8. จบยัง?
972 Words
ครืน~ ครืน~
"ว่าไงครับ" เซนโซ่รีบรับสายเรียกเข้าทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์มารดา ตอนเขากำลังจะออกจากสนามมวย
"วันนี้หนูบลายธ์ไปเรียนวันแรก เซนโซ่แวะไปรับน้องหน่อยได้ไหมลูก แม่อยากชวนมากินข้าวที่บ้าน" ปลายสายบอกอย่างอารมณ์ดี พร้อมเสียงแทรกเข้ามาเหมือนง่วนกับการทำอะไรสักอย่าง
"ผมลูกคนเดียว" ฝ่ามือหนาในถุงมือกระชับ จับคันเร่งบิดเสียงดังบ่งบอกอารมณ์ฉุนเฉียว
"แม่แค่เห็นว่าหนูบลายธ์มีตัวคนเดียวที่นี่ แวะไปรับที่มหาวิทยาลัยหน่อยนะ แม่โทรหาตุลย์แล้วไม่ว่าง"
"ไม่รับปาก" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอกประโยคสั้น จนสายสนทนาตัดไปถึงดึงกระจกหมวกนิรภัยลง
@ มหาวิทยาลัยชื่อดัง
"เด็กใหม่เข้าเรียนกลางคัน คงจะเป็นเด็กดีหรอกเนอะ" นักศึกษาคนนึงพูดแขวะ ตอนเห็นบลายธ์เดินออกจากใต้ตึกคณะเรียน แล้วดวงตาของนักศึกษาชายหลายคนเหลียวมอง
"เธอว่าใคร?" มีหรือที่คนอย่างเธอจะยอม หมุนตัวหันหลังกลับพร้อมดึงสายกระเป๋าเป้ข่มอารมณ์
"ว่าใครก็ไม่รู้ แค่พูดลอยๆอยากจะรับไปไหม" ซิลวี่พูด แล้วลุกเดินมาประจันหน้าอย่างไม่กลัว เพราะถือว่าตัวเองเข้าเรียนมาก่อน มีบรรดาเพื่อนคอยสนับสนุนอีก
"เรื่องอะไรที่ฉันต้องรับ แค่หมาข้างทางเห่าเอง" บลายธ์จงใจยั่วโมโห เธอไม่ได้เป็นคนยอมคน ถือคติต้องลุกขึ้นสู้อย่าถอย
"อิบลายธ์!! กล้าดียังไงมาว่ากู!!" คนบอกเตรียมจะง้างมือตบ ทว่าอีกคนตรงหน้าชูมัดขึ้น
"อย่ามายุ่งกับฉันก่อน" น้ำเสียงใสเตือน
"ห้ามมายุ่งกับบลายธ์อีก!!!"
"ไอรีน!" เป็นเสียงคุ้นเคยที่แว่วอยู่ข้างหลังร่างบาง ทำให้เธอรีบหันไป หัวใจดวงเล็กแทบหยุดเต้น การหนีมาครั้งนี้หรือว่ามันจะสูญเปล่า
"ฉันขอเตือนไว้ก่อน คาราเต้สายดำทำจมูกปลอมเธอเละแน่!" ไอรีนพูดขู่
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" ซิลวี่รีบดึงมือเพื่อนด้านข้างเดินหนี คงจะเอาความสวยของศัลยกรรมมาสู้ไม่ได้
"ต้องการอะไรอีก?" บลายธ์เอ่ยถามตามตรง ตอนหญิงสาวที่ทำให้เธอเสียใจอย่างหนักมาปรากฏตัวตรงหน้า
แม้อีกฝ่ายจะพยามยื่นมาจับมือบาง เธอรีบสะบัดทิ้งเหมือนคนไม่รู้จักกัน
"ให้เราอธิบายหน่อยได้ไหมบลายธ์ เรากับพี่เทย์ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" พออีกฝ่ายเดินไปมุมตึกไร้ผู้คนเดินผ่าน ไอรีนรีบเอ่ยอธิบายทันที มีแววตารู้สึกผิดจนเห็นได้ชัด
"เรื่องของเรามันจบไปแล้วไอรีน ตั้งแต่วันนั้นแล้ว" ดวงตากลมคู่สวยสั่นคลอน หญิงสาวตรงหน้าเป็นทุกอย่างตั้งแต่เด็ก จนถึงวันนึงเกิดความรู้สึกเรียกว่ารัก แต่ถูกหักหลังด้วยการไปลึกซึ้งกับผู้ชายที่ครอบครัวหาไว้ให้
"ขอโอกาสให้รีนแก้ตัวนะบลายธ์ เรามาเรียนที่นี่เพื่อบลายธ์เลยนะ"
"แต่เราตั้งใจจะหนี เราอยากลืมขอร้องล่ะ!" ร่างบางหมุนตัวไม่อยากหันมองอีกฝ่าย ใครจะรู้ว่าความรักครั้งแรกโดนหักหลังมันทรมานขนาดไหน
"ยกโทษให้เราเถอะนะบลายธ์ เรารักบลายธ์จริงๆนะ"
"ถ้ายังรักเราอยู่ ก็ช่วยลืมเรื่องของเราเถอะรีน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว" แน่นอนว่าครอบครัวไอรีนต้องกีดกัน
"บลายธ์..."
