7. มีหมามาเพ่นพ่าน
744 Words
หลายวันต่อมา_
"เราต้องอดทนไว้บลายธ์" ขณะร่างบางในชุดนักศึกษา กำลังรวบหางม้าขึ้นสูง โชว์รูปหน้าทรงเรียวบวกกับแก้มป่อง
ซึ่งเธอต้องย้ายมาเข้าเรียนชั้นปีสาม เลี่ยงการรับโทษเพราะความผิดที่บิดาก่อไว้ ด้วยกฏหมายขั้นรุนแรง ที่เจาะจงไปทั้งครอบครัว
พอเธอตกลงกับมารดาได้ จึงได้ให้โมอาลงชื่อรับเป็นผู้ปกครองแทน เลยรีบย้ายถิ่นฐานออกนอกประเทศ
"แค่สองปีเอง จะไปยากอะไร" น้ำเสียงใสเอ่ยให้กำลังใจตัวเอง เธอคือความหวังเดียวที่มารดารอคอย ลุกยืนสำรวจเรือนร่างผ่านกระจก แล้วคว้ากระเป๋าเป้สะพายข้าง
"อาหารเช้าวันนี้คือข้าวผัดครับ" เสียงของตุลย์บอก เขาต้องรับหน้าที่คอยอำนวยความสะดวกให้นักศึกษาสาว เชกเช่นเจ้านายอีกคนเพียงชั่วคราว
"ที่นี่ตอนเช้ารถติดใช่ไหมคะ"
"ครับ แต่เราออกก่อนเวลาน่าจะทันเข้าเรียนครับ"
"มากินอยู่แบบสบายเกินไปนะ" เป็นเจ้าของเพ้นเฮ้าส์พูดขึ้น ตอนเขาเดินออกจากห้องส่วนตัว ในชุดมาดเนียบตามสไตล์ผู้ชายรักกฏระเบียบ ยกเว้นนัยน์ตาคมที่ดุดัน
"ถ้าอยากจะใช้งานก็ได้ค่ะ ไม่อยากติดหนี้บุญคุณ" แค่นี้เธอก็รู้ซึ่งในน้ำใจที่โมอาหยิบยื่นให้ ยกเว้นเขาคนเดียว
มือบางจับช้อนตักข้าวผัดทาน พร้อมนมจืดรสพร่องมันเนย เรียกได้ว่าอร่อยสมบูรณ์แบบ
"ดี! ตอนเย็นก็กลับมาเก็บกวาดด้วย ช่วงนี้มีหมามาเพ่นพ่านบ่อย" ฝ่ามือหนาตักข้าวทาน พลางชำเรืองมองนาฬิกาเรือนหรูตรงข้อมือ
"ระวังหมากัดนะคะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยมอง ฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงตัว
ตุ๊บ!
"เอาไปล้างด้วยล่ะ ฉันไม่ชอบให้มีกินอาหารในนี้" คนบอกจับจานข้าวกระแทกวางตรงเบื้องหน้านักศึกษาสาว ก่อนลุกขึ้นยืนไปคว้าหมวกนิรภัยที่ลูกน้อง
"เขาดุแบบนี้ทุกวันเลยไหม" พอเห็นว่าอยู่กับลูกน้องคนสนิทกันสองคน เลยเอ่ยถามให้กระจ่าง
"ธรรมดาครับ"
@ สนามมวย
"ได้ข่าวว่ามีนักมวยโดนวางยาเพิ่มเหรอเฮีย" เซนโซ่เอ่ยถามขึ้น เมื่อเขาซิ่งรถมอเตอร์ไซค์มายังที่นี่ เป็นอีกนึงหุ้นส่วนที่กอบโกยรายได้
"อืม คนนอก" ลาไคบอก ไม่ไกลนักมีลูกสาวอย่างโมเน่กำลังวิ่งเล่นกับพี่เลี้ยง
"จะเอายังไงต่อดีครับ พวกนักพนันก็ไม่ยอมด้วย" ครูฝึกนักมวยพูด เขาต้องให้ผู้เป็นเจ้าของตัดสินใจ
"เริ่มใหม่ให้มันซะ!" เซนโซ่เอ่ยบอกเอง ถ้าไม่ทำเช่นนั้น ต้องมีคนลุกขึ้นโวยวายอีก คงไม่พ้นเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจสอบ
"คราวนี้อย่าให้มันพลาด" ลาไคบอกสั่งอีกเสียง
"อุงเอนโอ่...." เป็นเด็กหญิงวัยหัดพูดวิ่งเข้าทักทาย เธอจำหมอหนุ่มในฐานะคนฉีดวัคซีนให้ทุกเดือน
"ว่าไง วันนี้อยากต่อยมวยอีกเหรอ" ร่างสูงย่อตัวลงมาอุ้มโมเน่ ดวงตาใสบริสุทธิ์จนน่าทนุถนอม เหมือนกับมารดาไม่มีผิด
"คุณหนูไม่ยอมเลิกเล่นเลยครับ" ครูฝึกนักมวยบอก ท่าทีเหน็ดเหนื่อยไหนจะวิ่งสั่งงาน แถมยังคอยสอดส่องลูกเจ้านาย
"ไปโรงพยาบาลไหม มียาแก้เด็กดื้อนะ" เซนโซ่บอกผ่านใบหน้าเรียบ นึกหมั่นเขี้ยวจนบีบแก้มป่องเบาๆ
"ม่าย..." เด็กน้อยส่ายหน้า
"คงต้องเอาไปเผื่อพี่ด้วยแหละ ป่านนี้พิพิมไล่จับไม่ทันแล้ว" ลาไคบอกทีเล่นทีจริง แล้วช้อนอุ้มลูกสาวใส่อกแกร่ง
"คืนนี้ไม่ไป?" น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม เพราะว่าคืนนี้ทุกคนต่างนัดกันประชุมงานโกดัง ที่ผับของพิพัฒน์
"เดี๋ยวบอก มึงไปรอก่อนเลย"
"ไม่อ่ะ จะฟันดาบหาคู่ให้หน่อย" ทว่าร่างสูงหันไปบอกทางครูฝึกนักมวยแทน
"คู่ฝึกในนี้เหรอครับ?" ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก มันจะไปมีได้อย่างไร
"ให้ห้านาที" พอพูดจบ คนบอกก็รีบเดินไปในห้องวีไอพี ราวกับไปเปลี่ยนชุดรอ ทั้งที่กำลังจะมีการแข่งมวยเถื่อนในอีกไม่กี่นาที
"ปวดหัวอีกแล้วกู!!!" เขาได้ยกมือกุมขมับอยู่คนเดียว ครั้นจะขอความเห็นจากใครก็ไม่มีคนอยู่แล้ว
.....................................................
- Writer
