ตอนที่ 07 ขย่มลงมา NC++

1879 Words

EP07 . . . "หรือว่าเปลี่ยนใจอยากตายตอนนี้...ก็ได้นะ ฉันพร้อมเสมอ" เชอรีนกลืนนํ้าลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก เธอกลั้นใจหลับตาคลานขึ้นบนร่างของแทนไท ท่อนแขนกำยำโอบเอวขอดเอาไว้ มือหนาจับแก่นกายจ่อใส่ร่องแคบแดงเถือก... "กดมันลงมา แล้วขย่มจนกว่าฉันจะสั่งให้หยุด" "ฉันทำไม่เป็น.." เชอรีนก้มหน้าก้มตาตอบ "ฉันจะสอนแค่ครั้งเดียว แล้วก็ช่วยจำใส่สมองด้วย" "อ๊ะ...จะ...เจ็บ" เอวขอดถูกแทนไทจับกดลงจนร่องแคบดูดกลืนแก่นกายมันวาวสุดโคน พอได้ที่มือหนาก็ออกแรงจับสะโพกเธอโยกบนตัวเป็นจังหวะเนิบนาบ ส่งผลให้คนบนร่างเม้มปากหลับตาแน่น เมื่อความจุกเเสบเข้าเล่นงานอีกครั้ง อยากหยุดความทรมานนี้เอาไว้ แต่เธอก็ทำได้แค่คิดแล้วข่มความเจ็บปวดนี้เอาไว้ ปล่อยร่างกายให้ถูกรังแก... "อาาาส์....อย่าหยุด แบบนั้นแหละ" ชายหนุ่มปล่อยมือจากสะโพกกลมกลึงแล้วเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงลมหายใจหนักๆ ยิ่งคนบนร่างแสดงสีหน้าถึงความเจ็บปวกซักเท่าไหร่ เขายิ่งพอใจ ยื่นมือไปลูบไล้แผ่นหลังเนียนแล้วซุกจมูกเข้ากับอกนิ่ม เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! "อ๊ะ...อ๊าย!!" ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ เมื่อแก้มก้นถูกมือใหญ่ฟาดไปสองที สัญชาตญาณบ่งบอกให้เธอเร่งสะโพกเป็นจังหวะเร็วกว่าเดิม จนร่างกายสั่นคลอนอย่างบ้าคลั่ง "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ!!" ยิ่งออกแรงขย่มมากเท่าไหร่เสียงครางไม่ได้ศัพท์ก็เล็ดลอดออกจากกรีบปากอมชมพูมากขึ้นเท่านั้น แก่นกายใหญ่ที่ชูชันดันร่องแคบไม่มีท่าทีว่าจะลดละเพิ่มความจุกแน่นให้เชอรีน จนคนตัวเล็กเผลอผ่อนแรง สร้างความไม่พอใจให้กับแทนไทที่อารมณ์มันกำลังดำเนินไปได้ดี.. เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! "ฉันไม่ได้สั่งให้เธอหยุด.." "อึก...กรี๊ดดดดด!!" เชอรีนกรี๊ดออกมาสุดเสียงเมื่อมือใหญ่เปลี่ยนเป็นฟาดลงแผ่นหลังเนียนพร้อมกับแก้มก้นพร้อมกัน เธอจึงเร่งจังหวะเพื่อตอบสนองความต้องการให้ชายหนุ่ม แม้ตัวเองจะทั้งจุกทั้งปวดตรงนั้นแทบขาดใจ... "อ่าาาาส์..." นํ้าเสียงแหบพร่าครางออกมาสุดเสียวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังหายใจหนักๆ ก้มงับยอดประทุมถันสีแดงระเรื่อเม็ดโตดูดเม้นเลียชิมอย่างชอบใจสลับข้างกันอย่างมูมมาม สร้างความกระสันให้คนตัวเล็กแอ่นอกรับสัมผัสเปียกชุ่มอย่างลืมตัว ในนาทีต่อมาแทนไทก็จัดการดึงเชือกออกจากข้อมือที่เกิดรอยแดง แล้วจับเรียวแขนคู่สวยมาคล้องลำคอ... "อ๊าา...อ๊ะ!!" ใบหน้าหวานเหยเก ก่อนที่เธอจะซุกหน้าเข้ากับซอกคอชายหนุ่มอย่างเผลอตัว จมูกเชิดรั้นคลอเคลียร่างหนาจนแทนไทพึงพอใจมือหนาจับเอวขอดเอาไว้แน่นแล้วเด้งเอวสวนขึ้นไปถี่ๆ พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! ๆๆๆๆ พั่บ!! พั่บ!! "อื้อ...อ๊ะ...อ๊า...อ๊า...อ๊า!!" สองร่างที่กำลังกลมกลืนกันเป็นหนึ่งเดียว กระเด้งกระดอนตามแรงจังหวะเน้นๆ ผ้าปูที่นอนรอบกายยับยู่ยี้บ่งบอกว่าทั้งสองคนบนเตียงกำลังทำกิจกรรมร่วมรักกันรุนแรงแค่ไหน "อ๊าา...อึก!! " ร่างเล็กหยุดกลางคันพร้อมกับสะดุ้งขึ้นปลดปล่อยนํ้ากามออกมาเร้าๆ เธอซบหน้าลงบ่าแกร่งหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อตัวเองปลดปล่อยความอัดอั้นออกมา หยดนํ้าตาเม็ดโตหยดแหมะลงเปลือกตาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ.... เพี๊ยะ! "ฉันยังไม่ได้บอกให้เธอหยุด ทำต่อ" "นะ...