ตอนที่ 08 พี่ชาย

1893 Words

EP 08 "พูดบ้าอะไรของนาย.." นํ้าเสียงแผ่วเบาถามออกไป หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวรู้ถึงชีวิตที่จะไม่สงบสุขกำลังจะเกิดขึ้น "ฉันคิดว่าเธอได้ยินทุกอย่างชัดแล้ว" "นะ...นายได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ควรจะปล่อยฉันไปไม่ใช่หรอ" "เพราะงั้นฉันถึงบอกว่าเธอพลาดไง" เชอร์รีนพลาดที่ทำให้เขาติดใจเซ็กส์จากเธอ จนปล่อยไปไม่ได้ ชายหนุ่มเพียงเอาข้ออ้างเรื่องนี้มาผูกมัดเธอไว้เพื่อตักตวงความสุขจากเรือนร่างเธอยามคิดถึงใครบางคนก็เท่านั้นแหละ ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเขาไปมากกว่านั้น "นายมันไม่รักษาคำพูด" "แล้วคิดหรอ ว่าถ้าได้แล้วฉันจะไว้ชีวิตเธอจริงๆ มันก็แค่กับดักเท่านั้นแหละ เพราะยังไงจะได้หรือไม่ได้ฉันก็จะฆ่าเธออยู่แล้ว เธอควรดีใจนะเชอร์รีนที่ฉันติดใจเรือนร่างของเธอ จะได้มีโอกาสใช้ชีวิตต่อไง" ชายหนุ่มพูดจบก็ย่อตัวคว้าเสื้อผ้าของเธอมาแล้วโยนใส่หน้าเชอร์รีน แล้วยื่นมือไปตบแก้มเนียนเบาๆ "แต่นานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน.." "...." "ตอนนี้เธอควรใส่เสื้อผ้า...แล้วออกไปจากห้องฉัน" "นายมันไม่ใช่คน" พ่นคำด่าใส่แทนไทเสร็จเรียวแขนก็หยิบชุดขาดลิ่วขึ้นมาสวมลวกๆ ตอนแรกจะขอนอนค้างที่นี้แล้วพรุ่งนี้จะรีบกลับ แต่ลืมไปว่าผู้ชายคนนี้มันไม่มีหัวใจ เธอเลยเลือกที่จะฝืนตัวเองกลับห้องไปให้ได้...พอสวมเสื้อผ้าเสร็จร่างกายมันก็เซล้มพับอีกรอบ.. "อ๊ะ!?" "น่ารำคาน" หมับ ! ชายหนุ่มพ้นคำด่าทอใส่หน้าเธอเสร็จก็ตวัดอุ้มร่างเล็กพาดบ่าขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้อง ก่อนจะทิ้งตัวเธอลงหน้าประตูห้องอย่างไร้เยื่อใย ปั้ง ! "ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างนายด้วย..." เชอร์รีนตัดพ้อออกมากับตัวเอง มือเรียวที่มีรอยแผลจากเชือกลูบเรียวขาตัวเองเบาๆแล้วพยุงร่างกายลุกขึ้นแม้จะเจ็บมากเพียงใด เธอก็ต้องฝืนพาตัวเองกลับ... X-box คอนโด... -เชอร์รีน- ครืด ! ฉันเสียบคีการ์ดสำรองแล้วค่อยๆผลักประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะพบเข้ากับร่างของพี่พาร์ทที่นั้งทำงานอยู่บนโต๊ะท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟสีส้มเหลือง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะหันมามองเมื่อรู้สึกถึงการมาของใครบางคน ฉันจึงรีบยกมือขึ้นเช็ดคราบนํ้าตาออก ตลอดเวลาการนั้งแท็กซี่กลับคอนโดฉันนั้งร้องให้ตลอดทาง ไม่รู้สิมันรู้สึกเสียใจที่ต้องเสียสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนเก็บไว้ให้พ่อของลูกถูกพรากไปแบบไม่เต็มใจ...กับผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันได้แค่สองครั้ง... "ทำไมกลับดึกแบบนี้...ไปไหนมา?" พี่พาร์ทยิงคำถามใส่พร้อมกับหรี่ตามองร่างฉัน "รีน...ไปหาสมัครงานมาค่ะ...รีนได้งานแล้วด้วยนะ" ฉันตอบกลบเกลื่อนไป พร้อมกับหลบสายตาคู่นั้น "ทำงานอะไรทำไมไม่บอกพี่ก่อน...พี่จะได้ช่วยหาให้" "ก็รีนไม่อยากรบกวนพี่นี่นา...รีนขอตัวไปอาบนํ้าก่อนนะคะง่วงแล้ว" ฉันรีบตัดบทแล้วเดินผ่านร่างหนาด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่สายตาจ้องจับผิดจะมองเห็นรอยที่คอฉันผ่านความมืดซะก่อน ทำให้หัวใจฉันมันกระตุกวูบ "เดี๋ยวรีน...