เมื่อความรักพัดผ่าน

อย่าหนีความจริง

สวบ พรวด... ความเร็ว ความแรงเต็มพิกัด ท่อนซุงอันเขื่องใหญ่มุ่งไปข้างหน้า ชนผนังอ่อนนุ่มภายในเข้าอย่างจัง คุณคมคายถึงกับสูดปากซี้ดลั่นด้วยความสุขสมดั่งใจ

ตับ ตับ ตับ... เสียงเนื้อหนังมนุษย์กระทบกันลั่นไปทั้งห้อง สายธารของคุณนายไหลเจิ่งนองท่วมท้น สร้างความประทับใจให้กับเขาเช่นเดียวกัน

“อื้อ... คินแรงอีก ทำแรงอีก” ปากเอ่ยบอกความประสงค์ อคินก็จัดให้ตามคำขอ เขายกสองขาของนางขึ้น ตอนนี้อยู่ในท่ากระเตงนางไปรอบ ๆ ห้อง

บุรุษร่างหนาใหญ่ สมาร์ต และแข็งแรง ยกร่างของคุณคมคายกระแทกบดขยี้หนองน้ำภิรมย์ อัดโยกอยู่กับแท่งบุรุษอันใหญ่โต เสียงครางกระเส่า เสียงคร่ำครวญอย่างไม่เป็นภาษา ประสานก้องไปทั้งห้อง

ความสุขแผ่ไพศาลไปทั้งสองร่าง เปลี่ยนมุม เปลี่ยนท่าทาง เอากันแบบไม่มีเบรก คนนั้นโยก คนนี้แยง แทงทะลวง มีเพียงเสียงลมจากแอร์คอนดิชันเท่านั้น ที่ดังแข่งกับเสียงครางกระเส่ากระสันของทั้งคู่

เกมนัดกระชับมิตรที่นานทีปีหนมาเจอกันสักที ต้องฟาดฟัดให้น้ำกระเด็น ก่อนจะจบลงด้วยการแบ่งปันน้ำสาดใส่เข้าหากัน รสนิยมทางเพศที่เหมือนกัน ก็ทำให้คนสองคนต้องมาเจอกันเพื่อเสพสุข

ทั้งสองคนนอนก่ายกอดกันอยู่บนเตียงหนานุ่ม

“คินย้ายมาอยู่กับพี่สิ มาอยู่กับพี่ได้หรือยัง” มือลูบไล้ไปทั่วแผงอกของเขา

“พี่คมคาย เราสองคนตกลงกันแล้วนี่ครับ เหงาเมื่อไร เราก็มาเจอกัน อีกอย่าง ไม่ผูกมัดครับ พี่จะมีอะไรกับหนุ่มคนไหนก็ได้”

คุณคมคายถลันตัวลุกขึ้นนั่งทันที แล้วจ้องหน้าเขา

“มันควรจะถึงเวลาหยุดแล้วไม่ใช่หรือ”

“พี่หรือว่าผมครับ” เขาจ้องหน้ากลับ

สายตาของอคินไม่ได้อ่อนแสงลงไปกว่าเดิม แต่กลับกล้าแกร่ง แสดงความเป็นชายชาตรีที่สมวัย อคินไม่จำเป็นต้องพึ่งพาหล่อน

ทั้งสองคนมองแบบโต้ตอบกัน แบบไม่มีใครยอมใคร

“เธอกลับไปได้แล้วไป” คุณนายออกปากไล่เพราะไม่สบอารมณ์ พร้อมกับก้าวขาลงไปจากเตียง ใบหน้าเง้าไม่สบอารมณ์

“พี่แค่รู้ตัวว่า พี่รักเธอมากที่สุด และอยากอยู่กับเธอตลอดเวลา ก็เท่านั้นเอง” หันหน้ามามองเขาแบบเศร้า ๆ

อคินลุกขึ้นนั่ง ดึงร่างของนางมากอดจากด้านหลัง

“ผมก็รักพี่ แต่ไม่ได้รักแบบนั้น”

“หึ-หึ” หันมามองหน้าเขาแบบสมเพช

“พี่ก็อยากรู้ ที่เธอคบกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ผู้หญิงพวกนั้น ทนเธอไม่ได้เพราะอะไร คินน่าจะรู้ตัวเองดีนะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะรับเธอได้แบบพี่หรอก มันเป็นคำสาปนะคิน เธอน่ะหนีตัวตนของเธอไม่พ้นหรอก” สะบัดตัวลุกขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาสวมใส่ เดินเข้าห้องน้ำไป

อคินนั่งตรึกตรอง เขามีอะไร ๆ กับผู้หญิงหลายคน แต่สุดท้าย ตอนขึ้นเตียง เขาก็ชอบทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเจ็บตัว ก่อนจะมีสัมพันธ์สุขกัน

ชายหนุ่มถอนลมหายใจ เขาควรไปหาหมอไหม หรือปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นแบบนี้ต่อไป

'ช่างเถอะ' ปรายตามองไปที่ประตูห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินออกมาจากห้องของคุณคมคาย

