ตอนที่ 4
1120 Words
อึดใจต่อมา ประตูลิฟต์ก็เปิดออก หล่อนรีบเอ่ยลาเขา และก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว
“แล้วคุณกลับบ้านยังไง”
สร้อยมาลาที่เดินนำมาสามก้าวแล้ว ตะโกนตอบโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง
“เอ่อ... สร้อยจะเรียกแท็กซี่กลับค่ะ”
เจ้าหล่อนตอบเสร็จแล้วก็รีบซอยเท้าวิ่งออกไปจากสำนักงานด้วยความรีบร้อน ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา
อนลมองตามร่างของสร้อยมาลาไปด้วยสายตาไม่สบายใจนัก
“เดี๋ยวก็ไปกระดุดล้ม แว่นหลุดอีกหรอก”
เขาบ่นพึมพำ และก็สลัดเรื่องของหล่อนออกไปจากหัว เดินไปที่รถยนต์ของตัวเอง ก่อนจะขับฝ่าสายฝนออกไป
“นั่น... สร้อยมาลานี่...”
อนลตัดสินใจจอดรถข้างทาง และก็ลดกระจกรถลง
“สร้อยมาลา ขึ้นรถสิ ผมจะไปส่ง”
ผู้หญิงที่ยืนกางร่มคันเล็กอยู่ท่ามกลางสายฝนเม็ดโตเดินเข้ามาใกล้รถ และกล่าวขอบคุณ แต่หล่อนปฏิเสธ
“ขอบคุณมากค่ะ แต่สร้อยกลับเองสะดวกกว่าค่ะ”
“คุณเปียกหมดแล้ว ขึ้นรถเถอะ”
หล่อนไม่อยากรบกวนเขา เพราะเจียมตัว รู้ดีว่าอนลไม่ค่อยชอบขี้หน้าตนเองนัก
“อีกเดี๋ยวแท็กซี่ก็คงมาค่ะ”
“ฝนถล่มหนักแบบนี้ รถแท็กซี่หายาก บางทีคุณยืนรอจนฝนหยุด ก็ไม่มีรถกลับบ้าน”
“แต่สร้อยเกรงใจ...”
“ไม่ต้องเกรงใจ เพราะผมทำเพื่อพี่ชายของผมเท่านั้นเอง”
“...”
“ก็ถ้าคุณเจ็บคุณป่วยไป พี่ชายผมคงทำงานไม่สะดวก เพราะขาดเลขาคู่ใจอย่างคุณ จริงไหมล่ะครับ”
อนลพูดถูกต้องทุกอย่าง แต่หล่อนกลับรู้สึกเจ็บแปลบนักนะ
“ขึ้นรถครับ”
เมื่อเห็นหญิงสาวยังคงยืนลังเล อนลจึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“หรือต้องให้ผมลงไปเปิดประตูรถให้”
“เอ่อ... อย่าค่ะ เดี๋ยวคุณอนลจะเปียกเสียเปล่าๆ”
“งั้นก็ขึ้นรถสิครับ”
“แต่ตอนนี้เสื้อผ้าของสร้อยเปียก สร้อยเกรงว่าเบาะรถของคุณอนลจะเปียกไปด้วย”
“ถ้ากังวลแทนผม ขึ้นรถครับ”
สร้อยมาลาเกรงใจอนลมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของเขา
หล่อนรีบเปิดประตูรถ และก้าวเข้ามานั่งอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นสายฝนก็ตามติดเข้ามาไม่น้อย จนเบาะที่นั่งอยู่เปียกชุ่ม
“พรุ่งนี้สร้อย... จะทำความสะอาดรถให้คุณอนลนะคะ”
“ผมมีคนดูแลรถส่วนตัวอยู่แล้ว”
เขาตอบ ก่อนจะเคลื่อนรถคันงามแล่นฝ่าสายฝนออกไป
หญิงสาวนั่งตัวสั่นเทา จนอนลต้องยื่นมือไปหรี่แอร์รถยนต์ให้
“คุณคงหนาวมาก”
“สร้อย... ไม่เป็นไรค่ะ”
“เสียงฟันคุณกระทบกันกึกๆ ดังขนาดนี้ ยังจะมาปากแข็งอีกหรือ”
“สร้อยตัวเปียกน่ะค่ะก็เลยหนาว แต่อีกเดี๋ยวก็ถึงบ้านสร้อยแล้วค่ะ”
“คุณอาจจะปวดบวมตายก่อนจะถึงบ้านก็ได้นะสร้อยมาลา”
แล้วรถคันงามก็ถูกหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทาง และเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว พร้อมกับถอดเสื้อสูทสีดำส่งมาให้หล่อน
“คุณอนล... จอดรถทำไมคะ”
หรือว่าเขาจะไล่หล่อนลงจากรถ
“ถอดเสื้อสูทของคุณออกซะ แล้วก็สวมเสื้อสูทของผมแทน”
“มะ... ไม่เป็นไรค่ะ”
“ทำไมจะต้องขัดคำสั่งผมอยู่เรื่อยเลย ทำตามที่ผมบอก ถอดเสื้อออกครับ”
ดวงหน้านวลภายใต้แว่นตาหนาถึงกับร้อนผ่าว ปากอิ่มเต็มเผยอกว้างออกจากกัน
“หรือว่าคุณกลัวผมจะทำอะไรคุณ...”
