เมื่อความรักพัดผ่าน

รสนิยม

เธอไม่เคยรู้เลยถึงรสนิยมทางเพศแบบนี้ของอคิน มันช่างน่ากลัว แต่เธอจะทำอะไรได้ หนีหรือก็คงไม่พ้น นอกจากก้มหน้ายอมรับชะตากรรมในตอนนี้

‘โอ้... ทำไมเป็นแบบนี้นะ’ อารัณเพ้อรำพัน

อคินกระหน่ำทำเธอหนัก ๆ อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ แม้ตอนนี้เขาจะรู้แล้วว่าเธอคือใคร

อารัณสาวน้อยบริสุทธิ์แสนน่ารักและน่าถนอม แต่เขาก็หยุดตัวเองไม่ได้ เขาชอบความรุนแรง และชอบเห็นคู่นอนเจ็บตัวก่อนร่วมรัก มันทำให้อคินมีความสุขที่สุด เขาหายใจกระเส่ารัวแรง ร่องสาวของอารัณทำให้เขาแทบคลั่ง ทั้งตอดอัด บีบแน่น ร่องรักของเธอฟิตมาก

ชายหนุ่มคำรามส่งท้าย ก่อนจะขยับชักออกห่าง แล้วดันเข้าไปสุดแรงชนกับผนังมดลูก และฉีดพ่นความสุขสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องท้องของอารัณ

ร่างบางกระตุกเกร็งไปไม่รู้อีกกี่ครั้ง ร้อนวูบวาบเมื่อเขาแช่นิ่งและพ่นความสุขสมเข้ามา อคินซบหน้าลงมาแนบกับลำตัวของเธอ ปล่อยให้แท่งแข็งฝังแน่นสนิทอยู่ในร่างกายของหญิงสาว

เขาเองก็หอบกระเส่า พอกับเธอที่หายใจหอบระรัว

ผ่านไปไม่ถึงห้านาที อคินก็ถอดตัวออก แล้วเขาก็ก้มลงไปซุกที่ร่องตรงบั้นท้ายของเธอ ปลายลิ้นซอนไซ้ซุกซน และดูดเลียกินความสุขหวาน ๆ ของเขาและเธอ แล้วเขาก็เริ่มละเลงลิ้นลากขึ้นลงตามหลืบร่อง

“โอ้ว... คุณคิน อ้าย... เสียว เสียว เสียว อึก...” เขาไม่ได้หยุดแค่นี้ใช่ไหม คำถามที่วนเวียนเข้ามาในหัว

หลังจากนั้น อารัณรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่เป็นแท่งคล้ายแกนบุรุษได้ถูกสอดใส่เข้ามาในร่องรักของเธอแล้ว อคินได้เปิดเครื่องให้มันทำงานด้วย อารัณใจจะขาดเป็นช่วง ๆ

ปากของเธอไม่ว่าง เพราะอคินเอาอาวุธของเขาที่ใหญ่คับปากของเธอเข้ามาแทนที่ บังคับให้เธอดูดและกลืนมันเอาไว้

บั้นท้ายที่ไม่ว่างเพราะมีอะไรคาอยู่ ปากก็ยังไม่ว่างอีก ร่างงามส่ายสั่น หัวใจเต้นระทึก อคินกำลังทำให้ร่างกายของเธอเป็นที่บำบัดความใคร่ และของเล่นหาความสนุก อารัณร้องครางครวญด้วยความทรมาน และร้องเสียวอยู่ค่อนคืน จนอคินพอใจกับการเสพสมในครั้งนี้

อารัณแทบจะหลับสลบไสลทันทีที่จบเกมสุดท้าย อคินจึงอุ้มเธอไปนอนบนเตียงของเขา ก่อนจะปิดห้องลับแสนหฤโหด ห้องแสนสนุกของเขาเอาไว้อย่างแน่นหนาดังเดิม

สามวันก่อน กรองจิตยืนกอดอกมองไปยังเทือกเขาเบื้องหน้าอย่างคนที่มีความคิดในหัวจิตหัวใจ เธอปรารถนาสิ่งเดียวในตอนนี้

