6. แสดงเก่ง
839 Words
วันต่อมา_
ขณะดวงตากลมค่อยๆปรือตื่น ช่วงแดดแรกของวันส่องเปลือกตา ทำแพขนตางอนชะลอแสง
"วันนี้เราต้องไปซื้อของนี่หน่า" เรื่องค่าใช้จ่ายเธอได้รับมรดกส่วนนึงของอองตวน ที่ญาติเขารู้แล้วทำเรื่องโอนทรัพย์สินบางส่วนให้
อย่างน้อยเธอก็ได้รับการดูแล แม้ว่าท่านจะเสียไปแล้วเพราะการกระทำตัวเอง
ก็อก ก็อก!
"ใครคะ?" เธอกระโดดลุกพรวดลงเตียงนอน เมื่อเสียงเคาะประตูเรียกอยู่ด้านหน้า
"ป้าโมเองจ้ะ จะชวนเราไปซื้อของไว้เปิดเรียนหน่ะ"
"จริงๆเหรอคะ คุณป้าโมรอบลายธ์แป๊บนึงนะคะ" ท่านทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้มีตัวคนเดียว เคยฟังเรื่องเล่าจากมารดา โมอามีศักดิ์เป็นถึงเจ้าหญิง แต่ไม่เคยรังเกียจเพื่อนคนธรรมดาสักคน
"ได้จ้ะ ป้านั่งรอได้"
"ขอบคุณค่ะคุณป้าโม" พอตะโกนคุยผ่านประตู หญิงสาวรีบไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีดี
"เหมือนป้าได้ลูกสาวมาเพิ่มคนนึงเลยนะ" เป็นคำทักทายแรกจากผู้ใหญ่ ที่เห็นร่างบางในชุดเสื้อยืดกระโปรงยีนส์ แล้วยังใส่ถุงเท้าไม่ต่างกว่าวัยมัธยม
"บลายธ์ไม่ดื้อนะคะ คุณป้าโมเลี้ยงไหวแน่ๆเลย"
"แสดงเก่ง!" เสียงเข้มว่าเหน็บ ตอนเขากำลังนั่งจิบกาแฟดำ ได้ยินทุกประโยคของหญิงสาวอ้อล้อ ทั้งที่เมื่อคืนยังต่อปากต่อคำกับเขาจะเป็นจะตาย
"อ้าว...พี่เซนโซ่ก็นั่งอยู่ด้วยเหรอคะ" ร่างบางแสร้งทำทีเป็นตกใจ รีบกระโดดไปยืนข้างผู้ใหญ่เหมือนให้ท่านคุ้มกัน
"แม่ฉันไม่ได้อยู่ด้วยทุกวัน คิดดีๆ" ร่างสูงเอ่ยเตือน ผ่านใบหน้าไม่สบอารมณ์
"อย่าขู่น้องบ่อยสิเซนโซ่ แล้วจะขับมอเตอร์ไซค์อีกแล้วเหรอ มันอันตรายนะ" พอเห็นลูกชายคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ โดยมีบอดี้การ์ดถือหมวกนิรภัยกับเสื้อกาวน์ข้างๆ
"นายมีผ่าตัดสมองด่วนครับ" ตุลย์ให้คำตอบแทน เวลาเร่งรีบในยามจราจรติดขัด คงไม่พ้นรถมอเตอร์ไซค์
"ระวังด้วยนะลูก อย่าใจร้อนมากนัก" ท่านไปโอบกอดลูกชายเบาๆ
"งั้นให้บลายธ์ขับรถพาไปดีกว่าไหมคะ แต่คุณป้าโมบอกทาง" ตอนใช้ชีวิตกับมารดาสองคน เธอเลยทำเองเป็นแทบทุกอย่าง
"ลูกน้องฉันมีตั้งเยอะ จะพาแม่ฉันไปเสี่ยงทำไม" น้ำเสียงเข้มพูดขึ้น สะบัดโครงหน้าคมสั่งลูกน้องให้เข้าใจความหมาย
"แต่บลายธ์ขับรถเป็นนะคะ" ร่างบางเอ่ยเถียงต่อ
"เธอพึ่งมาอยู่ แล้วไม่มีใบขับขี่ ฉันไม่ให้แม่ไปเสี่ยงกับเด็กกะโปโลอย่างเธอเด็ดขาด!"