"จบยัง?" จู่จู่มีน้ำเสียงนึงเอ่ยดึงความสนใจ ทำให้สองสาวรีบเก็บกลั้นอารมณ์ ยกมือปาดคราบน้ำตาแล้วเหลียวมอง
"พี่เซนโซ่" บลายธ์เรียกชื่อคนตรงหน้า แล้วก้าวรองเท้าใบไปยืนด้านข้าง ทิ้งให้ไอรีนมองดูการกระทำของเธอ
"หมายความว่าไง" ร่างสูงหันมาถามตรงไปตรงมา นี่เจ้าหล่อนเป็นหญิงรักหญิงใช่ว่าจะเสียหาย แต่เธอเอาเรื่องของตัวเองมาทำลายเขา
เพราะผู้หญิงอีกคนนึงที่เจอในเหตุการณ์วันนั้น มันพาลให้คิดประติดประต่อความจริง
"ไว้บลายธ์ค่อยอธิบายได้ไหมคะ เรากลับกันเถอะ" มือบางถือวิสาสะกุมข้อมือหนา เธอไม่อยากต้องมองหน้าอีกฝ่ายเห็นความเสียใจอีกแล้ว
เพื่อตัวไอรีนเองที่มีครอบครัวสนับสนุน ให้เลือกความรักสมบูรณ์แบบกับผู้ชายที่หาไว้รอ
"เร็ว!" เซนโซ่เลือกเดินนำ แม้ว่าจะมีมือคู่เล็กคอยรั้งความเร็ว จนไปถึงรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ ที่มีสาวนักศึกษามากมายต่างมองดูความหล่อเหลาของเขา
"แม่ให้มารับเธอไปกินข้าวที่บ้าน"
"ค่ะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มลงให้คำตอบ พอรู้สึกตัวได้ถึงปล่อยพันธกานต์ทิ้ง
"ขึ้นรถซะ ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเธอก่อน!" เขาโยนหมวกนิรภัยให้ ภายในใจมันร้อนเดือดดาลทันที ที่เธอริอาจดึงเขามาพัวพันในความรักไร้สาระ
"ไปหาคุณป้าโมก่อน ฉันบอกไว้ว่าจะเล่าเรื่องมาเรียนวันแรกให้ท่านฟัง" ร่างบางเอื้อมจับบ่ากว้างข้างหลัง ดันตัวเองกระโดดขึ้นนั่งเบี่ยงขาไปทางเดียวกัน ไม่ลืมถอดกระเป๋าเป้มาปิดตรงกลางกระโปรงทรงเอ
"อย่าลืมเล่าด้วยว่าตอนนั้น เธอทำไปเพื่ออะไร" ฝ่ามือในถุงมือสีดำเลื่อนกระจกหมวกนิรภัยปิด บิดหมุนคันเร่งเพิ่มความเร็วเสียงดังสนั่น
"......"
"แล้วเห็นดีกันแน่!" พออีกฝ่ายไม่ตอบคำถาม มันยิ่งกว่าเติมเชื้อเพลิงในกองไฟ ทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิม ออกตัวรถพุ่งกระชากจนร่างบางลนลานเกาะเอวสอบทันที
.........................................................
สุดๆไปเลยจ้า 555
.........................................................
##อย่าลืมกดไลค์และคอมเม้นท์ให้กันนะคะ
.............................................................
- Writer
