สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 20

จากนั้นสองสามีภรรยาก็ช่วยกันจัดของในห้องจนเสร็จและออกมาเดินสำรวจดูรอบบ้านของสามี พากันเดินไปที่ท้ายหลังบ้านจนถึงลำธาร นางเอาที่ดักปลาให้สามีลงใส่เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอาขึ้น ตอนนี้ที่เหลาต้องการปลาเพิ่มอีกจำนวนมากนางได้ปรึกษากันกับท่านอาแล้วว่านางจะส่งให้อีกสาขาหนึ่งเพื่อช่วยท่านอา ให้ท่านอาส่งให้กับสาขาในอำเภอนี้ตามที่ทำมาและสามีของนางก็รับรู้แล้วว่าต้องส่งปลาสองสาขาเพราะว่าท่านอาแบกปลาจำนวนมากลงเขามาได้ไม่ไหวมันเยอะและหนักมากๆนั้นเองเพราะปลาติดที่ดักปลาเยอะมากทุกเช้า จึงย้ายที่ดักปลาลงมาใส่ที่ลำธารหลังบ้านปลาก็ยังเยอะเหมือนเดิม จึงเหลือบนเขาให้น้อยลงพอเดินขึ้นไปขนลงมารอบเช้าอย่างเดียว

ใส่ที่ลำธารหลังบ้านก็พอส่งให้เหลาปลาก็ตัวใหญ่ไม่ต่างกันจึงแบ่งให้หลานสาวทำการค้าอีกสาขาหนึ่งด้วยความเต็มใจเพราะมีกินทุกวันนี้เพราะได้ความรู้จากนางตอนนี้ไหนพวกเขาจะต้องเลี้ยงหมูป่าไก่ป่ากระต่ายป่าอีกละแต่แรงงานในบ้านก็พอดีกับงานจึงไม่เหนื่อยมากนางบอกให้ทำเท่าที่ทำไหว ค่อยๆทำไปและจะมีกินไม่ขาดแคลนอย่างแน่นอน ท่านตาสานที่ดักปลาให้นางมาสิบห้าอันแต่ยังไม่ถึงวันที่จะส่งปลานางจึงเอามาแค่สองอันก่อนในบ้านจะให้สามีใส่เอามาทำตากแดดเอาไว้พรุ่งนี้

อีกอาทิตย์หนึ่งจึงจะถึงวันนัดส่งปลากับสาขาสองเพราะนางบอกยังไม่พร้อมเพราะที่บ้านจะจัดงานแต่งก็คืองานของนางเอง หลงจู๊จึงเข้าใจเมื่อวานหลงจู๊ส่งของขวัญให้นางกับสามีมาหีบใหญ่เพื่อแสดงความยินดี

พอวางกับดักเสร็จก็พากันเก็บผักข้างลำธารมาทำกับข้าวมื้อค่ำด้วยผักบุ้งยอดอวบๆลอยเต็มน้ำแต่คนไม่รู้ว่ากินได้นางจึงจะเก็บไปผัดกินมื้อค่ำนี้เลยและบอกสามีเข้าไปหาลุงผู้ใหญ่เลยนางเอาตำลึงให้สามีไปห้าสิบตำลึงทอง หานตงเทียนตกใจมาก

"ทำไมให้พี่มาเยอะขนาดนี้ละ" นางบอกซื้อมาให้หมดเลยที่ดินผืนนี้นางชอบมากไม่อยากให้ใครมาแทรกกับพวกนาง ต่อไปมันจะมีแต่พืชผักผลไม้จนเต็มไปหมดนางบอกสามีและนางจะไม่ให้สามีไปล่าสัตว์อีกแต่จะไปจับลงมาเลี้ยงแล้วค่อยขายนางวางแผนเอาไว้เป็นขั้นเป็นตอนเอาไว้แล้ว

ที่จริงก่อนที่นางจะแต่งมาสองวันนางที่ลืมผ่าหอยที่เก็บมาดีนะที่นางโยนมันเข้ามิติเพราะยุ่งกันทั้งบ้านทุกวันคืนนั้นนางจึงเรียกทุกคนมาลุ้นสิ่งที่อยู่ในหอยตัวใหญ่ที่นางเก็บมาจากบนเขา นางผ่าออกมาทุกคนก็ยังงงกันแต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในอาสะใภ้ถึงกับเป็นลมพอได้ยินที่นางบอกว่ามันคือไข่มุกน้ำจืด และนางจะเอาไปขายในเมืองที่ร้านขายเครื่องประดับสตรีเอง ยายถึงกับน้ำตาไหลที่บ้านจะร่ำรวยไม่อดอยากอีกต่อไป วันนั้นนางได้ไข่มุกมาหกสิบเม็ดและมีทุกสีพอนางเอาไปขายได้มาหนึ่งหมื่นตำลึงทองนางเอาให้ครอบครัวท่านอาเท่าๆกันและห้ามให้พวกเขายกตำลึงเข้าสินเดินของนางอีกแต่พวกเขาต่อรองกับนางจึงได้มาสามร้อยตำลึงเงินเป็นสินเดิมด้วย

ตอนนี้นางรวยมากจึงไม่เดือดร้อนที่จะทำบ้านใหม่ให้ครอบครัวของตัวเอง และคนที่พานางไปขายไข่มุกก็เป็นหลงจู๊นั้นเอง นางเข้าไปพร้อมทุกคนตอนไปส่งปลาแต่เข้าไปถามหลงจู๊ว่าร้านไหนที่รับซื้อของยุติธรรมที่สุด ก็ไม่เป็นที่ผิดหวังที่หลงจู๊รู้จักคนในเมืองมากมายจึงแนะนำนางไปที่ร้านขายเครื่องประดับและใช้ชื่อของหลงจู๊การันตีนั้นเองนางจึงได้ไข่มุกราคาดีมา

