ฟราเทลเลียส

ตอนที่ 6.1 : เงาทมิฬ!

ตอนที่ 6 : เงาทมิฬ!

นี่ก็เป็นเวลามากกว่าสามวันแล้วที่คราเทลอาศัยอยู่ร่วมกับเนเธอร์ที่บ้านพักของเขา หนังสือที่เธอซื้อมาจากร้าน ‘ปลายเวทย์’ก็ถูกอ่านจนจบไปประมาณสามเล่มได้ ซึ่งคราเทลนั้นถึงกับหลงรักหนังสือพวกนั้นไปโดยปริยาย

หญิงสาวคิดอย่างหมายมาดว่าถ้ามีโอกาสไปที่นั่นอีกล่ะก็ เธอจะต้องหาซื้อหนังสือคาถาเวทมนตร์มาอ่านแล้วท่องจำให้ขึ้นใจให้ได้อย่างแน่นอน!

แต่ตอนนี้หญิงสาวก็มีอย่างหนึ่งที่ค้างคาอยู่ในใจมาหลายวันแล้ว และสิ่งที่น่าแปลกก็คือ...ทั้งๆที่เนเธอร์บอกว่าเขามีเพื่อนที่ร่วมเช่าบ้านอยู่ด้วยอีกคน เธอกลับไม่เคยได้เห็นหน้าตาของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

ฉะนั้น ไม่ว่ายังไง เธอก็ควรจะถามเอาคำตอบจากคนที่น่าจะรู้ดีที่สุด!

“นี่ พี่เนเธอร์” หญิงสาวที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะอาหารตัวเล็กเอ่ยเรียกผู้เป็นพี่ชายซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามในห้องครัวด้วยน้ำเสียงใคร่รู้ซึ่งถ้าสังเกตดูดีๆแล้วก็จะรู้ว่า น้ำเสียงของเธอนั้นแฝงไปด้วยการกดดันอยู่กลายๆ เพียงแต่เนเธอร์แกล้งทำเป็นไม่สนใจมันก็เท่านั้นเอง

“ทำไมเหรอ” เสียงทุ้มถามกลับในขณะที่มือนั้นหยิบแก้วน้ำของตนเองขึ้นดื่ม วันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องพาคราเทลไปรายงานตัวที่โรงเรียนฟราเทลเลียส แต่กว่าจะถึงเวลารายงานตัวก็อีกประมาณสี่ชั่วโมงต่อจากนี้

“ฉันสงสัย ว่าทำไมฉันอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนที่เช่าบ้านหลังนี้ร่วมกับพี่เลยอ่ะ” คราเทลเอ่ยพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นเพราะคิดว่าเนเธอร์จะต้องรู้เรื่องอะไรสักอย่างเป็นแน่

แต่ชายหนุ่มกลับเอาแต่ส่ายหน้าส่งให้พร้อมตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งๆที่เขาเองเนี่ยแหละเป็นคนที่คอยขัดขวางไม่ให้โจเซฟเข้ามาเจอหรือเข้ามาทักทายคราเทลอยู่ตลอดเวลา

ไม่ว่าจะเป็นเวลาออกจากบ้าน เขาก็คอยคะยั้นคะยอให้คราเทลตื่นเร็วกว่าปกติแล้วพาออกไปข้างนอกเสมอ ส่วนพอถึงเวลาเย็น เขาก็จะพากลับมาบ้านหลังจากแน่ใจแล้วว่าเป็นเวลาที่โจเซฟกลับเข้าห้องไปแล้ว

‘ก็แน่ล่ะ เจ้าหมอนั่นทำท่าอยากจะรู้จักคราเทลขนาดนั้น มีหรือที่ฉันจะปล่อยให้มันมายุ่งวุ่นวายกับน้องสาวสุดที่รักของฉันได้ง่ายๆ’ เนเธอร์คิดพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก ซึ่งการกระทำของเขานั้นอยู่ในสายตาของผู้เป็นน้องสาวทุกประการ

“ตกลงมันเป็นฝีมือพี่ใช่ไหม!!” คราเทลเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับแยกเขี้ยวอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจอารมณ์ขี้หวงของพี่ชายคนนี้จริงๆว่าจะหวงไปถึงไหน ทั้งๆที่เธอเองก็ใช่ว่าจะมีเสน่ห์อะไรมากมายจนต้องหวงอย่างออกหน้าออกตาแบบนี้

