สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 18

ทั้งที่เขาเร่งทำงานทุกวันแต่ก็ใช้เวลาไปกว่าวันที่หานตงเทียนช่วยครอบครัวของอวี่หลิงทำรั้วบ้านและคอกสัตว์ต่างๆจนเสร็จสิ้น สิบสี่วันเต็มหรือสองอาทิตย์นั้นเองเพราะไม่ได้ทำเต็มวันเพราะตอนเช้ายังขึ้นเขาไปเก็บกับดักด้วยทุกวันครอบครัวของนางก็ต้องขึ้นเขาไปเก็บปลาที่น้ำตกทุกวันเช่นเดียวกัน ยังเอาเข้าไปขายที่เหลาทุกวันเช่นเดียวกันและน้องทั้งสองคนของหานตงเทียนก็มาที่บ้านว่าที่พี่สะใภ้ทุกวัน นางสอนพวกเขาทำของไว้กินหน้าหนาวและแบ่งให้กลับไปที่บ้านของสามพี่น้องเช่นเดียวกัน

พออานางไปขายปลานางจะพาเด็กทั้งสองคนไปเก็บหอมป่ากระเทียมป่าลงมาดองและขุดหน่อไม้มาทำดองใส่ใหนึ่งใส่ใหเอาไว้กินนานๆ แม้แต่ทำเป็นเส้นหน่อไม้ตากแดดใส่ตระกร้าเอาไว้ ทั้งสองครอบครัวปลาแดดเดียวนางก็แบ่งให้สามพี่น้องไปเป็นตระกร้าใหญ่เพราะนางต้องแต่งเข้าบ้านของพวกเขาอยู่แล้ว

มื้อเที่ยงกินข้าวที่บ้านนางมื้อค่ำนางทำให้ไปกินกันที่บ้านของพวกเขา หานตงเทียนเร่งวันเร่งคืนทุกวันเพื่ออยากแต่งนางเข้าบ้านตอนนี้ที่ห้องเสบียงของสามพี่น้องก็มีของกินจนเต็มห้องเช่นเดียวกัน

นางพาพวกเขาหาลงมาจากเขาต่างหากไม่รวมที่นางเก็บมาตอนเช้ากับท่านอาของนาง น้องทั้งสองคนจึงติดว่าที่พี่สะใภ้แจเลยทีเดียวเพราะพวกเขาได้ความรู้มากมายจากวาที่พี่สะใภ้ใหญ่

เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยได้กินมื้อเที่ยงเพราะยากจนตั้งแต่นางตกน้ำจนพื้นคืนชีวิตกลับมาทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลยทีเดียว นางยังบิกให้ทุกคนกินให้ครบสามมื้อเพราะตอนนี้ไม่ขาดแคลนเนื้อสัตว์และข้าวแถมยังหาตำลึงได้ทุกวันอีกต่างหาก จึงให้พวกเขาดูแลตัวเองบำรุงร่างกายให้แข็งแรงเพราะหามาแล้วไม่ใช้ไม่กินก็ไม่ต้องหาอย่าละเลยที่จะดูแลคนในครอบครัว ถ้าเราแข็งแรงจะหาตำลึงเท่าไรก็ยังไม่สายซึ่งทุกคนก็เชื่อนาง

เมื่อวานนี้ครอบครัวอวี่จึงส่งปลาสองรอบเพราะวันนี้จะหยุดเพื่อแต่งอวี่หลิงไปบ้านของหานตงเทียนและไปทำพิธีที่บ้านฝ่ายชายในวันนี้

ครอบครังอวี่จึงเอาสินเดิมใส่เกวียนจนเต็มเพื่อไปส่งหลานสาวเข้าพิธีแต่งงานกับหานตงเทียน พวกเขาตื่นกันตั้งแต่ยามอิ๋นเพื่อเตรียมความพร้อมจะทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินทุกคนขึ้นเกวียนออกจากบ้านยามเหมาเพื่อมาส่งหลานสาวเข้าพิธีในตอนเช้ามีผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาย

พวกเขาไม่เชิญคนที่รังเกียจครอบครัวของหานตงเทียนจึงจัดกันเองเอาแค่สองครอบครัวก็พอและผู้ใหญ่บ้านเป็นพยานและญาติฝ่ายชายเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนกันกับบิดาของหานตงเทียนนั้นเอง

ตั้งแต่วันที่ทำรั้วเสร็จหานตงเทียนเอาตำลึงที่สะสมได้หนึ่งร้อยตำลึงเงินเป็นสินสอดแต่งอวี่หลิงเข้าบ้าน ทางท่าตากับท่านยายก็มอบให้อีกสามร้อยตำลึงเงินเพราะนางไม่ต้องการตำลึงเพิ่มอีก บอกให้นางเพียงเท่านี้ของนางที่ได้มาจากขายกวางยังไม่ได้ใช้เลยและยังได้ทุกวันจากการขายปลาอาของนาง ขอร้องนางจึงรับเอาเพียงเท่านี้แต่ของกินเต็มเกวียนที่ขนไปที่บ้านฝ่ายชายไปก่อนแล้วจึงกลับมารับเอาตัวเจ้าสาวและครอบครัว

ข่าวลือดังไปทั่วหมู่บ้านที่นายพรานตาบอดแต่ภรรยาค่าสินสอดได้มากกว่าคนตาดีหลายเท่า สร้างความอิจฉาไปทั้งหมู่บ้านทุกต่างก็บอกว่าได้เยอะก็ช่างแค่คนพิการตาบอด ทั้งที่จริงแล้วพวกชาวบ้านต่างหากที่ใจบอดที่ต่างเล่าลือกันมาว่าถ้าใครได้แต่งให้คนพิการจะไม่มีใครอยากแต่งให้ครอบครัวของตนเองอีกต่อไปนั้นเอง

