สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 19

พออิ่มข้าวสามีก็ยกออกไปวางที่หน้าห้องและเดินตรงมาหานางที่นั่งย่อยอาหารอยู่ที่ตั่งตรงโต๊ะอาหารที่กินกันไปเมื่อสักครู่

"หลิงเอ๋อร์เจ้าอยากได้อะไรอีกไหม" หานตงเทียนถามนางและนั่งลงที่ตั่งข้างกัน เขามองหน้านางด้วยสายตาลึกซึ้ง

"ข้าอยากเปลี่ยนชุดเจ้าค่ะท่านพี่ช่วยข้าปลดหน่อยและข้าอยากไปจัดของที่ขนมาจากบ้านให้เรียบร้อยมันยังหัววันอยู่ข้ายังไม่อยากนอนเจ้าค่ะ" นางตอบสามี

ตามที่จริงถ้าคนใหญ่คนโตเขาแต่งกันจะเปิดผ้าเจ้าสาวรอบดึกแต่ที่ตายายทำคืออยากให้นางแต่งไม่ต้องทำครบพิธีเหมือนที่คนรวยเขาทำกันจึงทำแค่รอบเช้า ตอนนี้จึงยังไม่ถึงยามเว่ยเลยด้วยซ้ำและนางก็ยังมีของต้องจัดให้เข้าที่เข้าทางยังกองอยู่ที่อีกห้องหนึ่งเรื่องเข้าหอไม่ต้องรีบเพราะตอนค่ำต้องเข้านอนด้วยกันอยู่แล้ว

ใครจะมาเข้าหอกลางวันกันนางคิดถึงจะมาจากยุคใหม่นางก็ยังไม่เคยปล่อยตัวให้ใครนะขอบอกในเมื่อทำตามที่ตายายต้องการแล้วก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง คนโบราณนี้เขาเข้าหอไม่ให้อออกจากห้องหอเลยหรือคงมีแต่พวกขุนนางละมั่งนางคิดในใจ

หานตงเทียนมองหน้านางเขารู้ว่านางคงจะอายเหมือนกันมันยังหัววันอยู่และตัวเขาเองก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาก่อนเช่นเดียวกันและต้องเรียนรู้นิสัยกันอีก ตัวเขาเองก็ประหม่าไม่ต่างกันกับนางพออยู่ในห้องด้วยกันก็ไม่รู้จะวางตัวเช่นไรเหมือนกัน

"ได้สิข้าจะช่วยเจ้าเอง" พูดจบเขาก็ช่วยนางถอดชุดสีแดงที่ใส่แต่งงานออกและนางก็ช่วยเขาถอดออดเช่นเดียวกัน ก่อนพากันเดินออกมาจากห้องหอไปที่ห้องข้างกันที่นางเอาสินเดิมมาด้วยเข้าไว้จนเต็ม หานซูอิงเดินเข้ามาในบ้านพี่ชายกำลังจะยกถาดอาหารที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ใหญ่กินวางไว้หน้าห้องก็ถามพี่ทั้งสอง

"ทำไมพี่พากันออกมาจากในห้องละเจ้าค่ะ ต้องอยู่ในห้องสามวันข้าได้ยินท่านยายบอกกับพี่อวี่ซิงเมื่อเช้า" อวี่หลิงหัวเราะเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอกซูอิงเราไม่ต้องเคร่งขนาดนั้นก็ได้เพราะพวกเราแค่ชาวบ้านไม่ใช่ขุนน้ำขุนนางในวังที่ต้องทำตามเป๊ะทุกอย่าง" นางตอบน้องของสามี

"ขอบใจมากนะเจ้าสองคนคงเหนื่อยมากอย่าลืมพักละ พักให้จนหายเหนื่อยแล้วค่อยทำก็ได้พวกเจ้ายังเด็กนอนพักเอาแรงก่อนก็ได้ ไม่ใช่ว่าตื่นตั้งแต่เช้าเลยหรือวันนี้" นางถามด้วยความเป็นห่วงงานแต่งงานวุ่นตั้งแต่เช้าเด็กๆคงเหนื่อยไม่ใช่น้อย

"อ้อไม่เป็นไรเจ้าค่ะพี่สะใภ้ใหญ่ ข้าไม่เหนื่อยข้าดีใจและตื่นเต้นมากที่พี่ใหญ่แต่งงานและได้พี่มาเป็นพี่สะใภ้เจ้าค่ะ" นางตอบด้วยรอยยิ้มเพราะตลอดสองอาทิตย์ที่นางเทียวไปที่บ้านของพี่สะใภ้ใหญ่นางสอนทำอาหารหลายอย่างและพาขึ้นเขาหาผักป่ามาดองเอาไว้จนเต็มห้อง พวกเขาสามพี่น้องไม่ต้องกลัวอดตอนหน้าหนาวอีกแล้วพี่สะใภ้ใหญ่ช่วยทำจนเต็มห้องเสบียง

"ดีแล้วเจ้าไปพักเถอะข้าจะเข้าไปจัดของในห้องกับพี่ชายใหญ่ของเจ้าก่อนจึงจะกลับไปนอนพักเช่นเดียวกัน" นางบอกน้องสามีด้วยรอยยิ้มก่อนจะเข้าห้องไปโดยมีสามีเดินตามหลังเข้ามาช่วยนางทำทุกอย่างเช่นเดียวกัน

