ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 9. สหายร่วมชะตากรรม
"เป็นไงเล่า เจ้าคนหัวงู ให้มันรู้ฤทธิ์เสี่ยวซือซะบ้าง"
เยว่ซือที่บัดนี้มีผ้าคลุมสีขาวปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสะใจอยู่อีกด้านหนึ่งของตลาด อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่นี้เริ่มดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อได้เห็นเครื่องประดับสวย ๆ งาม ๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นของถูกใจ เท้าบางจึงรีบก้าวเข้าไปยังร้านขายของจิปาถะริมทางทันที
"สวยจัง"
ดวงตากลมใสจ้องมองไม่กระพริบ กำไลข้อมือที่ทำจากหยกตรงหน้าช่างสวยงามประณีตถูกใจเยว่ซือยิ่งนัก มือบางยื่นออกไปหมายจะหยิบมันขึ้นมาดู ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกะบที่มือเรียวเล็กของหญิงสาวอีกคนที่ยื่นมาจับพร้อมกัน ทั้งสองจึงชะงักหันขวับมามองอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วโดยที่มือยังจับสิ่งของไม่ยอมปล่อยเหมือนกัน
"ปล่อยนะ !" สองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหันมองหน้ากัน และพูดขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
"ไม่ ! เจ้านั่นแหล่ะปล่อย !"
"ข้