“เฮ้อ! ฉันถามจริงๆนะพี่ ไอ้อาการหวงแบบขวางโลกของพี่นี่มันหนักไปหรือเปล่า” คราเทลตัดสินใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบมากกว่าเดิม พยายามจะถามหาเหตุผลที่เข้าท่าแต่คำตอบที่ได้มากลับตรงกันข้ามกับความคิดของเธอโดยสิ้นเชิง

“ก็ทำไมอ่ะ พี่มีน้องสาวอยู่คนเดียว จะหวงอ่ะ! ใครจะทำไม!”

“อะไรเนี่ยพี่ เถียงกลับอย่างกับว่าเป็นเด็กสามขวบไปได้” คราเทลเริ่มฉุนขึ้นมาบ้างกับการเถียงคำไม่ตกฟากของพี่ชาย ทั้งๆที่ปกติแล้วคนเป็นคนสบายๆ ร่าเริงแจ่มใสอยู่ตลอดแท้ๆ

“โว้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว! เอาเป็นว่าฉันหวง!!” ว่าแล้วเนเธอร์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยสีหน้างอๆที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขา ‘งอนจัด’ ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องครัวราวกับว่าเป็นผู้หญิงที่กำลังงอนแฟนอยู่ ทั้งๆที่เธอเป็น ‘น้องสาว’ ไม่ใช่ ‘แฟนสาว’ ของเขา

“ให้มันได้อย่างนี้สิ” ยัยตัวแสบพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับพร้อมกับกรอกตาไปมาเพื่อคิดหาวิธี ‘ง้อ’ พี่ชายขี้งอนของตนเอง

แต่แล้ว...ยังไม่ทันที่คราเทลจะนึกอะไรออก ร่างๆหนึ่งก็ก้าวตรงเข้ามาในห้องครัวโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ดีนะที่เธอได้รับการฝึกมาแล้ว เรื่องพวกนี้จึงยากที่จะผ่านสายตาของเธอไปได้ ยิ่งเมื่อเธอใช้สมาธิหรืออยู่ในที่ๆโล่งและเงียบกว่าปกติ

คราเทลเงยหน้าขึ้นมอง ‘แขก’ ที่มาเบียดเบียนความเป็นส่วนตัวของเธอด้วยแววตาราบเรียบ อีกฝ่ายนั้นเป็นชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทไว้ยาวระต้นคอ ดวงตาสีเดียวกันภายใต้กรอบแว่นแลดูแล้วเป็นคนสุขุม แต่แววตาของเขาที่จ้องตรงมายังเธอนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเขา ‘ไม่ธรรมดา’ แต่เธอก็ไม่สามารถระบุได้เหมือนกันว่าเขาต้องการจะสื่อสารอะไรกับเธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังคิดอะไร ในแง่ดีหรือในแง่ร้าย

“เธอคงเป็นน้องสาวของเนเธอร์สินะ” ชายหนุ่มในเสื้อสีน้ำตาลเข้มกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตรงข้ามกับเธอในที่ๆพี่ชายของคราเทลเพิ่งจะลุกออกไปเมื่อครู่นี้

คราเทลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ ‘พยายาม’ จะให้สุภาพว่า “ฉันชื่อคราเทล เป็นน้องสาวของพี่เนเธอร์ แล้วพี่คือ....”

“ฉันชื่อโจเซฟ นาโดเรน” โจเซฟกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มให้หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดงอย่างสุภาพ และนั่นก็ทำให้คราเทลยิ้มตอบออกมาเช่นกัน

เพล้ง!

เสียงของแก้วภายในตู้ที่แตกออกจากกันส่งผลให้สายตาของเธอและโจเซฟหันไปมองยังที่มาของต้นเสียงเป็นจุดเดียว แต่ยังไม่ทันที่คราเทลจะได้เอ่ยอะไรออกมา เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกอย่างต่อเนื่อง

เพล้งๆๆๆๆ!

