่นนี้"
"ผู้คนมากมาย เจ้าหมายถึงใครกัน ข้าไม่เห็นผู้ใ