พวกเขาจึงกลัวว่าลูกหลานจะไม่ได้แต่งงานออกไปนั้นเองช่างมีความคิดที่โง่งมยิ่งนัก อวี่หลิงนางไม่สนใจคนที่ขยันทำกินต่างหากที่ไม่อดตายมันไม่เกี่ยวกับคนพิการอะไรเลยเอาหัวโบ้ตีนคิดกันละมัง

พอเจ้าสาวมาถึงหน้าบ้านหานตงเทียนมารับเอาเจ้าสาวลงเกวียนด้วยความอ่อนโยนเขาประคองนางลงให้ยืนจนมั่นคงแล้วจูงมือนางเข้าบ้านของพวกเขาที่ตอนนี้ตากับยายและผู้ใหญ่บ้านนั่งรออยู่ในบ้าน

รวมพิธีการทั้งกราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันและยกน้ำชาให้ญาติทั้งสองฝ่าย ก่อนจะส่งตัวเจ้าสาวเข้าห้องจากนั้นก็กินกันในครัวครัวอวี่หลิงนางแอบกินขนมกาแฟในมิติของนางเรียบร้อยจึงไม่รู้สึกหิวข้าวเพราะนางกินไปอย่างเยอะขนมจีบซาลาเปาน้ำเต้าฮู้นางกินเกลี้ยงไม่ยอมอดข้าวอย่างแน่นอนกองทัพต้องเดินด้วยท้อง

แค่รอสามีมาเปิดผ้าคลึมหน้าให้ก็จบพิธีแล้วทำตามที่ตากับยายอยากจัดให้กับนางก็เท่านั้นเพราะพวกท่านไม่คิดไม่ฝันว่าครอบครัวจะร่ำรวยขึ้นมาภายในครึ่งเดือน จึงต้องการจัดงานให้อวี่หลิงที่เป็นคนพาครอบครัวร่ำรวยขึ้นมานั้นเอง

ตากับยายฝากฝั่งนางกับหานตงเทียนทุกวันที่เขาไปที่บ้านและช่วยงาน จนนางต้องบอกให้หยุด

"ไม่ต้องสั่งความมากหรอกเจ้าค่ะเราอยู่ใกล้กันเดินไปหากันทุกวันก็ได้ หลานจะมาที่บ้านยายทุกวันเลยถ้าไม่ติดธุระที่ไหนจนมาไม่ได้" ทั้งสองจึงยอมวางใจ

ทุกคนกินข้าวอิ่มต่างก็ช่วยกันเก็บล้างช่วยน้องทั้งสองของหานตงเทียนก่อนจึงขึ้นเกวียนกลับบ้านนางนั่งรอสามีมาเปิดผ้าจนจะหลับแล้วนานจังเลยขนาดไม่มีงานเลี้ยงนะนี้

เสียงคนเดินมาที่ห้องคงเป็นสามีเพราะก่อนหน้านั้นอวี่ซิงเอาขนมมาให้นางกินรองท้องและนั่งเป็นเพื่อน ทั้งน้องสาวของสามีด้วยที่แอบเข้ามาหาพี่สะใภ้ใหญ่เพราะกลัวว่านางจะหิวนั้นเอง

ทุกคนช่างใส่ใจนางที่ภพเก่าอยู่ตัวคนเดียวมาที่นี้มีครอบครัวของตายายกับอาผู้ชายที่รักนางและยังมีสามีและน้องของเขาอีก หานตงเทียนเดินเข้ามาด้วยความร้อนใจเพราะกลัวนางจะหิวจึงรีบเปิดหน้านางก่อนทั้งสองคนสบตากันนางมองหน้าสามีที่ยังคงใส่หน้ากากปิดตาอีกข้างเอาไว้

ดวงตาวันนี้ยังดีเปิดเพียงดวงตาที่นางเย็บให้ตาไม่บอดสนิทเสียหน่อย แค่มีแผลเป็นที่หางตาตอนที่นางถามสามีดู จึงลองเย็บให้เขาใส่อันหนึ่งในวันแต่งงานของเราไม่ต้องอายข้าไม่เคยรังเกียจพี่ นางบอกตอนเอาหน้ากากให้เขาลองใส่ดูและพอดีเปะและหานตงเทียนก็ชอบมาก

"หลิงเอ๋อร์หิวมากไหมพี่ขอโทษที่มาช้า" เขาสบตานางด้วยความลึกซึ้งหานตงเทียนบอกวันนี้เจ้าสวยของเขานางสวยมาก

เขาบอกนางจึงอายหน้าแดงและบอกเขากับไปว่า

"ท่านก็หล่อมากเหมือนกันเจ้าค่ะ" จากนั้นจึงหัวเราะกันเบาๆหานตงเทียนจึงรินเหล้ามงคลใส่จอกสองอันและเอามือคล้องแขนกันดื่มเหมือนในละครเลยเราอวี่หลิงคิดในใจตอนคล้องแขนดื่มเหล้ามงคลกับสามี

จากนั้นจึงพากันกินข้าวที่ใส่ถาดมาวางเอาไว้ให้แล้ว

"ฝืนกินหน่อยนะมันคือของมงคลงานแต่งของเราเดี๋ยวมื้อเที่ยงพี่จะทำให้น้องกินร้อนๆ" เขาบอกนางอย่างใส่ใจ

"ไม่เป็นไรข้ากินได้เจ้าค่ะ" นางหยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปากถึงแม้มันจะจืดชืดไปหน่อยแต่ได้กินกับคนที่ใส่ใจมันก็อร่อยได้นะนางคิดและคีบอาหารใส่จานให้สามีของนางด้วยเพราะเขาคีบให้นางจนพูนจานแล้วนั้นเอง