เขาหัวเราะเบาๆ
“คุณสบายใจได้ ผมไม่ชอบของโบราณหรอก คุณก็เห็นอยู่นี่ว่ารสนิยมผมเป็นแบบไหน”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บวาบไปทั้งหัวใจ แต่ก็ไม่สามารถตัดพ้อออกไปได้
หล่อนเฉิ่ม
หล่อนเชย
และหล่อนก็คือวัตถุโบราณในสายตาของอนลดีๆ นี่เอง
“สร้อยทราบค่ะ”
“งั้นก็ถอดเสื้อสูทเปียกของคุณออกเถอะ แล้วสวมของผมแทน”
“ค่ะ”
หล่อนตอบรับเสียงเบาๆ ขณะค่อยๆ ดึงเสื้อสูทชุ่มน้ำออกจากกายของตัวเอง เผยให้เห็นเสื้อตัวในซึ่งเป็นสีขาว แขนยาวที่เปียกชุ่มไม่ต่างกัน
อนลไม่ได้ตั้งใจจะมอง หรือฉวยโอกาสอะไรเลย แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับขนาดของหน้าอกหน้าใจของสร้อยมาลาที่พุ่งดันเสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกชุ่มออกมาเข้าพอดี
น้ำลายในลำคอของอนลถึงกับเหนียวเป็นยาง และก็ถอนสายตาจากสองเต้าอวบวับแวบใต้เสื้อเชิ้ตเปียกน้ำของสร้อยมาลาไม่ได้เลย
จนกระทั่งเจ้าหล่อนสวมเสื้อสูทของเขาคลุมทับนั่นแหละ สติสัมปชัญญะถึงได้กลับมา
“ขอบคุณมากค่ะคุณอนล สร้อยรู้สึกอุ่นขึ้นเยอะเลยค่ะ”
“ก็แน่ล่ะ เสื้อผมไม่ได้เปียกนี่นา”
แล้วรถคันงามก็เคลื่อนขึ้นไปบนถนนอีกครั้ง โดยที่ภายในรถนั้นเงียบกริบ
เมื่อรถคันงามของอนลแล่นมาจอดที่หน้าบ้านไม้สองชั้นหลังกะทัดรัดแล้ว สร้อยมาลาก็ยกมือไหว้ขอบคุณ
“เอ่อ... ขอบคุณมากค่ะคุณอนล”
“ถือว่าคุณติดหนี้บุญคุณผมหนึ่งครั้งก็แล้วกัน เอาไว้ผมจะทวงบุญคุณภายหลัง”
หล่อนยิ้มบางๆ ให้กับชายที่ตัวเองแอบรัก และก็คิดไปว่าเขาคงหมายถึงเรื่องงาน
“งั้น... คุณอนลขับรถกลับบ้านปลอดภัยนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
สร้อยมาลาก้าวลงไปจากรถ โดยมีอนลก้าวตามลงมา ทำให้หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ถอดเสื้อสูทคืนให้กับเขา
“สร้อยลืมไปสนิทเลยค่ะ”
หล่อนถอดเสื้อสูทออกจากตัว และส่งคืนให้กับเจ้าของ
สายตาของอนลจึงถูกติดตรึงอยู่กับหน้าอกหน้าใจที่พุ่งดันเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง
และเขาต้องใช้ความพยายามมากพอสมควรกว่าจะแกะสายตาออกไปได้สำเร็จ โชคดีที่สร้อยมาลาไม่ทันสังเกตเห็น
“คุณควรจะซักรีดเสียก่อน แล้วค่อยคืนผมนะสร้อยมาลา”
“เอ่อ... สร้อยลืมไปเลยค่ะ ขอโทษค่ะ สร้อยจะรีบซักรีด แล้วส่งคืนคุณอนลให้เร็วที่สุดค่ะ” น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ถ้าอยากขอโทษผม ก็ชวนผมเข้าไปดื่มอะไรร้อนๆ ในบ้านคุณสักหน่อยดีกว่าไหม”
สร้อยมาลาชะงักไปเล็กน้อย มีทีท่าลำบากใจแสดงออกมาให้เห็น
“หรือว่าคุณอยู่กับแฟน”
สีหน้าของอนลมีความเคลือบแคลง เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าสร้อยมาลาคบหาใคร
- Writer
