3
1284 Words
“หายากนะครับ ผู้หญิงที่รู้ใจแล้วก็เหมาะสมแบบนี้ พลาดไปอาจจะไม่เจอคนดีเท่านี้หรือมากกว่านี้ จะเสียใจทีหลังนะ”
“คุณอาก็เหมือนคนอื่นเหรอที่เชียร์ผมให้คบกับเบญ”
คนยิ้มยาก ยิ้มออกมา ช่วงหนึ่งถึงสองปีมานี้ได้ยินบ่อยเหลือเกิน อาจเพราะอายุไม่ใช่น้อยๆ ควรจะมีลูกมีภรรยาได้แล้ว
“มีเหตุผลอะไร ที่ผมจะไม่เชียร์คุณหินกับคุณเบญล่ะครับ ในเมื่อคุณทั้งสองเหมาะสมกันมากกว่ากิ่งทองใบหยกเสียอีก ต่อให้คุณเบญไม่พูดแต่ผมก็มองออกว่าเธอรอคุณหินคนเดียว คุณหินไม่อยากมีคุณหินน้อยๆ มาอุ้มเหรอครับ อีกหน่อยจะไม่มีใครรับช่วงบริษัท จะหวานหมูในกลุ่มญาติพี่น้องของคุณนะครับ ไม่ต้องทำงานก็ได้สมบัติ”
“ผมไม่มีทางยกบริษัทของคุณพ่อคุณแม่ให้พวกเขา ผมยกให้อาทองแท่งยังดีกว่า ตอบแทนที่อาคอยดูแลผมมาตลอดสามสิบปี”
“มายกให้ผมได้ยังไงครับ บริษัทตั้งใหญ่ ผมไม่รับหรอก” ทองแท่งปฏิเสธทั้งที่ปลาบปลื้มไม่น้อยที่เจ้านายหนุ่มรักตนเอง
“บริษัทนี้ก็เหมือนโรลล์-รอยซ์คันนั้น คุณหินรักมากกว่าชีวิต รอคอยวันเวลายกมันให้ทายาทของคุณหินเถอะนะครับ ลองเก็บคำพูดผมไปทบทวนให้ดีๆ คุณเบญเหมาะสมกับคุณหินมากที่สุดแล้ว”
“ป้าเพชร ทุกคนพูดกับผมแบบนี้ แต่ไม่รู้สิ สำหรับผม เบญเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ผมมองไม่เห็นว่าอนาคตจะแต่งงานกันได้ยังไง”
“แต่คุณเบญเธอดีกับคุณหินมาเลยนะครับ”
“ผมรู้ครับ ความดีของเบญเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมผมไม่รักเบญสักที ผมรอใคร หรือเนื้อคู่ของผมจะไม่ใช่เบญ”
“คุณเบญผู้น่าสงสาร”
ทองแท่งรำพึงรำพัน สงสารหญิงสาวที่มั่นในรักชายคนนี้ ความรักบังคับไม่ได้ ต่อให้ดีมากแค่ไหน แต่ถ้าไม่รักคำเดียวก็คือจบสิ้นทุกอย่าง
ทองแท่งมีสีหน้าทุกข์ใจ เป็นห่วงว่าเจ้านายจะครองครัวโสดตลอดชีวิต เพราะถ้าไม่ใช่เบญญาก็ไม่รู้ว่าเจ้านายจะเปิดใจให้ผู้หญิงคนไหน อนาคตข้างหน้าอาจจะได้ยินข่าวหฤษฎ์ลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัท ไปเป็นชาวประมงอยู่หัวหินก็เป็นไปได้ เจ้านายชอบพูดทีเล่นทีจริง พูดบ่อยจนคิดว่าน่าจะจริง
งานทำบุญบริษัทช่วงเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น หฤษฎ์กับเบญญาแยกตัวออกจากงานไปทำบุญต่อที่วัดด้วยกันสองคน จากนั้นเบญญาขอร้องเขาให้พามาเอาของในห้างสรรพสินค้าเดอะแกรนด์
ธุระของเบญญาก็คือมารับชุดราตรีที่สั่งตัดไว้เตรียมออกงานช่วงเย็น เบญญาเติบโตในครอบครัวมั่งคั่ง บิดามารดาประกอบอาชีพสุจริตรายได้สูง ส่วนตัวหล่อนก็ช่วยงานบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าของหฤษฎ์ เงินเดือนอยู่ในเกณฑ์ดี รสนิยมการแต่งตัวของหล่อนสอดคล้องกับฐานะ ทุกชุดล้วนแล้วแต่มาจากห้องเสื้อชื่อดัง
รถยนต์คันเก่าขับวนหลายชั้นโดยสารถีหนุ่มรูปงาม ทว่าหน้านิ่ง กว่าจะหาช่องจอดได้เสียเวลาหลายสิบนาที เบญญาแอบมองเสี้ยวใบหน้าคมของเพื่อนชาย แววตาเขาดูอ่อนล้าจากการขับรถวนหาที่จอดแย่งกับผู้คนมากมายที่มาเดินห้างฯ ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์
เบญญารู้ว่าหฤษฎ์ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ เขาเกลียดรถติด เกลียดเสียงแตร เกลียดที่แคบ แต่ในความสงสารก็มีหนึ่งความรู้สึกที่อุ่นซ่านขึ้นมาในหัวใจ ว่าเขายอมทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพื่อปรับตัวเข้าหาหล่อน อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีในวันข้างหน้า
