ฉันเงียบนิ่ง พูดอะไรไม่ออก ใจรู้สึกวูบโหวง แบบนี้เรียกเสียใจเหรอ คงจะใช่ มันเหมือนตอนที่แม่บอกให้ฉันออกจากบ้านมาเลย
ในตอนนี้ฉันก็ถูกไล่อีกแล้ว เรื่องของแม่ฉันไม่ได้เป็นคนผิด แต่ฉันก็ยอมเดินหันหลังออกมาให้แม่ได้ใช้ชีวิตครอบครัวกับคนที่แม่รัก ครอบครัวที่ไม่มีฉัน
เรื่องของคนตรงหน้าที่ฉันเป็นคนผิด ไม่แปลกที่เขาจะไล่ เพราะเขาบอกเสมอว่าไว้ใจ และเชื่อใจฉัน ซึ่งสิ่งที่ฉันตอบแทนเขาคือการโกหก
ในระหว่างที่ฉันอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองนั้นฉันลืมระวังตัวไปเลยจริง ๆ กว่าจะรู้สึกตัวพี่สายรหัสสุดหื่นก็เข้ามาประชิดตัว ปรับโซฟาให้เอนลงจนเราสองคนที่นั่งอยู่กลายเป็นนอน
เขาคร่อมอยู่เหนือร่างของฉัน
สายตาที่มองฉันด้วยความผิดหวังมันเปลี่ยนไปแล้ว
“รุ่น…พี่จะทำอะไร” ฉันที่กว่าจะรู้สึกตัวนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“มาถามพี่ได้ไง ในเมื่อคนดียังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะครับ” พี่สายรหัสเขาโน้มตัวลงมามากกว่าดิม