ไปโดนอะไรมาทำไมเดินแปลกๆ" "รีนก็เดินปกตินิคะ" ถึงจะปฏิเสธไปแบบนั้นแต่ร่างกายฉันมันก็สั่นระริกจนมันหน้าสงสัย "ไม่ใช่...แบบนี้มันไม่ปกติแล้วนะรีน" พี่พาร์ทรีบเดินไปเปิดไฟในห้องทันที ฉันเลยต้องรีบยกมือขึ้นปิดรอยเอาไว้พร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนไปให้ ในใจมันวาบหวิวขึ้นมาแปลกๆฉันเคยปิดบังอะไรพี่พาร์ทได้ซะที่ไหนกันละ ยิ่งเป็นคนปิดบังอะไรไม่มิดอยู่ด้วย "พี่พาร์ทอย่าค่ะ...รีนไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ" "รอยดูด?" คิ้วหนาขมวดพันกันยุ้ง พร้อมกับยื่นมือมาจับที่ต้นคอ ไล่ลงมาถึงข้อมือที่มีรอยแผลจากการเสียดสีจากเชือก "มือไปโดนอะไร" "...." "ใครทำอะไรรีน...เล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้" "คือ.." ฉันไม่กล้าตอบออกไป "พี่บอกแล้วใช่ไหมจะไปไหนให้บอกพี่ก่อนแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้นรีน...ทำไมเป็นแบบนี้ มันเป็นใคร..." พี่พาร์ทรัวคำถามใส่ไม่ยั้ง อารมณ์เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน... หมับ ! ฉันไม่รู้จะพูดยังไงออกไป เลยโผล่กอดคนตัวโตแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งด้วยท่าทีสำนึกผิด ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อกลัวว่าพี่พาร์ทจะไม่เอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวเหมือนเดิม แล้วถ้าพี่พาร์ทผิดหวังในตัวฉันมากๆเขาคงปล่อยฉันทิ้งให้ตัวคนเดียว ยิ่งคิดในใจมันก็รู้สึกโดดเดี่ยว...เพราะในชีวิตนี้ฉันเหลือแค่พี่ชายที่แสนดีคนนี้คนเดียว... "รีนขอโทษ...รีนไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้..." ฉันไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้นตั้งแต่แรกด้วยซํ้า ถ้าฉันไม่เจอเขาอะไรมันคงดีกว่านี้ ชีวิตฉันมันคงราบรื่นกว่าที่เป็นอยู่...คงไม่ต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบที่ผ่านมา... "มันเป็นใครรีน" นํ้าเสียงแผ่วลงเล็กน้อยถามฉันออกมา "รีนบอกไม่ได้...ให้มันจบไปเถอะนะพี่พาร์ทรีนกับเขาเราไม่ได้มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว" ที่ฉันบอกออกไปแบบนั้นฉันไม่อยากให้พี่พาร์ทเอาเรื่องของฉันไปคิดให้ปวดหัวกว่าเดิม ถึงนายนั้นจะไม่จบแต่ฉันก็จะพยายามรับมือให้ไหว ซึ่งความจริงแล้วฉันอาจจะโดนนายนั้นฆ่าตอนไหนก็ได้ถ้าเขาไม่พอใจ การเอาชีวิตไปเสี่ยงกับคนเเบบนี้เหมือนเอาชีวิตไปแควนไว้บนเส้นด้าย... "พี่จะปล่อยให้มันผ่านไปได้ยังไงรีน...น้องสาวพี่โดนรังแกทั้งคน รีนจะยอมง่ายๆแบบนี้หรอ" ฉันยอมรับว่าฉันไม่มีปัญญาเอาอะไรไปสู้กับคนแบบนั้นได้ ขืนพี่พาร์ทตอบโต้กลับมีหวังพี่พาร์ทอาจจะซวยเพราะฉันก็ได้ ซึ่งฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น "รีนถือว่ารีนทำบุญค่ะ...รีนขอร้องนะ พี่พาร์ทอย่าไปตอบโต้อะไรกับคนแบบนั้นเลย เขาไม่ใช่คนธรรมดา รีนไม่อยากให้พี่พาร์ทต้องมาพลอยซวยเพราะรีนไปด้วย ทั้งชีวิตพี่ก็รู้ว่ารีนเหลือพี่คนเดียว รีนไม่อยากเสียพี่ไปอีกแล้วนะ" ฉันกอดพี่พาร์แน่นพร้อมกับปล่อยหยดนํ้าตาไหลอาบพวงแก้มออกมา ตอนอยู่อังกฤษฉันก็อยู่โดดเดี่ยวลำพังมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากได้รับความรู้สึกแย่ๆแบบนั้นอีก.. "พี่แค่เป็นห่วงอยากให้คนที่มันทำรับผิดชอบ แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้คิดจะทิ้งรีนไปไหนเราจะยังเป็นพี่ชายกับน้องสาวของกันตลอดไป..." "รีนก็เป็นห่วงพี่...