หลังจากที่สามีกลับมาจากไปซื้อที่และแวะที่บ้านท่านอาบอกเรื่องสร้างบ้านว่าพรุ่งนี้จะถามนายช่างที่มาทำบ้านท่านอาก่อน ถ้าคนไม่พอจะเข้าไปที่ในเมืองหาอีกเจ้าก็คือน้องชายของนายช่างที่รับทำบ้านของท่านอานั้นเอง

ถึงเวลามื้อค่ำอวี่หลิงทำอะไรง่ายๆให้ทานก่อนมื้อเย็นจะเป็นอาหารที่ไม่หนักท้องมากจะได้นอนหลับสบายๆพอกินมื้อค่ำฝีมือพี่สะใภ้เสร็จ สามคนพี่น้องอิ่มจนท้องป๋องนั่งรับลมกันที่หน้าบ้านของสามี

บ้านไม้คือเรือนหอที่หันหน้าเข้าหากันกับบ้านหลังนี้ที่สร้างเพราะเขากลัวว่าหน้าหนาวนี้หิมะจะตกหนักบ้านเก่าอาจรับไม่ไหวและสร้างไว้เป็นเรือนหอด้วยเขากลัวจะพาภรรยาลำบาก เขาจึงทำขึ้นมาอีกหลังแต่บ้านดินหานตงเทียนก็เปลี่ยนไม้ใหม่ทั้งหลังและมุงหลังคาใหม่แล้วให้น้องทั้งสองอยู่ ตรงไหนที่พังเขาก็เปลี่ยนออก

ยามชวี่ตอนนี้นางได้อาบน้ำที่สามีต้มให้และเข้าบ้านไม้ที่เป็นเรือนหอของสามี ตอนนี้หานตงเทียนอาบน้ำออกมาเข้าห้องลงกลอนประตูเรียบร้อย เห็นอวี่หลิงนั่งสางผมของนางอยู่เขาจึงเดินเข้าไปหยิบหวีจากมือนางมาช่วยสางผมให้นาง แต่เขายังใส่หน้ากากปิดตาข้างที่หมีทำร้ายเป็นรอยยาว เขากลัวว่านางจะกลัวใบหน้าของตัวเองจึงปิดเอาไว้ก่อนถ้าอยู่ในห้องคนเดียวเขาจะถอดหน้ากากออกทุกคืนมีเพียงน้องทั้งสองที่เห็นหน้าของพี่ชาย ตอนแรกเขาก็คิดว่าตาจะบอดแต่บุญยังมีที่ดวงตาไม่บอดสนิทแต่มีแผลเป็นข้างตาเป็นรอยยาวนั้นเองจึงปิดเอาไว้ชาวบ้านจึงกลัว นี้ก็สองปีแล้วที่เกิดเรื่อง

"หลิงเอ๋อร์พี่ซื้อที่ดินทั้งหมดเกือบหกร้อยหมู่ท่านลุงจึงคิดสี่สิบตำลึงทองเต็ม แล้วท่านลุงจะมาวัดที่พรุ่งนี้อีกห้าตำลึงเงิน" หานตงเทียนบอกภรรยา

"และพี่ก็แวะบอกท่านอาแล้วเรื่องที่น้องบอกจะสร้างบ้านให้เสร็จก่อนจะเข้าหน้าหนาวที่จะถึง"

"ดีเจ้าค่ะดึกแล้วท่านพี่ขึ้นมานอนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" หานตงเทียนนั่งลงข้างนางและกอดนางแนบอกนางจึงเอาหัวซบอกสามีก่อนจะเงยหน้าเอามือจับหน้ากากแล้วลูบเบาๆก่อนจะถามสามี

"ถอดได้ไหมเจ้าคะท่านพี่จะใส่นอนเลยหรือ" นางถามทั้งที่มือยังลูบอยู่ หานตงเทียนจับมือข้างที่นางลูบที่ใบหน้าของเขา

"เจ้าไม่กลัวหรือถ้าพี่ถอดออกน้องจะไม่วิ่งหนีพี่ไปใช่ไหม" เขาตอบด้วยเสียงน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ทำไมต้องกลัวละเจ้าคะในเมื่อข้าเต็มใจแต่งให้ท่านถึงตาท่านจะบอกสนิทข้าก็ยังแต่งอยู่ดีไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" นางจับหน้าสามีและลุกขึ้นนั้งจับสามีให้นั่งด้วยก่อนจะก้มลงจูบที่หน้ากากของสามีเบาๆ หานตงเทียนตัวแข็งด้วยความตกใจที่นางจูบหน้ากากตาข้างที่เขาปิดเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน ความอบอุ่นสายหนึ่งไหลเข้าสู่หัวใจที่แห้งแล้งและด้านชามานานเหมือนได้รับสายฝนให้ชุ่มฉ่ำเขากอดนางด้วยความลึกซึ้ง

"ข้าเปิดได้ไหมเจ้าคะ" นางถามอีกครั้งเขาจึงพยักหน้าให้นาง อวี่หลิงเอามือจับหน้ากากถอดออกอย่างเบามือแสงตะเกียงส่องสลัวในห้องนอนของสามีพอให้เห็นรอยบาดแผล นางมองรอยแผลเป็นที่ลากลงจากข้างดวงตาเป็นรอยนูนและแดงนิดหน่อย แผลเป็นประมาณสองนิ้วของนางได้และจางมากลงไปมากแล้วเพราะเขาปิดมันตลอดหน้าจึงไม่ดำ สองตาสบกันคนหนึ่งหวาดระแวงกลัวว่านางจะกลัวใบหน้าของตนที่มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัว