3 ขอโทษง่ายๆ
830 Words
เกาะส่วนตัว
"บลายธ์ระวังเจอแมงกระพรุนนะลูก" เอมม่าตะโกนเตือนลูกสาว ยามที่เธอกำลังว่ายน้ำในทะเลใสสีเขียวมรกต ตัดกับชุดว่ายน้ำขาวสะอาด
หลังมีคนดูแลหาดแจ้งว่า เมื่ออาทิตย์ก่อนนักท่องเที่ยวคนนึงถูกพิษแมงกระพรุนเกือบคร่าชีวิต
"ไม่ต้องห่วงหนูค่ะ ตัวมันเล็กขนาดนั้นทำอะไรหนูไม่ได้หรอก" หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจ เธอวางแผนไว้ว่าจะเที่ยวเล่นให้สนุก จนถึงวันเปิดเรียนในอาทิตย์หน้า
แล้วทะเลแห่งนี้ก็คือแพลนที่เคยคิดไว้ ว่าสักครั้งจะมาว่ายน้ำเล่นให้เหมือนตัวเองตอนเป็นเด็ก
"เก่งจริงๆตัวแค่นี้"
"....นิดหน่อยเอง"
"แม่ไปเอาน้ำจืดมาเตรียมไว้ให้ลูกดีกว่า" พอเห็นว่าลูกสาวว่ายน้ำเกือบหลายชั่วโมงแล้ว ท่านเลยรีบลุกพรวด ไปเอาขวดน้ำเปล่าในตะกร้าไม่ไกลนัก
"ตุ๊บป่อง ตุ๊บป่อง" หญิงสาวยังทำเสียงเลียนแบบปลาทะเล มันคอยว่ายมาใกล้ ราวกับคุ้นชินเวลามีมนุษย์มาแย่งพื้นที่อาศัย
@ อีกด้านนึง
"หน้าผมมันเหมาะกับทะเล?" ลูกชายทวนคำถามกับมารดา ตอนที่ท่านบังคับเขามาถึงเกาะส่วนตัวของครอบครัว ที่ยังปล่อยนักท่องเที่ยวเข้ามากระจายรายได้
"แม่ก็อยากให้เซนโซ่ได้พักสายตาบ้างไงจ้ะ" ท่านชำเรืองมองลูกชายเป็นระยะ นานนับครั้งได้ที่จะเห็นเขาอยู่ในชุดสบายๆ ใส่เพียงเสื้อยืดขาว สวมทับเสื้อเชิ้ตโทนสีฟ้ากับกางเกงสามส่วน
"ไปพักก่อน" ทว่าสามีบอกเสียงเรียบ รู้ดีว่าการเป็นแพทย์เฉพาะทางในโรงพยาบาลแทบไม่มีเวลาพักผ่อน
"ผมไปยิมแล้วกัน" ร่างสูงส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิทรู้ มันคงไม่พ้นกีฬาคู่ใจนั่นคือการฟันดาบ
"เฮ้อ...เฮียก็รู้ว่าเรามาเพราะเรื่องอะไร" พอลูกชายหันหลังลับสายตา โมอารีบหันมาแห้วใส่สามีอย่างขุ่นเคือง
"จะบังคับลูกทำไม" ซิลค์ถามต่อ ใบหน้าเขาไม่เคยยินดียินร้ายกับเรื่องที่ได้ยิน
"แต่เราเป็นผู้ใหญ่นะคะ จะผิดคำพูดกับคนอื่นไม่ได้ แล้วเราก็ไม่ได้บังคับซะหน่อย"
"ไม่บังคับ?"
"แค่วานเล็กน้อยเองเฮีย" โมอาฉีกยิ้มอ่อนให้สามี ยิ่งท่านพูดก็เหมือนจะแก้ตัวปานนั้น
"ถ้าลูกไม่เต็มใจ...ห้ามบังคับ" แต่ฝ่ายสามียังยืนกราน ท่านจะไม่กดดันลูกชายที่รู้นิสัยใจคอ
"ค่ะเฮีย"
@ โรงยิม
เคล้ง~
เสียงปลายดาบยาวฟันกระทบกัน หากแต่ฝ่ายนึงยังลุกเดินหน้า แล้วอีกฝ่ายเอาแต่ก้าวถอยหลัง จนในที่สุดดาบในมือร่วงลงพื้น
"มึงหาคู่ฝึกที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไง!!!" ครั้นจะมาระบายอารมณ์ขุ่นมัว แต่ต้องโมโหหนักกว่าเดิม ยามที่คู่ฟันดาบอ่อนหัด ราวกับไม่เคยเล่นมัน
ฝ่ามือหนากระชากหมวกป้องกันตัวเองโยนทิ้ง เผยใบหน้าหล่อเหลามีเหงื่อรำไรตรงขมับ
"ขอโทษครับนาย" ตุลย์รีบเอ่ยทันที เขาอุตส่าห์ดึงตัวนักกีฬาที่อ้างว่าเป็นมือหนึ่งของโรงยิม
ทว่าภาพการต่อสู้เมื่อกี้ แม้เขาไม่ใช่คู่เล่นเอง ยังเห็นได้ชัดว่าฝีมือไม่เอาไหน
"มึงกลับไปซะ!" เซนโซ่เอ่ยสั่ง ตอนอีกฝ่ายยังยืนนิ่ง
"...คือ" น้ำเสียงแผ่วเบาดังมาจากในหมวก
พรึ่บ! ปลายดาบยาวในมือหนา รีบตวัดใต้หมวกให้มันหลุดออกพ้นทาง
"เธอ!!!" น้ำเสียงเข้มหลุดเรียกทันที หญิงสาวเมื่อสองปีก่อนมายืนตรงหน้า ผมสลวยพริ้วสไวร่วงหล่น ไม่เหมือนเด็กสาววัยละอ่อนอีกแล้ว
"ฉันแค่จะมาลองเล่นดู ไม่ยักรู้ว่าจะได้เจอพี่เซนโซ่" ใบหน้าดุจตุ๊กตาฝืนยิ้มเจื่อน เธอแค่อยากลองมาเล่นดูเฉยๆ ไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้จะคือเขา พึ่งเห็นตอนตุลย์เดินเข้ามาเลยพอเดาได้
"เธอตั้งใจตั้งแต่แรกต่างหาก!" ร่างสูงโยนอาวุธกีฬาส่งให้ลูกน้องคนสนิท มันพาลเสียอารมณ์ไปหมด แล้วพอจะเดาได้ว่าทำไมมารดาถึงอยากมาที่นี่ คงนัดกันไว้เพราะเรื่องเก่าในอดีต
"ฉันยังไม่เคยขอโทษพี่เซนโซ่เลยนะคะ" ร่างบางบอกเสียงอ่อน ก้มลงอย่างรู้สึกตนกในความผิดตัวเอง
"เหอะ!!!..เธอทำให้คนอื่นมองฉันในแง่ร้าย แล้วจะมาขอโทษง่ายๆแค่นี้เอง?" ร่างสูงหันกลับมาต่อว่า
"แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ควรทำไม่ใช่เหรอคะ"
"ฉันไม่ยกโทษแล้วไม่ให้อภัย จำใส่หัวเธอไว้ซะ!!!" ร่างสูงทิ้งคำพูดสุดท้าย หมุนตัวเดินไปทิ้งให้ดวงตากลมคู่สวยมองตาม
"ทำตัวดีๆไว้บลายธ์" เธอต้องข่มตัวเองไว้ เมื่อเวลานี้ยังไม่สมควรจะโวยวาย
...................................................
555 ถ้าใครเจออิโซ่ในเรื่องของคนอื่น จะรู้นิสัยดีว่ามันน่าหมั่นไส้จริงๆ
- Writer