รีนแค่อยากให้มันจบ..รีนอยากลืมเรื่องแย่ๆที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว" "ถ้ารีนยืนยันว่าจะไม่ให้พี่ยุ้งพี่ก็จะยอมทำเพื่อให้รีนสบายใจ...แต่ช่วยบอกพี่ได้ไหมเพราะอะไรมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วพี่จะไม่ถามอะไรอีก" สายตาทอประกายเป็นห่วงจ้องมองใบหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ... "รีนแค่ไปรู้อะไรที่ไม่ควรรู้...เขาเลยปิดปากรีนด้วยวิธีนี้" ซึ่งมันก็คือแผนของคนเจ้าเล่ห์ที่หลอกให้ฉันติดกับดัก เขาแค่ต้องการตัวฉันพอได้แล้วก็จะเชือด แต่ฉันก็ดันเชื่อว่าได้แล้วเราจะจบกัน โง่สิ้นดี... "มันจบจริงๆใช่มั้ย มั่นใจได้รึป้าวว่ามันจะไม่มายุ่งกับรีนอีก.." ใช่ ฉันตอบได้เลยตรงหน้าว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีทางเลิกยุ้งกับฉันแน่นอน เขาเล่นประกาศไปซะขนาดนั้นว่าตัวเองเป็นคนตัดสินชีวิตฉัน จริงๆมันก็ไม่ต่างอะไรจากเจ้ากรรมนายเวรที่คอยตามติดชีวิตฉันหรอก... "ค่ะ...รีนมั่นใจ" พี่พาร์ทค่อยๆสงบอารมณ์แล้วยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา ที่จริงฉันก็ไม่ได้มั่นใจอะไรขนาดนั้นว่าเขาจะมายุ่งกับฉันอีกไหมแต่ฉันมั่นใจว่ายังไงก็จะไม่มีวันให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกแน่นอน... เพราะฉันกับเขาต่อไปนี้เราจะเป็นแค่คนเคยรู้จัก... "แล้วนี้คงจะขวัญเสียหน้าดูร้องให้แล้ว" "ก็รีนกลัวพี่จะทิ้งรีนนิคะ" "ไม่ทิ้งแล้วครับ...สบายใจได้ยัง" พี่พาร์ทพูดปลอบใจฉันด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน มือหนาค่อยๆเช็ดนํ้าตาบนพวงแก้มฉันออก อย่างน้อยๆในความซวยมาทั้งชีวิตก็ยังมีผู้ชายคนนี้เป็นโชคดีอยู่เรื่องหนึ่ง ถ้าฉันบังคับให้ใจรักผู้ชายคนนี้ในฐานะมากกว่าพี่ชายได้ ฉันจะรักเขาไปนานแล้ว.. "สบายใจแล้วค่ะ" "แล้วจะบอกพี่ได้ยัง ว่าเราไปสมัครงานอะไรที่ไหน" "สัญญาก่อนได้ไหมคะ ถ้าบอกไปแล้วจะไม่ดุ" "สัญญาครับ" "รีนไปสมัครเป็นเด็กนั้งดริ้งค่ะ เงินมันดี แล้วอีกอย่างรีนอยากย้ายที่อยู่เร็วๆ รีนอาศัยพี่พาร์ทมาเป็นอาทิตย์แล้ว รีนเกรงใจ" พูดจบฉันก็ต้องรีบเงยหน้าอ้อนคนตัวโต... "แล้วดูแลตัวเองได้มากแค่ไหน พี่เป็นห่วงรีนมากๆเลยนะรู้มั้ย" "รีนจะระวังตัวให้มากที่สุดค่ะ รีนไม่รู้ว่าจะไปทำงานอะไรแล้ว เรียนก็ไม่จบพี่พาร์ทให้รีนทำนะ" "เอาเถอะ...ไปทำวันไหนก็บอกพี่ด้วยรายงานพี่ตลอดโอเคมั้ย เผื่อเกิดอะไรขึ้นอีก" "รับทราบค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบแล้วฝืนยิ้มให้ "ไปนอนได้แล้ว พี่จะเขียนงานต่อ" "งั้นฝันดีนะคะ" ฉันบอกฝันดีพี่พาร์ทจบก็พาตัวเองเดินมาหยิบชุดคลุม ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดนํ้าแล้วทิ้งตัวลงนอนในอ่าง แช่ล้างคราบสกปรกออกไปให้หมด แล้วค่อยๆปิดเปลือกตาไล่หยดนํ้าตาเม็ดโตที่อัดอั้นไว้นานให้ไหลออกมา... "ชีวิตฉันมันควรจะสงบสุขไม่ใช่หรอ...แต่ทำไมนายถึงไม่ยอมจบ.." . . . พี่มันอยากได้หนูไงลูก Next... "เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นทำแบบเมื่อคืนดีไหม?"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more