“วันหยุดรถเยอะ หินคงเหนื่อยแย่เลยนะคะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอก ร้านเสื้อของเบญอยู่ชั้นไหน ไกลหรือเปล่า”
“ชั้นสามค่ะ ข้างในคนน่าจะเยอะ หินรอในรถก็ได้นะคะ เบญเข้าไปรับชุดไม่นาน”
หฤษฎ์กวาดสายตามองรอบลานจอดกว้างขวางทว่ามีรถจอดแน่นเต็มไปหมด ยังไม่รวมคนมาทีหลังที่ยังขับวนหาที่จอดต่อเนื่อง
“ไม่เป็นไร ผมไปเป็นเพื่อนเบญดีกว่า”
“หินแน่ใจนะคะ” เบญญาทวนถาม ครั้งล่าสุดที่เขามาเดินห้างฯ คงต้องย้อนกลับไปหลายปี ริมฝีปากสีชมพูอ่อนคลี่รอยยิ้มแสนหวาน สบสายตาเพื่อนชายอย่างขัดเขิน
“แน่ใจ” เขาตอบรับด้วยใบหน้าไม่เปลี่ยนไปจากเดิม
หฤษฎ์ปลดสายเข็มขัดนิรภัย พลางดึงกระดาษทิชชูจากกล่องไม้มาซับเหงื่อจากฝ่ามือ มันเยอะผิดปกติจากความรู้สึกประหม่า บัตรเครดิตของเขามีหลายใบ แต่เชย ไม่รู้จักใช้สิทธิพิเศษในการจอดรถ
“ขอบคุณค่ะ ลองชุดเสร็จแล้ว เบญเลี้ยงข้าวหินด้วยดีกว่า”
“ผมไม่กินข้าวในที่คนเยอะๆ”
“รอพ้นช่วงเที่ยงคนในร้านน้อยลง หินอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”
เบญญาไม่มีความสุขอย่างวันนี้มานาน วันนี้ช่างเป็นวันที่ดี ได้นั่งรถคันโปรด ได้ทำบุญ และได้เดินห้างฯ ด้วยกันกับเขา ถ้าดีอย่างนี้ไปถึงตอนเย็นจะต้องค้นตู้เสื้อผ้าแบ่งเสื้อผ้าสวยๆ ให้ฟ้ากับฝนคนละหลายๆ ชุด ตอบแทนทั้งสองคนที่อวยพรให้ตน
พวกเขาเดินเคียงคู่กันแล้วช่างเหมาะสมเหลือเกิน เบญญาแอบคิดไปเอง หล่อนหลีกเลี่ยงการพบปะผู้คนด้วยการนำทางเพื่อนชายขึ้นลิฟต์ไปยังห้องเสื้อ ในลิฟต์ไม่มีคนนอกให้อึดอัดแต่บนหน้าผากเพื่อนชายกลับมีเหงื่อ เบญญาไม่รอช้า เปิดกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับออกให้ แก้มแดงเมื่อเห็นว่าดวงตาคู่คมคายไม่สื่ออารมณ์มองมาที่กรอบใบหน้าสวยของตนเอง เบญญายิ้มอย่างเดียว ไม่อยากประหม่า
“หินเก็บไว้นะ ถ้าเหงื่อออกอีกก็ใช้ผ้าของเบญเช็ด”
ลิฟต์เจ้ากรรมทำไมถึงช้านัก เบญญาใจเต้นแรง กลัวจะเก็บอารมณ์ไม่ไหว โชคดีที่หฤษฎ์ไม่พูดให้เขิน แค่รับผ้าเช็ดหน้าเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง ผนังลิฟต์เบื้องหน้าสะท้อนภาพหล่อนกับเขาชัดเจนราวกับกระจก เบญญาแอบมองแล้วอมยิ้มละมุน เก็บภาพนั้นไว้ในความทรงจำ ลิฟต์พามาส่งชั้นสามใกล้กับบันไดเลื่อนที่มีคนใช้งานจำนวนหนึ่ง ห้องเสื้อที่เบญญาสั่งตัดชุดอยู่ลึกเข้าไปด้านใน โดดเด่นท่ามกลางเนื้อที่หลายตารางเมตรไม่ต้องกลัวเปลืองค่าเช่า เพราะเจ้าของห้องเสื้อเป็นภรรยาของเจ้าของห้างสรรพสินค้า
“คนเยอะ หินคงไม่ได้ลำบากใจใช่ไหมคะ ในร้านมีมุมให้ลูกค้านั่งพักค่อนข้างเป็นส่วนตัว หินเข้าไปนั่งรอเบญข้างในจะได้ไม่อึดอัด”
“เบญไม่ต้องห่วงผม ผมรอได้ นานๆ ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาก็ดีเหมือนกัน น่าจะสองสามปีได้แล้วมั้งที่ผมไม่ได้มาเดินห้างฯ”
“เบญว่านานกว่านั้นอีกค่ะ ชวนมาทีไร หินบอกปัดตลอด”
“ทำยังไงได้ ผมเสพติดการซื้อของออนไลน์ไปแล้ว”
“เหนื่อยจากงานได้มาเดินเลือกของเอง คลายเครียดได้ดีนะคะ โอกาสหน้าถ้าหินอยากมาก็ชวนเบญมาเดินเป็นเพื่อนได้ ในห้องเสื้อที่เราจะไปมีเสื้อผ้าผู้ชายด้วยนะคะ ถ้าหินอยากเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่ เบญจะช่วยเลือก เจ้าของร้านเป็นเพื่อนคุณแม่ เบญสั่งตัดเสื้อผ้าในร้านนี้ประจำ ทางร้านมีส่วนลดให้เบญกับคุณแม่ทุกครั้งเลยค่ะ”
- Writer