คือ ให้ลูกเลี้ยงเพียงคนเดียวของเธอได้แต่งงานและมีทายาท

อคิน หรือว่า คิน วัยสามสิบสองปี ได้แต่งงาน หรือหากว่า เขาไม่แต่ง เธอก็ขอแค่มีใครสักคนมาเป็นนางบนเตียง ที่พร้อมจะมีลูกกับเขา ทายาทของศรีตุลาเลิศวานิชจะต้องกำเนิดขึ้น ไม่ว่าอคินจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม

ลัดดา แม่บ้านและเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่มานานแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับพัน นางต้นห้องของกรองจิต

“คุณกรองเรียกดาหรือคะ” ทุกครั้งที่คุณกรองจิตเรียกลัดดา มันจะต้องมีเรื่องมีราวทุกทีสินะ ทำให้ลัดดาไม่สบายใจทุกครั้ง ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง ซึ่งคุณกรองจิตเป็นมนุษย์ที่เรื่องมากคนหนึ่ง

“ใช่” ใบหน้าสวยหันมา

แม้ว่าปีนี้ กรองจิตจะอายุย่างเข้าห้าสิบปีแล้ว ทว่าหน้าตาของเธอก็ยังตึงเปรี๊ยะ แม้จะไม่ได้ไปฉีดโบทอกซ์มา บุญเก่าที่ว่า สวยมาตั้งแต่เกิด ทำให้คุณกรองจิต ยังคงงามไม่สร่าง ใบหน้านิ่ง ๆ ของนางปราศจากรอยยิ้ม

น่าเสียดาย หากคุณกรองจิตหัดยิ้มให้มากกว่านี้ โลกนี้คงจะสดใสขึ้นมาอีกเยอะ

“พันจะไปทำอะไรก็ไป ไป๊...” คุณกรองจิตออกปากไล่

“พันหรือคะ” พันชี้ไปที่ใบหน้าของตน คิดว่าคุณกรองจิตจะให้อยู่ด้วยเสียอีก

“ก็ใช่นะสิ ยังจะมัวชักช้า” สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม เมื่อถูกขัดใจ

พันรีบหนีหาย เดินกลับหลังออกไปอย่างรวดเร็ว แต่พันไม่ได้หายไปจากตรงนั้นตามคำสั่ง พันกลับไปยืนแอบฟังอยู่ตรงที่ลับสายตา ที่คาดว่า คุณกรองจิตไม่เห็นเธอแน่ ๆ

สองหูของพันกางผึ่ง อยากรู้อยากเห็นในเรื่องที่คุณกรองจิตจะคุยกับลัดดาเรื่องอะไร

“นั่งก่อนสิพี่ดา” ออกปากเชื้อเชิญและนั่งลงไปบนเก้าอี้ ผายมือให้กับลัดดา

มาอีหรอบนี้ แสดงว่า เรื่องที่คุณกรองจิตจะพูดกับนางนั้น คงจะเป็นเรื่องยาวอย่างแน่นอน ลัดดานั่งลงไป ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน

แม้ลัดดาเองจะมีสักเป็นญาติห่าง ๆ ของมารดาของคุณกรองจิต แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คุณกรองจิตมานับญาติด้วย ลัดดาอยู่ที่นี่ในฐานะ คนรับใช้ ดีหน่อยก็คือ ได้เป็นหัวหน้า หรือว่า คุณแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่างทุกเรื่องในบ้านหลังนี้ ลัดดาสบตากับคุณกรองจิต

“คุณกรองมีเรื่องอะไรกับดาหรือคะ”

“มีสิ เรื่องใหญ่เสียด้วย” ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณกรองจิตเลยสักนิด

“อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะพี่ดา” ดวงตาที่แข็งกล้าของคุณกรองจิต ทำให้ลัดดาถึงกับต้องหลบสายตา

“พวกเราอยู่ด้วยกันมานาน เป็นเหมือนดังพี่ดังน้อง ยี่สิบกว่าปีแล้วมั้ง ที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ฉันน่ะ ก็ไม่เคยให้พี่กับลูกต้องลำบาก แทบจะทุก ๆ เรื่องใช่ไหม” คำพูดลำเลิกบุญคุณ ในท่าทีบอกว่าเป็นดุจญาติมิตร

ทว่าลัดดาไม่เคยเชื่อ หรือได้รับความสนิทชิดเชื้อ เหมือนกับที่คุณกรองจิตพูด ลัดดากับลูกสองคนอยู่ในร่มชายคาคฤหาสน์หลังนี้ ก็อย่างกับคนรับใช้