“หมอบลง!” เสียงเข้มของโจเซฟดังขึ้นอย่างร้อนรนก่อนจะกระโดดข้ามฝั่งมาคว้าตัวเธอลงไปนอนลงที่พื้นโดยที่มีร่างของชายหนุ่มที่หนากว่าเธอนอนทับอยู่ด้านบน

โครม!

เสียงของอะไรบางอย่างที่พังลงมาพร้อมกับเสื้อผ้าข้าวของที่แตกกระจายและกระเด็นไปเต็มห้องครัวทำให้ดวงตาสีอเมทิสต์เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจในขณะที่โจเซฟนั้นผละออกจากตัวเธอแล้วฉุดให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน

เสื้อสีน้ำตาลของโจเซฟบัดนี้เต็มไปด้วยคราบของฝุ่นสีขาวและสีเทา แทบที่บริเวณปลายแขนของเขายังมีเศษแก้วบาดจนเรียกเลือดสดๆให้ไหลออกมาอย่างน่ากลัวเสียจนคราเทลรู้สึกผิดที่เขามาปกป้องเธอจนได้รับบาดเจ็บ

คราเทลรีบดึงโบว์ผูกผมสีดำของตนเองออกมาแล้วคว้ามือของชายหนุ่มเอาไว้โดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว จากนั้นก็จัดการผูกโบว์ของเธอทับกับแผลของโจเซฟเพื่อห้ามเลือดแล้วผงะออกมาอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อกี้นี้นะ” คราเทลเอ่ยพลางกวาดตามองดูรอบๆ เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเสียจนคราเทลตั้งตัวไม่ถูก

ตู้เก็บจานชามของบ้านบัดนี้ล้มลงมากองที่พื้นโดยที่ข้าวของในนั้นแตกละเอียดราวกับว่ามีใครบางคนผลักมันลงมา มิหนำซ้ำ ตำแหน่งที่มันตกลงมายังเป็น....โต๊ะอาหารที่เธอและโจเซฟนั่งอยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว!

‘แล้วใครเป็นคนทำ?!’ คราเทลร้องถามตนเองในใจก่อนที่ดวงตาของเธอจะสังเกตเห็นเงาสีดำสนิทจำนวนไม่น้อยนั้นเคลื่อนไหวไปตามกำแพงห้องและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายราวกับว่ามันกำลังหาโอกาสที่จะเล่นงานเธอหรือโจเซฟอีก

ตึกๆๆๆ!

เสียงวิ่งที่ดังมาจากด้านนอกพร้อมกับเนเธอร์ที่ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าห้องครัวพร้อมกับสีหน้าตกใจส่งผลให้คราเทลเบือนไปมองเขาชั่วครู่แล้วหันมาสบตากับโจเซฟซึ่งกำลังยืนมองดูเงาสีดำสนิทพวกนั้นด้วยแววตาสงบนิ่ง

“นี่มัน....เกิดอะไรขึ้น?!” เนเธอร์ตะโกนออกมาอย่างมึนงง เตรียมจะก้าวเข้ามาในห้องครัวแต่มือบางกลับยกขึ้นมาห้ามการกระทำของเขาเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งเข้ามานะพี่” น้ำเสียงเคร่งเครียดดังออกมาจากริมฝีปากบางได้รูป ซึ่งแววตาจริงจังของเธอสามารถทำให้พี่ชายของเธอสงบลงได้ แต่คิ้วของเนเธอร์ที่ขมวดเข้าหากันก็สามารถบอกได้ว่าเขากำลังกังวลมากแค่ไหนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หญิงสาวละสายตาจากใบหน้าเป็นกังวลของเนเธอร์พร้อมกับมองตามเงาสีดำสนิทที่มีรูปร่างเหมือนกับคนที่เริ่มหยุดการเคลื่อนไหวราวกับรู้ตัวแล้วว่าพวกมันกำลังถูกจ้องมองอยู่

ร่างของพวกมันค่อยๆหล่นลงมาจากเพดานราวกับว่าเป็นของเหลวชนิดหนึ่ง ก่อนที่ร่างของพวกมันจะก่อตัวขึ้นมาเป็นรูปร่างที่มีมิติขึ้นมา ยืนเผชิญหน้ากับเธอและโจเซฟด้วยดวงตาสีแดงโลหิตของพวกมันซึ่งมีทั้งหมดสี่ตัว

