บทที่ 2
817 Words
"หม่ำอังนั้น" น้องพีทชี้ไปที่ตู้ไอศกรีม
"พั้นธ์เอาอังนี้ค่ะ คุงแม่ขา พั้นธ์จาเอาา"
"ค่ะๆ แม่รู้แล้วลูกเดี๋ยวแม่สั่งให้นะคะ"
"ค่ะ"
"คุงแม่คร๊าบ"
"พีทไปรอตรงนู้นนะครับ"
"ได้ครับ อย่าหนีไปเที่ยวเล่นไหนไกลนะครับ หาโต๊ะแล้วนั่งรอแม่นะครับ" ที่เธอไว้ใจให้ลูกเดินไปเพราะคิดว่าสถานนี้เป็นสถานที่ปิดลูกเธอออกไปข้างนอกไม่ได้แน่ๆ อีกอย่างร้านนี้ก็ไม่ได้กว้างขนาดนั้น
"คร๊าบบ" หนุ่มน้อยวิ่งจู๊ดไปสำรวจหาที่นั่ง แต่ด้วยความไม่ระวังจึงทำให้คนเข้ากับใครบางคน
"อะ โอ้ย ขอโทษคร๊าบบ"
"ไม่เป็นไรครับลุงไม่เจ็บครับ ว่าแต่หนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ ลุงเป็นหมอตรวจให้ได้นะครับ"
"ไม่เอาหมอ ไม่เจ็บแย้วครับ" ชายหนุ่มชื่นชมในใจว่าเด็กขนาดนี้ชั่งรู้ความเสียจริง
"หนูมากับใครครับเนี่ย"
"คุงแม่แย้วก็พั้นธ์"
"นั่งตรงนี้ก็ได้นะครับโต๊ะอื่นเต็มแล้ว"
"ฉามคนพอไหมครับ" หนุ่มน้อยถามออกมาด้วยความสงสัยกลัวว่าแม่และพี่สาวจะไม่มีที่นั่ง
"พอครับ ถ้าสามคนก็นั่งพอดีเลยครับ" ด้านหญิงสาวเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็มองหาลูกชายของตน เธอไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยไปเลือกโต๊ะตรงไหนนั่งรอเธอ
"พีทครับ" เสียงหวานเรียกลูกชายที่นั่งอยู่ไกลๆ
"คร๊าบคุณแม่" หนุ่มน้อยลุกขึ้นและเดินไปหาคนเป็นแม่ทันที น้องพีททิ้งให้เจ้าของโต๊ะคนเดิมตาค้างจนทำอะไรไม่ถูก
"มานั่งตรงนี้สิครับ คุงยุงให้นั่งด้วยได้"
"อะ เอ่อ.."
"ขอบคุณนะคะแต่ว่าพวกเราคงไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ แม่สั่งแบบกลับบ้านนะครับลูก จะได้เอาไปแบ่งคุณยายได้ด้วยไงครับ"
"แบ่งๆ กลับบ้านกันคร๊าบ"
"พราว" ในที่สุดชายหนุ่มก็เรียกชื่อหญิงสาว เพราะหญิงสาวทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน บนโลกนี้มีเพียงแค่เธอกับลูกเท่านั้น
"ค่ะพราวเอง ขอบคุณที่ยังจำกันได้ค่ะ ขอตัวนะคะ" แววตาของหญิงสาวไม่เหลือความรู้สึกที่เคยมีต่อชายหนุ่มเลยสักนิด
"มะ ไม่นั่งก่อนเหรอ ไอศกรีมจะละลายเอาได้นะกว่าจะถึงบ้าน ผมสงสารเด็กๆน่ะคงอยากทานกันแย่แล้ว"
"ฮึ ไม่ต้องมาสงสารหรอกค่ะ อยู่บนรถพวกแกก็ทานได้ เลอะเทอะก็แค่ทำความสะอาดเท่านั้นเอง กลับบ้านกันเถอะครับ แม่ว่าเราออกมานานเกินไปแล้วเดี๋ยวคุณยายท่านจะเป็นห่วง" เธอหันไปจับจูงลูกชายแล้วก็เดินออกไปเลย แต่ที่ดูสะดุดตาก็คงจะเป็นสาวน้อยที่ถูกหญิงสาวอุ้มอยู่ ใบหน้ากลมผิวขาวใสมือไม้เล็กน่ารักกำลังยกมือขึ้นบ๊ายบายเขาเป็นการบอกลา ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนั้นนะ ชายหนุ่มนั่งลงกับเก้าอี้ทบทวนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น หญิงสาวที่หายออกไปจากชีวิตเขาหลายปีวันนี้กลับมาแล้ว เธอกลับมาพร้อมกับลูกฝาแฝดชายหญิง ซึ่งใครเห็นก็คงจะตกหลุมรักได้ง่ายๆ ชายหนุ่มยกมือบ๊ายบายตอบกลับสาวน้อย สาวน้อยจึงยิ้มหวานกลับมาให้เขา
ณ ผับหรู
"เป็นไงมาไงคุณหมอบ้างาน ทำไมวันนี้ถึงได้มีเวลาแวะมา"
"ก็อยากจะพักบ้าง ได้ข่าวว่าวันนี้ไอ้แม็กซ์ก็มา"
"ใช่ แต่เมียลากตัวกลับไปแล้วเห็นว่าตื่นนอนมาแล้วไม่เจอจะร้องไห้"
"ห่ะ ทำไมงั้นอ่ะ"
"ก็แพ้ท้องไง อยากอยู่ใกล้ไอ้แม็กซ์ตลอด"
"อ่อ แกรู้ไหมวันนี้ฉันเจอใคร"
"ใครว่ะ"
"พราว"
"พราวไหน"
"ก็เด็กที่แกหาให้ฉันคืนนั้นไงเล่าแค่นี้ก็ทำเป็นจำไม่ได้ สมองไปหมดละ"
"อ่อออ น้องพราวคนสวยนี่เอง แล้วเป็นไงยังสวยเหมือนเดิมไหมล่ะ ฉันก็ไม่ได้เจอน้องเขาเลยตั้งแต่ที่ได้ข่าวว่าท้อง"
"แต่งงานไปตอนไหนล่ะ" เขาถามออกไปเหมือนถามไปงั้นๆไม่ได้อยากรู้
"ไม่รู้ดิ ไม่ได้แต่งมั้ง ยังไม่เคยได้ข่าวแฟนน้องแกเลย นี่ฉันยังแอบคิดนะว่าพ่อของเด็กในท้องอาจจะเป็นแกก็ได้ ฮ่าๆ"
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"
"แกกล้าพิสูจน์ไหมละว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจริงหรือเปล่า" เพื่อนของชายหนุ่มปลุกสิ่งที่ชายหนุ่มเก็บไว้ในใจให้ออกมาอีกครั้ง หลังจากวันนั้นที่เธอถามเป็นเชิงให้เขารับผิดชอบถ้าหากว่าเธอท้อง พอเขาตัดบทไปเธอก็หายไปจากชีวิตของเขาทันที
- Writer