นายยังไม่พอใจอีกหรอ" "ยัง ฉันต้องการมากกว่านี้" พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแทนไทก็จัดการจับเอวขอดเอาไว้แน่นแล้วสวนเอวสอบเด้งใส่ร่องแคบบวมเป่งด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ยากจะสงบ... ผู้หญิงคนนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้จักคำว่าคลั่งเซ็กส์แบบสมบูรณ์แบบ... . . . ผับ See-k-no... "ตั้งแต่นายมาที่นี้...ผมยังไม่เห็นนายหยุดมองหาใครสักคนเลย...ผู้หญิงคนนั้นรึป้าวที่ทำให้นายยังไม่อยากกลับ" ไคล์ที่กวาดสายตามองทั่วบริเวณรอบผับอยู่ตลอดเวลา ดวงตาสีฟ้าครามหันไปมองลูกน้องคนสนิทอย่างแอนดริวที่นั้งอยู่ตรงข้ามอยู่ในห้อง VIP... "คงใช่" "สนใจเธอรึไง?" "หึ...แล้วคิดว่าไง" ไคล์ถามกลับพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก "แต่นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย" "แค่ผู้หญิงคนเดียวคงไม่ยากเกินความสามารถมึงใช่มั้ย?" "เรื่องแค่นี้...ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว" แอนดริวตอบพร้อมกับยกมือถือที่ถูกเชื่อมกับกล้องที่ติดบนตัวให้ไคล์ดู สร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย "มองตานาย...ผมก็รู้แล้วว่านายต้องการเธอ" "แล้วที่ถามตั้งแต่แรก?" "ผมก็แค่แกล้งถามไปงั้นแหละ...เหมือนที่นายแกล้งตอบทั้งๆ ที่รู้คำตอบ" "ไม่เลวเลยนะ" ไคล์เอ่ยชมลูกน้องคนสนิท มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือไปมา ในสมองคิดภาพของหญิงสาวคนนั้น ที่ตราตรึงตาตั้งแต่แรกพบ "เลื่อนเวลากลับอังกฤษให้กูด้วย.." "แล้วถ้าคานอสถาม.." "บอกว่ากูเจอตัวมันแล้ว" "ทั้งๆ ที่นายยังไม่เจออย่างที่พูด?" "สายสืบที่กูส่งมาบอกว่ามันอยู่ที่นี้...แต่มันจะอยู่ในบทบาทไหนก็เท่านั้นแหละคือเรื่องที่เราต้องหาคำตอบต่อไป.." "หวังว่าครั้งนี้จะไม่พลาดเหมือนทุกครั้งนะ" "ไม่แน่...คนอย่างไอ้มาคัสมันไม่ได้ตายง่ายๆ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ปิดความลับเอาตัวรอดมาได้หลายปีขนาดนี้" ไคล์ตอบ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคานอสผู้เป็นบิดาของชายหนุ่มเคยส่งสายสืบคนสนิทมาลงมือเองแต่กลับพลาดท่าโดนแทนไทสับขาหลอกฆ่าตาย เขาจึงส่งตัวไคล์ลูกชายเพียงคนเดียวมาจัดการถึงเมืองไทยแทน ส่วนเหตุผลที่ทั้งสองตระกูลไม่ถูกกันหน่ะหรอ มันก็มาจากเรื่องผลประโยชน์ล้วนๆ ... "ไม่คิดเลยว่า มิสเตอร์เจคจะฉลาดส่งตัวลูกชายมาไทย" "คนอย่างพวกมันยังมีอีกหลายอย่างที่เราคาดเดาไม่ได้.." "...." "โดยเฉพาะไอ้มาร์ค...มาคัส" พูดชื่อบุคคลที่สามจบ ไคล์ก็ยกเหล้าชั้นดีกระดกเข้าปาก ใครๆ ก็รู้ว่าลูกชายของ เจค เจเค ฉลาดเหนือมนุษย์และถูกฝึกให้เอาตัวรอดมาอย่างดีตั้งแต่เด็กการที่จะปลิดชีวิตของตระกูลเจค...จึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่คิดจะเป็นศัตรูด้วย.. 01.00 AM. ร่างหนาที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนร่างไว้แค่ผืนเดียวเหลือบมองร่างกายบอบชํ้าบนสภาพเตียงยับเยินด้วยสายตาพึงพอใจ ชายหนุ่มเสพสมร่างกายเธอจนเชอร์รีนอ่อนเพลียหลับหมดสติกลางคัน และตอนนี้เธอก็หลับมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว สายตาคมกริบมองควันบุหรี่สีขาวขุ่นที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องก่อนจะทิ้งมันลงถาดเขี่ยแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงข้างล่างไร้สติ ชายหนุ่มเหลือบมองคราบเลือดบริสุทธิ์บนเตียงสลับกับใบหน้านวลไล่ตั้งแต่หน้าผากมนลงมาถึงเปลือกตาคู่สวย จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากบางหน้าจูบ ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่ได้สวยกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ชายหนุ่มเคยมีอะไรด้วย แต่เธอคนนี้กลับดึงดูดเขาจนอยากเป็นเจ้าของเธอแค่คนเดียว... "เธอคิดผิดแล้วเชอรีน...