'ที่ผมเป็นแบบนี้ ก็เพราะพี่'

อคินจากไปโดยไม่ได้ร่ำลา บางทีห่างกันสักพัก ห่างกันไปแบบยาว ๆ ก็คงจะดี

ณ คฤหาสน์ ศรีตุลาเลิศวานิช

มีหลายครั้งที่อารัณกับพวงจะมาทำความสะอาดในห้องนอนของอคิน

“อุ้ย ตกใจหมดเลยค่ะ” อารัณหันมา ส่งเสียงดังด้วยใบหน้าตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงซ่านขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจใต้อกนุ่ม ๆ เต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอก

อารัณแทบจะละสายตาออกไปจากใบหน้าคมสันของอคินไม่ได้เลย ตั้งแต่ไหน แต่ไร ที่เธอได้รู้จักความรัก และหัวใจที่เต้นแรง เมื่อได้เจอหน้าเพศตรงข้าม มีคนเดียวเท่านั้น ที่ทำให้อารัณเสียจริต และหวั่นไหว ก็คืออคิน

หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนอาการที่เกิดขึ้น โดยการยืดตัวตรง แล้วหายใจเข้าปอดลึก ๆ

“ทำงานต่อไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก” อคินพูดขึ้น เพราะในมือของอารัณ ยังเต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่าง ๆ ในการทำความสะอาด

“ขอเวลาอีกไม่ถึงสิบนาทีค่ะคุณคิน” พูดจาอย่างนอบน้อม แล้วเร่งมือกับสิ่งที่ตัวเองต้องทำ

อคินเดินผ่านเธอไปด้วยท่าทางเหนื่อย แล้วเขาก็เข้าห้องน้ำไปในทันที

หญิงสาวจึงหายใจออกมาอย่างโล่ง ๆ แต่ก็อดมองตามหลังชายหนุ่มไปไม่ได้ 'เขายังคงดูดี และก็หล่อเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะกี่ปี กี่เดือน คุณคินเป็นแวมไพร์หรือเปล่าหนอ' คิดไปใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หมับ... มือของใครบางคนถูกวางลงไปที่หัวไหล่ของเธอ อารัณตกใจสะดุ้งโหยง ยืนตัวแข็งทื่อ หน้าเซียวซีดเหมือนกระดาษ เธอไม่ได้เปล่งเสียงหรือหันไปมองคนข้างหลัง

“พี่เองค่ะหนูหวาน โธ่น่าสงสาร ตกใจจนยืนนิ่ง หน้าซีด ฉี่ไม่ราดแล้วหรือคะ” สัพยอก ทำหัวเราะเบา ๆ

เผียะ... ฝ่ามือน้อยที่มาพร้อมกับเจ้าของที่หมุนกลับหลัง ซัดไปบนเนื้อตัวของพี่พวง

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ตกใจจะฉี่ราดจริง ๆ แล้วค่ะ”

“แหม... ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้”

“ชู่... ห้ามเสียงดังค่ะ” อารัณยกนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปาก หน้าตาเคร่งเครียดทีเดียว

“มีอะไรหรือคะ” หัวคิ้วของพวงขมวดย่นชนกัน

“คุณคินอยู่ในห้องน้ำ” ชี้นิ้วไปยังประตูห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก

“จริงหรือ ถ้าอย่างนั้น เราสองคนรีบทำ และก็รีบไป” ท่าทางของพวงแปลกออกไปในทันที ทำเลิ่กลั่ก

“พี่พวงทำไมทำท่าแปลก ๆ”

“นี่หวาน พี่ไม่ชอบสายตาของคุณคินนะ เวลามองสบตาด้วย ช่างชวนขนลุก”

“ขนลุกยังไงคะ”

พวงเปลี่ยนเป็นทำตาเยิ้ม ยิ้มระรื่น

“หล่อลากไส้ปานนั้น พี่อยู่ใกล้ไม่ได้หรอกค่ะ ถึงแม้ว่าพี่จะมีผัวแล้ว แต่ว่า...อู้… คุณคินชอบมองพี่ตาเยิ้ม” ทำท่าสยิวกิ้วไปด้วย พร้อมกับลูบแขนของตัวเองที่ขนลุกตั้งชันขึ้นมาจริง ๆ

“พี่พวง” อารัณทำหน้าเขิน

เผียะ... ตีไปที่แขนของพวงอีกที พวงจึงได้แต่หัวเราะคิกๆ

“รีบทำงานเถอะ จะได้รีบไป”

“ว่าแต่ทำไมหนูหวานหน้าแดงคะ เอ... หรือว่า หวานก็ชอบคุณคินเหมือนกับพวง”

“พูดอะไรบ้า ๆ น่าพี่พวง หวานกับคุณคิน เราอยู่คนละโลกกันค่ะ หวานเป็นแค่ลูกคนใช้ แต่... คุณคินเป็นเจ้านาย”

พวงกระแซะเข้ามาใกล้