“พวกแกเป็นใคร” คราเทลเอ่ยพร้อมกับสะบัดข้อมือทั้งสองข้างของตนเองตามสัญชาตญาณที่เตรียมพร้อมกับการต่อสู้ นานแล้วที่เธอไม่ได้แสดงอาการจริงจังแบบนี้ และหลังจากที่คราเทลสะบัดข้อมือเสร็จ มือทั้งสองข้างของเธอก็ไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไปเพราะกาตาร์* ถูกเรียกขึ้นมาในมือของเธอเป็นที่เรียบร้อย

ใบมีดที่ถูกแกะสลักด้วยอักขระมนตราสีทองและด้ามจับที่ที่มีลักษณะเป็นสนับมือสีน้ำตาลแดงทำให้คราเทลรู้สึกใจชื้นขึ้นไม่น้อย เพราะอาวุธที่มีอยู่ในมือของเธอทำให้หญิงสาวรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกมากโข

“เป้าหมายของเราคือทายาทแห่งโดมีนาน....” น้ำเสียงราบเรียบ แหบแห้งและไร้อารมณ์ราวกับซากศพส่งผลให้ร่างบางถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อะไรบางอย่างในตัวเธอนั้นบอกว่าสิ่งที่พวกมันหมายถึง....เธอ

‘คิดอะไรของเราเนี่ย’ หญิงสาวคิดพลางสะบัดศีรษะไปมาอย่างสับสนก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาที่มุ่งมั่นและเริ่มคุกกรุ่นไปด้วยแววโรจน์

“ทายาทอะไรของพวกนาย ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่เรเมอร์กับนาโดเรน!” คราเทลประกาศกร้าวพร้อมกับชัดสีหน้าอย่างไม่พอใจและหงุดหงิด สังเกตได้จากคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันจนจะกลายเป็นปม รวมไปถึงกาตาร์ในมือที่ถูกกระชับแน่นขึ้นเป็นสัญญาณเตือนว่า ‘ถ้าหากยังพูดจาไม่รู้เรื่องอีกล่ะก็ งานนี้เจอดีแน่ๆ’

ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาจากอีกฝ่าย แต่เงาสีดำปริศนาเหล่านั้นกลับผายมือออกมาด้านข้างลำตัวเพื่อเรียกอาวุธขึ้นมาในมือ ดาบซึ่งมีขนาดเรียวยาวกว่าดาบทั่วไปปรากฏขึ้นในมือสีดำสนิทของพวกมันก่อนที่จะถูกกระชับแน่นจนเกิดเป็นเสียงและเป็นสัญญาณอันตรายที่เตือนให้ทุกคนในบริเวณนี้เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

“ก็ดี!” ยัยตัวแสบก็กระตุกยิ้มที่มุมปากราวกับได้เจอเรื่องสนุก ส่วนเนเธอร์นั้นก็เรียกดาบประจำตัวของตนเองขึ้นมาเช่นกันทั้งๆที่รู้ดีว่าเขาไม่สามารถเข้าไปช่วยได้โดยที่คราเทลไม่ได้ร้องขอ และถ้าหากว่าเขาเข้าไปช่วยแบบไม่ทันได้ถามความเห็นของเธอล่ะก็ มีหวังจะโดนโกรธเอาได้ทั้งๆที่เขาเองก็หวังดีกับเธอแท้ๆ

ตอนนี้ จะมีก็เพียงแต่โจเซฟเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพมือเปล่า ไร้อาวุธที่จะป้องกันตนเอง ซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่เดาว่าเขาคงจะได้รับบาดเจ็บจึงไม่สามารถเรียกใช้อาวุธของตนเองได้ถนัดนัก

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทยังคงอยู่ในอาการนิ่งสงบเช่นเดียวกับที่ผ่านมา ราวกับว่ากำลังรอดูสถานการณ์ทั้งๆที่ตอนนี้ เขาควรจะหาที่หลบเพราะบาดเจ็บ หรือเรียกอาวุธขึ้นมาถ้าหากยังสู้ไหว แต่เขาก็ไม่ทำ! เพียงแต่คอยยืนอยู่ข้างๆคราเทลเหมือนกับว่าจะคอยคุ้มครองเธอยังไงยังงั้น

เคร้ง!