"ท่านพี่ข้าว่าจะให้ท่านไปซื้อที่จากที่ติดกันกับบ้านเรายาวไปจนติดลำธารเลยนะเจ้าคะ เอาทั้งสองข้างเลยข้าไม่อยากให้ใครเข้ามาอยู่ใกล้เราอีกในวันข้างหน้า ซื้อทั้งหมดนี้เลยยิ่งดีเอาไว้เป็นสินเดิมให้น้องของท่านทั้งสองคนด้วยและเพื่อลูกของเราที่จะเกิดมาพวกเขาจะได้อยู่ใกล้ๆกันกับญาติพี่น้องและช่วยดูแลกันนะเจ้าคะ"

นางปรึกษาหานตงเทียนที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงหูแดงไปหมดพอได้ยินภรรยาบอกว่าลูกของเรานี้นางใส่ใจทุกคนจริง

"ท่านพี่ไม่สบายหรือเจ้าคะหน้าแดงไปหมดแล้ว" นางตกใจรีบเอามืออิงหน้าผากสามีทันทีก็ไม่ร้อนนี้นา นางจึงมองที่ตาสามีเห็นตาที่มองนางนี้เยิ้มเชียว อ้อเขินนี้เองตกใจหมดคิดว่าเป็นอะไร หานตงเทียนจับมือนางเอาไว้เอาแนบใบหน้าเขามองตานางอย่างอ่อนโยน

"ขอบใจเจ้ามากนะหลิงเอ๋อร์ที่คิดเพื่อน้องของพี่และลูกของเราแต่ให้พี่หาตำลึงเพิ่งก่อนนะตอนนี้พี่นำไปแต่งเจ้าหมดแล้ว" เขาบอกนาง อวี่หลิงหัวเราะสามีด้วยความเอ็นดูคิดว่าเรื่องอะไรตอนนี้เงินน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับนางแล้ว

"ตำลึงที่ข้านี้ยังไรละเจ้าคะที่จะให้ท่านไปซื้อมาก่อนข้าอยากล้อมรั้วเหมือนที่กับบ้านของท่านตา เราจะได้ลงมือปลูกผักผลไม้เอาไว้เลยและข้าอยากให้ท่านพาข้าไปถามช่างมาสร้างบ้านพร้อมเลยให้มีสามหลัง ข้าจะวาดแบบให้น้องของท่านจะได้มีเรือนเป็นของตัวเอง ต่อไปถ้าพวกเขาแต่งงานจะได้อยู่ด้วยกันที่นี้จะได้ไม่มีคนมารังแกพวกเขาด้วยมีท่านกับข้าดูแลยังไงละ" นางบอก

"แต่มันต้องใช้ตำลึงเยอะมากนะหลิงเอ๋อร์ตำลึงที่น้องมีมันจะพอหรือ" หานตงเทียนถาม

"พี่ไม่อยากจะใช้ตำลึงของเจ้า" หานตงเทียนตอบเสียงเบาเขาเป็นสามีเรื่องเงินเขาสมควรที่จะหาเข้าบ้านทำให้ภรรยาอยู่สุกข์สบาย

"เอ้าก็เราแต่งกันแล้วนี้เจ้าคะ ฟังข้านะเราคือครอบครัวเดียวกันถ้าท่านไม่ใช้ตำลึงที่ข้าผู้เป็นภรรยาถ้าเช่นนั้นท่านก็คงไม่รับข้าเป็นคนในครอบครัวสินะ ถ้าเช่นนั้นข้าจะได้กลับไปที่บ้านข้าและไม่มาหาท่านอีก" นางบอกเสียงเข้มดึงมือกลับทันทีอย่างไม่พอใจ หานตงเทียนตกใจรีบกอดนางเอาไว้ทั้งตัว

"ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าเข้าใจพี่ผิดพี่รักเจ้านะหลิงเอ๋อร์พี่ไม่ยอมให้เจ้ากลับไปที่บ้านของน้องน้องต้องอยู่กับพี่เท่านั้น เพียงแต่พี่เกรงใจที่ต้องนำตำลึงน้องมาใช้ก่อนพี่ไร้ความสามรถที่ตอนนี้ตำลึงพี่ไม่มี" หานตงเทียนตอบเสียงสั่น

"พี่อยากแต่งให้เจ้าตั้งแต่วันที่ช่วยเจ้าขึ้นจากลำธารแล้ว" เขาบอกความในใจกับภรรยาพี่ยอมแล้วเจ้าให้พี่ทำอะไรพี่จะทำแต่อย่าทิ้งพี่นะเขากอดนางแนบอก อวี่หลิงกอดตอบสามีของตัวเอง

"ข้าไม่ไปไหนหรอกถ้าท่านไม่ขัดใจข้าที่ข้าออกตำลึงก่อนก็เพราะว่าอีกไม่ถึงสี่เดือนมันจะเข้าหน้าหนาวและหิมะตกหนักทุกปีพวกเราต่างก็รู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหนกว่าจะผ่านไปในแต่ละปีเหมือนที่ข้าเจอมา ข้าจึงอยากให้พวกเรามีบ้านที่แข็งแรงอยู่ถึงตำลึงมันจะหมดไปเราก็หาเอาใหม่ได้แต่ชีวิตของครอบครัวเราหาใหม่ไม่ได้นะเจ้าคะท่านพี่ และต่อไปท่านก็ต้องหาตำลึงมาให้ข้าเก็บจริงไหมเจ้าคะ" นางบอกเหตุผลกับสามีด้วยรอยยิ้มเขาจึงยิ้มให้นางและกอดนางอีกครั้ง

"ขอบใจเจ้ามากหลิงเอ๋อร์พี่สัญญาพี่จะหาตำลึงมาให้น้องเยอะๆเลยดีไหม" หานตงเทียนบอกภรรยาด้วยความมุ่งมั่น ภายภาคหน้าเขาจะหาตำลึงเข้าบ้านให้ภรรยาใช้เยอะๆ