ที่เอาตัวเข้าแลก" แทนไทยกยิ้มมุมปาก แล้วยื่นมือลูบไล้ตามกรอบหน้ารูปไข่ลงมาถึงเนินอกอวบอิ่มที่หวานเกินห้ามใจ ก่อนจะโน้มตัวลงไปคลอเคลียไล่ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายสาวเจ้าแล้วหยุดที่ข้างใบหูขาวสะอาด "ยอมตายไปตั้งแต่แรกก็จบ เรื่อง.." กระซิบบอกร่างไร้สติจบร่างหนาก็เอี้ยวตัวขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อชำระร่างกายตัวเอง ก่อนจะออกมาในเวลาไม่กี่นาที พอทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวบนเตียงรู้สึกตัวขึ้นมา เชอร์รีนกวาดสายตามองรอบๆ ก็สบตาเข้ากับสายตาเรียบนิ่ง.. "หมดหน้าที่ของเธอก็รีบไสหัวกลับไป" "...." เธอนิ่งเงียบ ร่างเล็กพยายามพาร่างตัวเองลงจากเตียงแต่มันกลับไม่เป็นผลเมื่อร่างเธอเซพับเข่าลงกับพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว "โอ๊ย..." "ฉันนับหนึ่งถึงสิบก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาส" "...มะ...มันลุกไม่ไหว...ฉันขอกลับพรุ่งนี้ได้มั้ย" "คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าออกคำสั่ง" "ถ้านายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง...ก็ควรจะรู้ตัวว่าที่ตัวเองทำมันเลวทรามขนาดไหน" "แล้วไง?" "นายก็ควรมีความเป็นคนอยู่บ้าง" คนตัวเล็กชันเข่าขึ้นกอดตัวเองเอาไว้ ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศในห้องทำให้ร่างกายเธอสั่นเทาราวกับลูกนกพยายามจะฝืนตัวลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแรงปวดตรงจุดกลางกายมันทรมานเกินไป "จะให้ฉันคอยดูแลเอาใจเธอ?" "...." "เสียใจด้วยนะ คนที่จะได้รับการกระทำแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น ซึ่งมันไม่มีวันเกิดขึ้นกับเธอ" พูดจบชายหนุ่มก็ย่างกรายเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ปลายท้าวเขี่ยที่เรียวขาเธอเป็นเชิงไล่ให้ออกไป เหมือนหญิงสาวไม่มีความรู้สึก การกระทำของชายหนุ่มทำให้เธอแทบอยากจะลุกขึ้นไปตบหน้าเข้าให้ซักฉาด แต่ติดตรงที่ว่าร่างกายมันอ่อนแอเกินไป.. "ฉันไม่ได้ขอให้นายมารัก ที่ฉันขอคือความเป็นมนุษย์ต่างหาก นายก็เห็นไม่ใช่หรอแม้แต่แรงจะลุกฉันก็แทบจะไม่มีนายควรเห็นใจฉันบ้าง แม้นี้มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น.." "....ครั้งสุดท้าย?" "ใช่ ถือว่าเราจบกันและอีกอย่างที่ฉันอยากให้นายรู้ ฉันก็ไม่มีวันรักนายเหมือนกัน" "เสียใจด้วยนะเชอรีน...เธอพลาดแล้วที่เลือกวิธีนี้" "?" "เพราะหลังจากนี้...ฉันคือคนตัดสินชีวิตเธอ" . . . ยัยน้องหนีปายยยย Next... "แล้วคิดหรอ ว่าถ้าได้แล้วฉันจะไว้ชีวิตเธอจริงๆ มันก็แค่กับดักเท่านั้นแหละ เพราะยังไงจะได้หรือไม่ได้ฉันก็จะฆ่าเธออยู่แล้ว เธอควรดีใจนะเชอร์รีนที่ฉันติดใจเรือนร่างของเธอ จะได้มีโอกาสใช้ชีวิตต่อไง" ชายหนุ่มพูดจบก็ย่อตัวคว้าเสื้อผ้าของเธอมาแล้วโยนใส่หน้าเชอร์รีน แล้วยื่นมือไปตบแก้มเนียนเบาๆ "แต่นานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน.."

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more