"อย่าเถียงกันเลยจ้ะ ให้ลูกน้องเซนโซ่พาไปก็ได้ เผื่อซื้อของเยอะจะได้มีคนช่วยถือ" ครั้นถ้าท่านไม่เอ่ยห้าม ทั้งสองคงเถียงกันไม่หยุด คงไม่ต้องพูดถึงเวลาอยู่ด้วยกัน
@ โรงพยาบาลชื่อดัง
"หมอคะ ชีพจรคนไข้ดรอปลงแล้วค่ะ" ผู้ช่วยแพทย์ผ่าตัดคนนึงเอ่ยบอก ขณะอยู่ตรงหน้าจอมอนิเตอร์ ที่ใส่สายอุปกรณ์ในตัวผู้ป่วยนอนนิ่ง
ท่ามกลางความกดดันต่อบุคลากรมากมาย โดยมีหัวหน้าแพทย์คุมตรงหัวเตียง
"ให้ยากระตุ้นเพิ่ม อุปกรณ์พร้อม" น้ำเสียงจริงจังพูดขึ้น ดึงสมาธิให้ทุกคนกลับมา พร้อมเพ่งเล็งอาการผู้ป่วย จากภาวะโรคเส้นเลือดสมองแตกในอายุน้อย
"เริ่ม!" หมอหนุ่มยื่นมือที่สวมถุงมือแพทย์ ให้หมอหญิงรับหน้าที่เป็นผู้ช่วยคอยส่งอุปกรณ์ โดยใช้การส่องกล้องช่วยขับระบายเลือด
"หมอคะ ระดับความดันเลือดต่ำลงค่ะ" พยาบาลคนนึงรีบรายงาน หลังฉีดกระตุ้นแล้วไม่มีผลเกิดขึ้น
"เพิ่มอีก!" เซนโซ่บอกเสียงเข้ม หัวคิ้วหนาขมวดปมยุ่ง ขณะสองมือยังวนเวียนอยู่กับอุปกรณ์ช่วยระบายของเหลว ที่ทุกนาทีมีผลต่อชีวิตในความรับผิดชอบ
สองชั่วโมงต่อมา_
"ไหนมึงว่าเพื่อนรักจะออกจากห้องผ่าตัดแล้วไงว่ะ กูรอมาหลายชั่วโมงแล้ว" พิพัฒน์เอ่ยถามกับคาเรน
หลังมานั่งรอเข้าในห้องผู้อำนวยการ จนเกิดอารมณ์หงุดหงิด แต่จะสั่งให้ลูกน้องไปตามก็ไม่ได้ อีกฝ่ายเวลาโมโหแม้แต่เพื่อนก็ไม่เว้น
"มันเข้าไปตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรือไง" คาเรนหันไปถามลูกน้องหน้าประตู
"ครับ เคสนี้ค่อนข้างฉุกเฉินอาจจะอีกชั่วโมงก็ได้ครับ"
"เอาไงดีว่ะ หรือเราไปจะรอมันที่ร้านก่อนดี" เขาต้องเข้าไปตรวจความเรียบร้อย ก่อนสถานบันเทิงชื่อดังจะเปิด
"เอางั้นก็ได้ มึงบอกเจ้านายด้วยนะ เน้นไปเลยว่ากูมานั่งรอเป็นชั่วโมงแล้ว" คาเรนส่งน้ำเสียงตอกย้ำ เผื่อเพื่อนชายจะเห็นในความตั้งใจ
"ครับคุณคาเรน"
.........................................................
พี่ดุนะ...อย่าให้เกรี้ยว 555.
###อย่าลืมกดไลค์=กำลังใจนักเขียนนะคะ???
- Writer
